Οι άνθρωποι τείνουμε να θεωρούμε a priori πως ένας άνθρωπος που είναι μυώδης, γυμνασμένος, τούμπανος, που λέμε, και ταυτόχρονα έχει και πολλά εκατομμύρια στην τράπεζα, είναι άτρωτος, αδιαπέραστος, δε νιώθει πόνο. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε θέλησε με το Sly, το ντοκιμαντέρ του που είναι διαθέσιμο στο Netflix, να καταργήσει αυτόν τον μύθο, αυτή την ψευδαίσθηση. Μέσα σε 90 λεπτά βλέπουμε έναν άνθρωπο που επιτρέπει στον εαυτό του να «σπάσει». Κι όχι μόνο. Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η αποθέωση της εξέλιξης και της ωρίμανσης του Σταλόνε.
Εγκλωβισμένος για χρόνια στο γυμνασμένο του σώμα, ο Sly άργησε πολύ να ωριμάσει. Για να καταφέρει αυτό που κατάφερε ο Κρις Έβανς όσο ήταν Captain America, αλλά και μετά από αυτόν, έπρεπε να φτάσει στα 65 του χρόνια ο Σταλόνε. Ο Έβανς είναι μόλις 42 ετών.
Και ο Σταλόνε δεν είχε ένα μεγάλο franchise όπου ανήκε και όλα ήταν στρωμένα. Πίσω στις αρχές των 70s έπρεπε να φτιάξει το δικό του μονοπάτι. Δεν του έδινε κανείς ρόλους πρωταγωνιστικούς, ήταν πάντα ένας δεύτερος ρόλος, συνήθως ένας νταής ή ένας που είναι εκεί για να δείχνει τα μούσκουλα. Μέχρι που πήρε την απόφαση να γράψει και να ασφαλτοστρώσει την δική του λεωφόρο της δόξας.
Από τη μία ο Ρόκι Μπαλμπόα. Από την άλλη ο Τζον Ράμπο. Και μετά από κοντά 40 χρόνια, εμφανίστηκε και ο Μπάρνι Ρος, οι δικοί του Αναλώσιμοι.
Κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει στο Χόλιγουντ αυτό που έχει καταφέρει ο Σταλόνε, με εξαίρεση σε μικρότερο βαθμό τον Τομ Κρουζ. Τρία franchises φτιαγμένα από τον ίδιο, με πρωταγωνιστή τον ίδιο, δεν υπήρξε και δύσκολα θα ξαναϋπάρξει.
Κι ενώ ο Σταλόνε είχε πάντα το απάγκιό του, τα sequels για να επιστρέφει και να παίρνει θάρρος, να παίρνει κουράγιο που άλλοι παραγωγοί και σκηνοθέτες δεν του έδιναν τίποτα ενδιαφέρον, στο τέλος της ημέρας τίποτε από αυτά δεν αποτελούσε το ζητούμενό του.
Η έλλειψη της πατρικής αγάπης, ο τρόπος που ο πατέρας του τον ζήλευε και δεν του επέτρεπε να πάρει τα σκήπτρα της οικογένειας, δημιούργησαν τέτοια τρύπα μέσα στον Sly, που έγινε ζητιάνος της αγάπης των άλλων. Προσδιοριζόταν από αυτό.
Οι περισσότεροι άκουγαν έναν τύπο με παράξενη ομιλία, κάπως τραμπούκικη χροιά, θηριώδη, και δεν μπορούσαν να φανταστούν πως ένα παιδί μέσα του έκλαιγε και προσπαθούσε να κρύψει τα τραύματα του.
Με αυτή την υπέροχη κινηματογράφιση, με τον Σταλόνε να ερμηνεύει σπουδαία την ίδια του τη ζωή, το Sly έρχεται να μας δώσει ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή, για τη σχέση του αγοριού με τον μπαμπά του, για το πώς επιβαρύνουν οι κοινωνικές-βιολογικές επιταγές ένα αγόρι, όσους μύες και να έχει.
Η Βία και το Ιερό του Πατρός
Κάποια στιγμή στο Sly, ο Σταλόνε δείχνει μια βιντεοκασέτα που είναι με τον ετοιμοθάνατο πατέρα του, τον αγκαλιάζει, τον φιλάει κι ο πατέρας του του λέει ότι είναι η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής του. Όχι γιατί βλέπει τον γιο του, αλλά γιατί μπορεί να πεθάνει ξέροντας ότι βρήκε συγχώρεση.
Λίγο πριν, ο Σταλόνε εξηγούσε πως στα 41 του διοργάνωσε έναν αγώνα πόλο (όχι θαλάσσης, αλλά στεριάς, με τα άλογα) απέναντι στον πατέρα του και την ομάδα του που ήταν πολύ καλοί. Δεν υπήρξε σε όλο το ματς κανένα αντιαθλητικό μαρκάρισμα παρεκτός ενός: αυτό του μεγάλου Σταλόνε στον γιο του Σιλβέστερ. Και ο Sly το έλεγε δήθεν με χιούμορ στη συνέντευξη μετά. Πονούσε κάτω από το γέλιο.
Είναι τρομερό το πώς η αποδοχή ή η απόρριψη του γονιού ακολουθεί όλους μας στη ζωή μας. Ο Σταλόνε έγινε σπουδαίος επαγγελματικά, πλούσιος και αναγνωρίσιμος εξαιτίας αυτού. Έχει όμως σημασία όταν ένας άνθρωπος στα 77 του φτάνει να δακρύζει ενθυμούμενος πόσο θα ήθελε να έχει έναν πατέρα να του δείχνει ότι τον αγαπάει, αντί να τον κακοποιεί ψυχικά;
Ο Ζιράρ αναφέρει στο βιβλίο του η Βία και το Ιερό για την αναγκαστική θυσία του πατέρα από τους γιους, ώστε να πάρουν αυτοί τον θρόνο. Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο νέος Βασιλιάς. Ο νόμος της ζούγκλας, των λιονταριών, ο αρχέγονος κύκλος ζωής. Μια βία που έρχεται ως κάθαρση, ως ένας ιερός εξαγνισμός του παρόντος και του μέλλοντος από το παρελθόν. Κι ο πατέρας γνωρίζοντας τη μοίρα του, πολλές φορές σκοτώνει πρώτος τους γιους. Αυτό έκανε ο πατέρας του Σταλόνε.
Κρίνουμε κι εμείς οι απ’ έξω τους πολύ διάσημους με τρόπο βάναυσο, γιατί είδαμε μια πατάτα-ταινία τους ή κάτι μας ενόχλησε στην ερμηνεία τους, αλλά ξέρουμε μόνο το περίβλημα. Προφανώς, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τα γνωρίζουμε για να κρίνουμε. Αλλά, έστω, όταν τα μαθαίνουμε, ας δίνουμε ένα παραπάνω credit.
Το να έχει κοτζάμ Κουέντιν Ταραντίνο (που δε χαρίζει του αγγέλου του νερό) να μιλάει με τόσο ενθουσιασμό για εκείνον, είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σταλόνε. Στο Sly βλέπουμε να απογειώνεται η αποδοχή του από τον κύκλο του. Εκείνο το standing ovation το 2016 στις Χρυσές Σφαίρες ήταν λυτρωτικό, ένα πουργατόριο για τα τραύματα του.
Είτε ο Σταλόνε είναι αυτός ο φανταστικός άνθρωπος (ακούστε πως μιλάει για τις κόρες του, για το πόσο μετανιώνει που δεν ήταν παρών γιατί έκανε ταινίες) είτε ο σκηνοθέτης έχει κάνει καταπληκτική δουλειά και τον αποτυπώνει ως τέτοιο, δεν μπορεί κάποιος παρά να συγκινηθεί με το Sly, με τον Sly. Ειδικά αν είναι αγόρι ή άντρας.
Μάθημα ζωής παρά ντοκιμαντέρ βιογραφικό. Αυτό είναι το Sly. Και η καλύτερη με διαφορά αφήγηση της ζωής κάποιου που έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια. Προοδεύει σε αυτό το κομμάτι το Netflix που έκανε level up με το ντοκιμαντέρ για τον Σβαρτσενέγκερ, μετά για τον Μπέκαμ και τώρα για τον Σταλόνε.
