Ο δισεκατομμυριούχος Έλον Μασκ χαρακτήρισε επίσης την ταινία βαρετή. Άρα, δεν είναι όλοι οι μεσήλικες λευκοί άνδρες το ίδιο. Όχι, η βόμβα δεν είναι η βασική ιστορία του Oppenheimer. Πέρα από μια σκηνή δεν έχει καν τόσα ειδικά εφέ η ταινία. Οκ, Νόλαν, το καταλάβαμε δεν σου αρέσουν τα CGI.

Αν πήγατε να δείτε μια ταινία για την ιστορία της πρώτης ατομικής βόμβας στον κόσμο, ατυχήσατε. Είδατε ότι ο δημιουργός της είχε εξωσυζυγικές σχέσεις. Πώς η κυβέρνηση μπορεί να συνωμοτήσει για να σε καταστρέψει αφού πήρε από σένα ότι χρειάστηκε είναι η βασική πλοκή της ταινίας. Οι διάλογοι είναι τρομερά κουραστικοί γιατί σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεσαι πτυχίου Φυσικού.

Η ταινία έχει αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια. Ο Κίλιαν Μέρφι θυμίζει πολλάκις τον ρόλο του στους Peaky Blinders (δεν είπαμε τη λέξη μανιέρα, το αφήνουμε να εννοηθεί, σας λέμε απλά ότι θα έχει πολλά κοντινά ο Μέρφι). Βλέπουμε τον Οπενχάιμερ να περνά από μια επιτροπή για να κρατήσει την άδεια ασφαλείας του και να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι κομμουνιστής, ενώ ο Λιούις Στράους (ο χαρακτήρας του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) παίζει κωμικά με παιδαριωδώς κακούς μονολόγους. Έχουν περάσει 10 χρόνια από τους βομβαρδισμούς στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Γιατί χρειαζόταν την έγκριση ασφαλείας ένα ιδιοφυές πιόνι στα χέρια του αμερικανικού στρατού μετά από τόσα χρόνια;

Πώς την πατήσαμε; Πιστεύαμε ότι το Oppenheimer θα είναι αριστούργημα πριν καν βγει στους κινηματογράφους, από το τρέιλερ. Στην πραγματικότητα, η πρώτη ώρα έμοιαζε με τρέιλερ και η τελευταία ώρα ήταν απλά βαρετή, η άγνωστη διπλανή μας αποκοιμήθηκε. Είναι ένα ιστορικό δράμα. Με ανακρίβειες. Κανείς δεν χειροκρότησε και πανηγύρισε μετά την επιτυχία του Trinity τεστ. Στην πραγματικότητα, οι επιστήμονες τότε συνειδητοποίησαν ότι μιλάμε για όπλο μαζικής καταστροφής.

Ο Νόλαν χειραγωγεί το κοινό του. Σε κάνει να νιώθεις ότι χτίζονται τόσα πολλά, ειδικά με τη μουσική. Η γυναίκα του Οπενχάιμερ, η Κίττι, δεν κάνει απολύτως τίποτα στην ταινία. Σε μερικές σκηνές κάπως φλερτάρει καβάλα στα άλογα, μετά περιφέρεται μεθυσμένη και στο τέλος, απλά υπάρχει. Δεν ενδιαφέρει τον Νόλαν ο χαρακτήρας της.

Το σενάριο της ταινίας μας δείχνει τον Οπενχάιμερ ως ένα ακαδημαϊκό «κακό παιδί» που μπορεί εύκολα να προσελκύσει μαθητές κι ως νάρκισσο γυναικά. Παρόλο που τρέφει συμπάθεια για τους κομμουνιστές, δεν μπορεί ποτέ να αφοσιωθεί πλήρως σε μια συγκεκριμένη ιδεολογική στάση. Γενικά, ούτε κάποια ηθική υπαρξιακή πάλη μας έδειξε ότι πέρασε ως καταστροφέας του κόσμου. Είναι μια ταινία ιδανική για βραβείο Όσκαρ, σαν ολες αυτές τις αμερικάνικες βιογραφικές ταινίες για βασανισμένες ιδιοφυΐες.

Ο μεγαλύτερος ήρωας του Oppenheimer είναι ο ίδιος ο Νόλαν. Σχεδόν κάθε χαρακτήρας της ταινίας επισημαίνει πώς ο Οπενχάιμερ είναι μια ιδιοφυΐα, αλλά πρόκειται μια πολύ εγωκεντρική ιδιοφυΐα. Αυτό ίσως ισχύει και για τον Νόλαν.