Καταποντισμός: 5 παιδιά πάνω σε τακούνια ίσως αρκούν για να καταποντίσουν την ομοφοβία

«Είμαι γκέι και κανείς δεν φταίει», τραγουδούν τα παιδιά στην αρχή του έργου ακροβατώντας πάνω σε τακούνια κάθε ύψους. Πίσω τους ορθώνονται πέντε πίνακες – αγιογραφίες εραστών, πραγματικών ή φανταστικών. «Μπορώ να λέω τη λέξη π@@ης; Αν είσαι μπορείς κι αν δεν είσαι μπορείς να γίνεις», λένε χτυπώντας τα νύχια τους στις παλάμες τους. Οι άκρες τους κροταλίζουν, όπως και οι στίχοι που ψελλίζουν. Οι λέξεις τους είναι γλυκές, τρυφερές, ενίοτε σκληρές μα πάνω από όλα αληθινές.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαράντης

Στα τέλη του 70 μια κίνηση ανθρώπων που άκουγε στο όνομα ΑΚΟΕ άρχισε να εκδίδει ένα περιοδικό ΑΜΦΙ-λεγόμενο. Ένα περιοδικό που ΑΜΦΙ-σβητούσε την μικροαστική ιδεολογία. Ένα περιοδικό ΑΜΦΙ-ερωτικό. «Το περιοδικό αυτό εκδίδεται από μια ομάδα ομοφυλοφίλων με περιορισμένα μέσα. Βασικός του σκοπός είναι να ακουστεί ο αλογόκριτος λόγος των Ελλήνων ομοφυλοφίλων… Εγχείρημα ιδιαίτερα δύσκολο σε μια κοινωνία όπου οι καλυμμένες ομοφυλόφιλες επιθυμίες παίζουν έναν τόσο κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα της πατριαρχικής της δομής… Ένας συνειδητός ομοφυλοφιλικός λόγος λοιπόν… είναι το κατεξοχήν “σκάνδαλο αλήθειας”. Σε αυτόν τον άνισο αγώνα, κάθε συμπαράσταση είναι ευπρόσδεκτη. Ιδιαίτερα όμως χρειάζεται η συμπαράσταση των ίδιων των ομοφυλοφίλων. Πρέπει οι ίδιοι να πάρουν ή, μάλλον, να αλώσουν το δικαίωμα του λόγου…».

«ΑΜΦΙ, σε ευχαριστώ».

Ένας κάποιος Γιώργος γράφει στο περιοδικό πως χάρη σ’ αυτό νιώθει λιγότερο μόνος. Ένας κάποιος Παναγιώτης ζητά από το περιοδικό να δημοσιεύει λίγες παραπάνω γυμνές γιατί κι οι τσόντες είναι πλέον ακριβές. Ένας κάποιος άλλος Νίκος αναζητά συντροφιά. Όσ@ λάβανε απαντήσεις κι οσ@ μείνανε με τις απορίες και τις προσμονές, συναντιούνται στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και ζουν για μια ακόμη φορά – για μια φορά που ίσως και να είναι πιο ευχάριστη από την τελευταία.

«Εσείς έχετε άλλα όνειρα για εμένα. Εμένα όμως με ρωτήσατε για την ευτυχία;»

Η/Οι/Τ@ Dolly Vara, Βασίλης Βηλαράς, Kristof, Ανδρέας Teddy Λαζαράκος και Niko Rupllem επισκέπτονται μια Ελλάδα κάπως άλλη, αλλά μάλλον καθόλου διαφορετική. Εκεί συναντούν ανθρώπους που τους μοιάζουν. Ανθρώπους που μιλούν τη γλώσσα τους. Ανθρώπους που βιώνουνε τους πόνους τους. Ανθρώπους που δεν χάνουνε τα λόγια τους. Σε αυτούς δίνουνε φωνή, ζωή, πνοή, νύχι και μαλλί, γιατί κάποιοι από αυτούς χάθηκαν νωρίς – όπως και το ίδιο το ΑΜΦΙ.

Τα καλιαρντά και οι αστείες σεξουαλικές εμπειρίες των πρωτάρηδων, δίνουν τη θέση τους σε εξομολογήσεις πιο τραχιές. Σε καταθέσεις βίαιες. Σε αράδες που φοβούνται μέχρι κι οι ίδιες τον εαυτό τους για την τόση τους ασχήμια. Οι επιθέσεις είναι εκεί – όπως είναι κι εδώ. Οι βιασμοί το ίδιο. Η μοναξιά κοινή. Τα πάντα είναι κοινά, γιατί η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κοινή, κοινότοπη. Ποιος δεν θέλει να ερωτευτεί όπως θέλει να ερωτευτεί; Ποιος θέλει να πονέσει και να πληγωθεί;

Και φτάνουμε στο τέλος. Στο τέλος του περιοδικού. Στο τέλος της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Στο τέλος της ζωής πολλών ανθρώπων. Στο AIDS. Η συρραφή των κειμένων θυμίζει κέντημα που έκανε κανείς με το βελονάκι περιμένοντας να φανεί αυτός ο κάποιος. Το ίδιο και οι μουσικές γέφυρες μεταξύ των θεματικών. Αλλά ποιον ενδιαφέρουν αυτά τα τόσο τυπικά και τεχνικά;

Στη σκηνή Κατίνα Παξινού, που «κανείς δεν ξέρει γιατί την λέμε Κατίνα Παξινού», μια ομάδα ανθρώπων ακροβατεί σε εποχές, βιώματα και συναισθήματα για να αποδείξει το πιο απλό, το πιο κοινό, το πιο καθημερινό: ο έρωτας είναι κοινός γιατί το μόνο που απαιτεί είναι αυτός ο άλλος, αυτός για τον οποίον γράφουμε καθημερινά ανοιχτές επιστολές και άλλα τινά.

ΥΓ. Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτό το κείμενο χωρίς να μιλήσω για τον Κριστόφ και τον Βασίλη. Οι δυο τους, σαν ένα δίπολο επί σκηνής, παίζουν μέχρι κι όταν δεν παίζουν και γι’ αυτό είναι σαν να σε παίρνουν μαζί τους ένα βράδυ σ’ ένα μπαρ και να σου αφηγούνται αυτά τα πολλά που ξέρουν – ή έστω κάπως έμαθαν.

ΥΓ. Νο 2. Να πηγαίνετε στα μπαρ, στα κλαμπ, στα γκέι μπαρ. Να γράφετε στα τσατ, στα κινητά, στους τοίχους. Να μιλάτε όσ@ εκεί έξω αγαπάτε.