Ήταν πριν 4-5 χρόνια όταν το Παιδί Τραύμα, ο τότε ακόμα μυστηριώδης καλλιτέχνης που δεν αποκάλυπτε το πρόσωπό του, έντυνε τις προπανδημικές μας νύχτες μας με μια χειροποίητη ιστορία, τραγουδισμένη σχεδόν ψιθυριστά από την Κίκα. Ήταν το «Σαν Ιχθύς» που τότε ακουγόταν δειλά στα μπαρ του κέντρου και σήμερα, με διαφορετικές ενορχηστρώσεις, βρίσκει σταθερή θέση στα setlists και στην καρδιά του κοινού.

Στο τέλος αυτού του κομματιού, το Παιδί Τραύμα είχε ένα σύντομο κουπλέ που ξεκινούσε με τη φράση «Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πεις κάτι ποπ»· και το είπε το 2023 με την τρίτη του δισκογραφική δουλειά, το «Μέινστριμ» η οποία κυκλοφόρησε από τη United We Fly και είναι διαθέσιμη σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και βινύλιο. Ο ίδιος ο τίτλος φανερώνει και τις προθέσεις: είναι η πιο μαζική, μελωδική δουλειά του έως τώρα. Το Παιδί Τραύμα εκτίθεται στο «Μέινστριμ». Όχι μόνο επειδή πλέον φανερώνει το πρόσωπο και το όνομά του (Τάσος Καρτέρης για όσους απορούν), αλλά και επειδή αποκαλύπτει όλο αυτό τον κόσμο που έχει χτίσει, προσφέροντας απρόσκοπτη θέα σε αυτό το στροβίλισμα λέξεων, συναισθημάτων και ήχων, που έχουν αφετηρία την αγάπη, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Και να ήθελε πια να μας κρυφτεί, δεν μπορεί. Η διαδρομή αυτή δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Μεσολάβησε το έντονα «παυλιδικό» δεύτερο album «Θα καταστρέψω τον κόσμο» (Inner Ear), με υλικό που απογειώνεται από την μπάντα στις sold out εμφανίσεις, οι οποίες έχουν επίσης συμβάλλει στο να φτάσουμε σήμερα στον αποκρυσταλλωμένο κόσμο του «Μέινστριμ».

Έχει ξεχωρίσει το «Απόψε φυλάω τον εαυτό μου για ‘σένα» -μια ολόκληρη ταινία μικρού μήκους μέσα σε 270 λέξεις. «Ενώ ακούγεται σαν ερωτικό κομμάτι, στην πορεία ανακάλυψα ότι μπορεί να το απευθύνει και ένας γονιός στο παιδί του», δήλωσε ο Τάσος. Ο «Γκούφι» είναι το πιο σπαρακτικό τραγούδι και σε παίρνει μαζί του από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο. Το σουξέ πιθανόν θα έρθει από τη φωνή της Νεφέλης Φασούλη και «Τα Μυστικα», ένα «περίπου ζεϊμπέκικο», κατά τον Τάσο, που απευθύνει μια γυναίκα σε ένα άνδρα. Ανεξάρητα από το αν θα σημειώσει επιτυχία ή όχι, ας προετοιμαστούμε να πέφτουμε πάνω στους στίχους του ρεφρέν σε διάφορες γωνιές της φυσικής και ψηφιακής ζωής: πόσο εύκολο άλλωστε είναι να αντισταθείς στο «Γι’ αυτό είναι τα κορμιά για να χαλάνε, ας τα χαλάσουμε, λοιπόν»; Όπως επίσης, πολύ συχνά θα συναντήσουμε σε τοίχους, φωτογραφίες και stories το «Μου λες πως πρέπει να ξεκινήσουμε την επανάσταση. Φίλα με λίγο και την ξεκινάμε πιο μετά» από το «Αυτό», το κομμάτι που κλείνει το album.

Παρόλα αυτά, υπάρχει ένα κομμάτι που στέκεται πάνω από όλα τα υπόλοιπα, η συνταρακτική «Η λίμνη» με πηγαίο λυρισμό και μελωδικότητα που σαρώνουν τα πάντα. Γράφτηκε πρώτα στο πιάνο και ύστερα ήρθε και καρφώθηκε στο κεφάλι του Τάσου το κουπλέ «Κάποιες φορές, σε νιώθω εντός μου, μα πιο πολλές δεν είσαι δικός μου», με το οποίο ξεκινάει το τραγούδι για να φτάσει μετά από λίγες λέξεις την κορύφωσή του «Ίσως και να ‘ρθεις, ίσως και να βγεις μία μέρα από αυτή τη λίμνη. Ίσως και να ‘ρθεις, σίγουρα θα βγεις μία μέρα από αυτή τη λίμνη». Αν υπάρχει τουλάχιστον ένας λόγος που θα θυμόμαστε αυτόν τον δίσκο για πολύ, αυτός είναι «Η λίμνη».

Το «Μέινστριμ» είναι η περιδίνηση στην αγάπη και τον έρωτα, μια μεγάλη λεωφόρος τη νύχτα όπου λάμπουν σαν φανταχτερα billboards η ματαιότητα, η παιδικότητα και ο κυνισμό. Είναι αυτές οι απλές ιστορίες με κουπλέ και ρεφρέν που ανακατεύονται γλυκά και έπειτα ξεπηδούν στις εξόδους,στις αυπνίες μας και στις μέρες που απλώς κοιτάμε με κενό βλέμμα το ταβάνι. Άλλοτε νιώθουμε την αύρα τους καθώς μας προσπερνούν με τους ήσυχους συμβολισμούς τους και άλλοτε μας κοπανάνε με ωμή αγριάδα κατακούτελα. Χειροποίητες και χειροπιαστές: σαν ένα φιλί πριν την επανάσταση.