Διανοούμενος, άνθρωπος του πνεύματος, ιδεολόγος και πολέμιος του φασισμού. Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι υπήρξε ξεχωριστός, από πολλές απόψεις. Ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, ένας καλλιτέχνης που όρισε έναν απαράμιλλο κινηματογραφικό τρόπο αφήγησης, αντικείμενο διδαχής και μελέτης.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 47 χρόνων από την άγρια δολοφονία του, η οποία ακόμα και σήμερα δεν έχει πλήρως διαλευκανθεί με την έννοια πως δεν ξέρουμε αν ήταν μεμονωμένη πράξη ενός «σαλεμένου» μυαλού (του 17χρονου εκπορνευόμενου ομοφυλόφιλου, Πίνο Πελόζι) ή ένα οργανωμένο έγκλημα από ομάδα ακροδεξιών, κάνουμε μια αναδρομή στο σινέ-σύμπαν του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη.
Ποιες ήταν οι 3 καλύτερες ταινίες του; Ποιες δηλαδή θα συστήναμε να δει κάποιος που ακόμα δεν έχει εντρυφήσει στον Παζολίνι; Δεν θα δείτε στην παρακάτω επιλογή το «Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα». Μπορεί αυτή να είναι η πιο γνωστή του ταινία, αλλά το θέμα της και αυτά που δείχνει, παραείναι extreme για να αρέσουν στην ευρεία μάζα των θεατών.
Accattone (1961)
Η πρώτη ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι είναι αυτό που θα ορίζαμε ως «σούπερ ντεμπούτο». Με τη μία γίνεται σαφές πως έχουμε να κάνουμε με ένα σκηνοθέτη με ξεχωριστό ταλέντο, πρωτοπόρο και με μια ολότελα δική του ματιά. Έναν αιρετικό auteur που ωθεί τα πράγματα στα άκρα.
Το story έχει να κάνει με έναν προαγωγό που βρίσκεται ξάφνου στον αέρα ως προς τι (πρέπει να) κάνει μετά τη σύλληψη της γυναίκας που εξέδιδε. Λιτό, αυθεντικό ποιητικό και βαθιά ρεαλιστικό, το Accattone είναι μια ωδή στoν ωμό ρεαλισμό της ζωής των ανθρώπων του περιθωρίου.
Mamma Roma (1962)
Ένα χρόνο μετά το Ακατόνε, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι «χτυπάει» ακόμα πιο δυνατά. Το Mamma Roma παρουσιάζει την ιστορία μιας γυναίκας που δούλευε άλλοτε ως πόρνη και τώρα χρησιμοποιεί τα λεφτά που έχει μαζέψει με τη φιλοδοξία να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Μόνο που το παρελθόν της και η τεταμένη σχέση της με το 16χρονο γιο της, κάνουν το «θέλω» της πολύ μα πολύ δύσκολο να γίνει πράξη.
Ο ταξικός εγκλωβισμός των ανθρώπων του υποπρολεταριάτου είναι ξανά ο βασικός άξονας που κινείται η αφήγηση. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Άννα Μανιάνι κάνει ακόμα πιο ισχυρή τη συνολική εμπειρία.
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (1964)
Μία από τις πιο γνωστές ιταλικές ταινίες όλων των εποχών και κατά γενική ομολογία η καλύτερη του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως ένας φλογερός Μαρξιστής και άθεος κατάφερε να κάνει μια τόσο δυνατή θρησκευτική ταινία. Ως και το Βατικανό του έδωσε τελικά «μπράβο» παρότι τον περίμενε στη γωνία για να τον «αφορίσει»…
Τα κοντινά στα πρόσωπα πλάνα, η χρήση του ήχου και των σιωπών, η απλότητα αλλά και η δύναμη των ερμηνειών, η μουσική, η ταινία είναι γεμάτη πνευματικότητα και ένταση.
Μια ρεαλιστική και προσγειωμένη απεικόνιση μιας πολύ γνωστής σε όλους ιστορίας, την οποία μας αφηγείται με σεβασμό και συναίσθημα. Από τη γέννηση ως τη θυσία, με φόντο το νεορεαλιστικό σκηνικό της Νότιας Ιταλίας, έχουμε να κάνουμε με σινεμά υψηλότατου επιπέδου.
Πηγή: Intronews.gr
