Στο «Δε Μιλένιαλς» βλέπεις τη ζωή σου

Αν δέκα μιλένιαλς, οι γεννημένοι δηλαδή μεταξύ 1981-1996, κάτσουν σε ένα τραπέζι, είναι δεδομένο πως θα εντοπίσουν κοινά σημεία στη ζωή τους. Η ~~ταλαιπωρημένη~~ γενιά αυτή είχε μια σειρά από ατυχίες. Βίωσε την γρήγορη εξέλιξη της τεχνολογίας, την οικονομική κρίση και φυσικά, το κερασάκι που έκατσε υπέροχα πάνω στην τούρτα, την πανδημία. Είδε γρήγορα τα όνειρα της να συνθλίβονται, αλλά δεν άφησε ποτέ το χιούμορ της. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε δει αρκετά έργα να καταπιάνονται με τους μιλένιαλς, ούτε είναι τυχαίο το ότι στην παράσταση «Δε Μιλένιαλς» στο μπαρ του Τεχνοχώρου-Φάμπρικα, νιώσαμε την απόλυτη ταύτιση.

Πώς είναι λοιπόν να ζεις στην Αθήνα του 2024, εκεί γύρω στα 30; Πριν απαντήσεις, καλύτερα να δεις την παράσταση πρώτα.

Στο «Δε Μιλένιαλς» ήταν λες και παρακολουθήσαμε τρεις ηθοποιούς, που θα μπορούσαν να είναι φίλοι μας, να περιγράφουν κάποιες εμπειρίες της ζωής μας. Με πολύ χιούμορ, σαρκασμό, τραγούδι, κάμποση συγκίνηση και διαδραστικότητα, ο Άρης, η Χρύσα και η Λουκία μάς τοποθέτησαν εντός του έργου. Μας έκαναν κομμάτι του. Ήταν σαν όλοι όσοι βρισκόμασταν εκεί, να ήμασταν ο τέταρτος ηθοποιός. Έπαιξε φυσικά ρόλο το ότι ο χώρος ήταν οικείος, ένα μπαρ δηλαδή, που έδινε αυτή την ωραία αμεσότητα, σαν να είμαστε μια μεγάλη παρέα.

Στην παράσταση «Δε Μιλένιαλς» βλέπουμε αρκετούς προβληματισμούς και γεγονότα. Για παράδειγμα, αποτυχημένες οντισιόν και συνεντεύξεις για δουλειά, ενοχλητικά τηλέφωνα εκτός ωραρίου από τον εργοδότη, για τα οποία πρέπει να ανακτήσεις όση ευγένεια σου έχει απομείνει για να μην τον στείλεις από εκεί που ήρθε, σχέσεις που κλονίζονται, ομοφυλοφιλία που παραμένει κρυφή, σχέση μάνας και κόρης και πολλά ακόμη. Όλα αυτά με φόντο την Αθήνα του σήμερα. Την άγνωστη αλλά και γνωστή Αθήνα.

Σε μια Αθήνα που η γενιά αυτή δεν δύναται να αγοράσει σπίτι, μένει με τους γονείς της και νοικιάζει ένα διαμέρισμα που στο τέλος του μήνα δεν ξέρει αν τα χρήματα θα φτάσουν για να πληρώσει τον ιδιοκτήτη, που ο ρομαντισμός πεθαίνει όσο μεγαλώνει. Και παρ΄όλο που όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά, οι ελπίδες να έχουν σβήσει και η ζωή να μην έχει συμπεριφερθεί με τον καλύτερο τρόπο (πιο πολύ χαστούκια δίνει), υπάρχει η αίσθηση πως στο τέλος (μάλλον) όλα θα πάνε καλά. Διότι η γενιά αυτή παλεύει να ζήσει όπως η προηγούμενη και προσπαθεί να χαράξει τον δικό της δρόμο. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ίσως τελικά να πάνε όλα καλά.

Στο «Δε Μιλένιαλς» θα δεις αρκετές φορές τη ζωή σου. Θα χορτάσεις ένα έξυπνο σενάριο και σίγουρα στο τέλος θα θέλεις κι άλλο. Θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί ένα έργο που προβάλλεται σε κάποια πλατφόρμα από τις πολλές που έχουμε. Είναι τόσο όμορφα καλοστημένη παράσταση, που δεν χάνεις το ενδιαφέρον σου στιγμή. Δεν είναι απλά δηλαδή ένα έργο που θα το δεις και θα περάσεις ωραία, αλλά μία ώρα μετά θα έχεις ξεχάσεις. Το εντελώς αντίθετο. Θα φύγεις με τον προβληματισμό να τριγυρνάει στο μυαλό σου, για να οδηγηθείς στη σκέψη πως όσο χάλια κι αν είναι όλα, ποτέ δεν πρέπει να σταματάς, να επιμένεις γι’αυτό που πραγματικά θέλεις. Κι ας έρθει καθυστερημένα. Κι ας μην έρθει και καθόλου. Κάποια στιγμή (μάλλον) όλα θα πάνε καλά.