Στην φωτογραφία με την οποία ξεκινάει αυτό το άρθρο, βλέπετε τον Χοακίν Φοίνιξ ως Ναπολέων, να κλείνει τα αυτιά του καθώς έχει δώσει εντολή για κανονιοβολισμό και πέφτουν σωρηδόν οι όλμοι. Αν μπορούσα να βάλω μια φωτογραφία δίπλα σε αυτή, θα ήταν με μένα να κλείνω τα μάτια μου καθώς βλέπω την ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ και τον Φοίνιξ να σβήνει κάθε καλή ανάμνηση που είχα για αυτόν μετά το Joker, έχοντας ήδη στις πλάτες του και το άβολα περίεργο Beau Is Afraid.
Θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Το «Ναπολέων» είναι μια ταινία που κάθε της σκηνή ακροβατεί ανάμεσα στο καλό και το άσχημο και τελικά καταφέρνει να προσγειώνεται στο μέτριο. Δε μπορείς να μισήσεις την ταινία, τον Σκοτ ή τον Φοίνιξ, αλλά ούτε και θα γυρίσεις σπίτι σου από την αίθουσα σκεπτόμενος ότι βρίσκεσαι στην ίδια εποχή με ένα σπουδαίο ηθοποιό.
Ναι, υπάρχουν κάποιες σχετικά καλές σκηνές, οι οποίες είναι κατά βάση αυτές στις οποίες ο Ναπολέων ξεδιπλώνει τον ψυχισμό του, έστω και μέσα από μικρές φράσεις ή λέξεις. Υπάρχει όμως και μια ακροβασία του ίδιου του Σκοτ και του Φοίνιξ (αφού ο ηθοποιός παρενέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό στο σενάριο, όπως έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης) ανάμεσα στο «να εμβαθύνω στα προσωπικά κίνητρα του Ναπολέοντα, να σκιαγραφήσω την προσωπικότητα του» και στο «να προσφέρω ένα war epic και να κάνω μια ταινία εποχής».
Αυτός ο δισταγμός – ως τέτοιος φτάνει στα δικά μου μάτια και στον δικό μου τρόπο ερμηνείας της ταινίας – είναι που κάνει το «Ναπολέων» μια ταινία οριακά κουραστική. 2,5 ώρες διαρκεί, αλλά η πρώτη ώρα θα μπορούσε να κριθεί και ως περιττή ή, έστω, ως μη ενισχυτική σε αυτό που πρέπει να λάβει ο θεατής για να καταλάβει το νόημα, την ουσία της.
Ναπολέων χαμένος στην προσέγγιση
Είναι σαν να διαχειρίστηκε λάθος ο Σκοτ αυτό που είχε στα χέρια του ή σαν το σενάριο που διαμόρφωσε ο Χοακίν Φοίνιξ να πήγε σε πολύ λάθος μονοπάτι. Είναι και σχεδόν ενοχλητικό πάντως ηθοποιοί που, όσο καλοί κι αν είναι, όσο ψηλά κι αν είναι οι μετοχές τους, να έχουν τέτοια εξουσία, τέτοιον παρεμβατισμό σε κομμάτια που δεν θα έπρεπε να τους αφορούν. Εκτός κι αν ο Ρίντλεϊ Σκοτ είπε ό,τι είπε για να «εκθέσει» τον Φοίνιξ.
Στα 85 του πάντως, ο Σκοτ μας προσφέρει με σπανιότητα πια καλές ταινίες, με το μετρίως καλό The Last Duel να είναι το πιο υποφερτό δείγμα του την τελευταία δεκαετία. Στο να κράζει άλλους πάντως είναι πρώτος.
Δείτε όλο το review στο Intronews.gr
