Υπάρχουν οι “καλοκαιράκηδες”, περιμένουν σχεδόν 9 μήνες την ώρα και τη στιγμή που θα φορέσουν μαγιό και θα ξεχυθούν στα μπιτσόμπαρα να νιώθουν blessed. Είχαν ήδη βγάλει τα συναυλιακά εισιτήρια από την ημέρα που ξεκίνησε η προπώληση, έχουν δει τουλάχιστον 2-3 ταινίες στα θερινά και φυσικά θα εκδράμουν στην Επίδαυρο για μια παράσταση και ατελείωτες ώρες στην κίνηση.

Υπάρχουμε και οι υπόλοιπο, που πάμε απλά δέκα μέρες διακοπές για να απολαύσουμε το καλοκαίρι και τις υπόλοιπες λιώνουμε από τη ζέστη στην πόλη και περνάμε τα βράδια μας αγκαλιά με το air condition. Και δεν σταματάμε να ψάχνουμε τις πλατφόρμες για κάτι καλό να δούμε. Χρωστάμε πάρα πολλά στο ERTflix. Μας έχει σώσει άπειρες βραδιές. Και δεν σταματά να προσθέτει νέο περιεχόμενο. Βρήκαμε πέντε ταινίες που δεν θα απογοητεύσουν το θεατή τους.

Ο Θάνατος του Στάλιν

Πολιτική σάτιρα του Armando Iannucci. Μαύρη κωμωδία. Η ταινία ξεκινά με ένα από αυτά τα γεγονότα που είναι τόσο παράλογα που δεν μπορεί παρά να είναι αληθινό. Ο τίτλος δεν λέει ψέματα. Όταν ο τυραννικός δικτάτορας Ιωσήφ Στάλιν πεθαίνει το 1953 (ο μεγάλος ηγέτης έπεσε από εγκεφαλικό), οι φίλοι του (τα Παράσιτα δηλαδή) βρίσκονται σε έναν ξέφρενο αγώνα εξουσίας για το ποιος θα γίνει ο επόμενος Σοβιετικός ηγέτης. Το χάος και η παράνοια κυριαρχούν μετά την απώλεια του ηγέτη τους, οι υπουργοί του ανταλλάσσουν κρυφά θέσεις γύρω από το ανοιχτό φέρετρο. Η αντιπαράθεση του αναπληρωτή γενικού γραμματέα Γκιόργκι Μαλένκοφ, του αρχηγού μυστικών υπηρεσιών Λαυρέντι Μπέρια αλλά και του αδίστακτου Νικίτα Κρούτσκεφ, δημιουργεί μια σειρά κωμικοτραγικών καταστάσεων, αμέτρητων έξυπνων διαλόγων και μια σειρά από χιουμοριστικές ατάκες. Μια εξωφρενικά (παράλογα μάλλον ταιριάζει καλύτερα) αστεία ανατομία της πολιτικής και της γραφειοκρατικής δυσλειτουργίας. Κάποια στιγμή θα γράψουμε ένα love letter στον Στιβ Μπουσέμι. Μιλάμε για καταπληκτικά one-liners. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ταινία απαγορεύτηκε στη Ρωσία, όπου ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται να ακολουθεί τα βήματα του δικτάτορα που τρολάρεται εδώ αριστουργηματικά.

Γυναικοκτονίες

Το 2019, 150 γυναίκες σκοτώθηκαν απ’ τον σύζυγο ή τον πρώην σύντροφό τους. Αντιμέτωποι μ’ αυτήν τη μάστιγα, δημοσιογράφοι της Le Monde έκαναν μια έρευνα με σκοπό να αποκωδικοποιήσουν αυτές τις γυναικοκτονίες. Με μεθοδολογία, βρήκαν και τόνισαν ένα συνεχές εγκληματικό μοτίβο. Χαρακτήρισαν τα αδύναμα και τα δυνατά σημάδια που οδηγούν στη δολοφονία αυτών των γυναικών. Το ντοκιμαντέρ αναλύει πέντε εμβληματικές περιπτώσεις γυναικοκτονίας και τονίζει αυτό που έπρεπε να είχε γίνει αντιληπτό. Αυτό το ντοκιμαντέρ θέλει να τονίσει πως οι γυναικοκτονίες είναι υπόθεση όλων μας. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή της γαλλικής τηλεόρασης με την εφημερίδα LeMonde. Πέντε τραγικές ιστορίες, που παρουσιάζονται προκειμένου να μην υπάρξουν κι άλλες.

Οι Χτύποι της Καρδιάς μου

Ένας νεαρός φοιτητής και ένας μεγαλύτερος συγγραφέας ερωτεύονται στο Παρίσι.1993. Ο Ζακ, ένας 35χρονος συγγραφέας από το Παρίσι, γνωρίζει μια νύχτα, σε μια άλλη πόλη, τον ενθουσιώδη 22χρονο Αρτίρ. Η έλξη είναι αμοιβαία και η απόσταση που τους χωρίζει δεν μοιάζει αξεπέραστη. Το χάσμα που οι δυο εραστές καλούνται να γεφυρώσουν, ωστόσο, δεν έχει να κάνει ούτε με την απόσταση, ούτε με την ηλικία, αλλά με την παραδοχή ενός χρόνου που μετρά αντίστροφα για τον έναν από τους ήρωες. Ο ένας τους είναι οροθετικός. Το χρονικό μιας αγάπης αλλά και μιας ολόκληρης εποχής με φόντο το ανήσυχο ερωτικά Παρίσι των αρχών της δεκαετίας του ’90. «Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ένα τελευταίο ειδύλλιο», λέει κάποια στιγμή ο Ζακ κι ακούγονται τα κρακ της καρδιάς μας.

Ayka

Μια ιστορία μεταναστών. Η Αϊκα μόλις γέννησε. Δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να μεγαλώσει ένα παιδί. Δεν έχει δουλειά, χρέη να πληρώσει, ούτε δωμάτιο δικό της. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να καταπιέσει τα φυσικά της ένστικτα. Ένα μάτσο νεογέννητα μωράκια κάνουν τη διαδρομή τους σ’ ένα μαιευτήριο της Μόσχας: κοιτάζουν, κλαίνε, διανύουν την απόσταση για το στοιχειώδες, την τροφή στο στήθος της μητέρας τους. Μία από εκείνες, η λεχώνα Αϊκα, μια νέα κοπέλα με τα καζάκικα χαρακτηριστικά, εγκαταλείπει την ασφάλεια του μαιευτηρίου και το μωρό της και πηδά από το παράθυρο στον χιονισμένο δρόμο.

Εκεί ξεκινά η εφιαλτική, χωρίς λύτρωση, οδύσσειά της. Μιλώντας ελάχιστα, με το σώμα και το πρόσωπό της καλυμμένο από στρώματα ρούχων για ν’ αντισταθεί στην παγωνιά, η Αϊκα ψάχνει μάταια για μεροκάματα, κοιμάται σ’ ένα υπόγειο παράνομο καταφύγιο, δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα από έναν άντρα στον οποίο χρωστά λεφτά, κάνει τα πάντα για να επιβιώσει ακόμα λίγες ώρες, λίγες μέρες, όσο αντέξει. Την ίδια ώρα αιμορραγεί από το βιαστικό τοκετό της, το στήθος της γεμίζει γάλα, το σώμα της αντιδρά στην επιμονή του μυαλού της να περπατάει μόνο μπροστά. Βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών.

Ο Επιφανής Πολίτης

Η αργεντινο-ισπανική σαρκαστική κωμωδία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας, όπου ο πρωταγωνιστής Όσκαρ Μαρτίνεζ (Ιστορίες για Αγρίους) κέρδισε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας. Ο Αργεντίνος συγγραφέας Ντανιέλ Μαντοβάνι, που ζει στην Ευρώπη εδώ και τριάντα χρόνια, αγγίζει το αποκορύφωμα της καριέρας του κερδίζοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά περνά τη δική του κρίση, έμπνευσης και …ηλικίας. Τα πολυδιαβασμένα βιβλία του περιστρέφονται πάντα γύρω από τη ζωή στο Σάλας, το χωριό όπου γεννήθηκε και δεν έχει επισκεφθεί από τότε που ήταν νέος. Αποφασίζει να επιστρέψει στο χωριό του το “Salas” μετά από 30 χρόνια, αφού δέχεται πρόσκληση για να βραβευθεί ως ο Επιφανής Πολίτης του τόπου.

Ο Ντανιέλ αποφασίζει να κάνει το ταξίδι και οραματίζεται μια θριαμβευτική επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκε, ένα ταξίδι για να ξαναβρεθεί με παλιούς φίλους και τοπία της νιότης του. Αλλά περισσότερο από όλα μια επιστροφή στην καρδιά της λογοτεχνίας του, στην πηγή της έμπνευσής του (αυτούς τους κατοίκους χρησιμοποιούσε συχνά ως χαρακτήρες στα βιβλία του). Όσο περίτεχνα όμως διαχειριζόταν αυτούς τους χαρακτήρες, τόσο δύσκολη είναι η διαχείρισή τους στην πραγματικότητα.. Όταν φτάνει εκεί, ο Ντανιέλ θα διαπιστώσει σταδιακά ότι η σχέση του με τη γενέθλια γη και τους κατοίκους της δεν είναι ακριβώς αυτή που φαντάζεται.