Στην πιο unapologetic παράσταση της χρονιάς, ο Τζέο Πακίτσας και η Σοφία Πριόβολου, επιχειρούν το πιο απλό και το πλέον ασύνηθες: ένα crossover ειδών και τεχνών που δεν θέλει να είναι τίποτα περισσότερο από απλά απολαυστικό – και το πετυχαίνουν.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαράντης
«Απόψε φτάσαμε στο τέλος του κόσμου, στο τέλος της μουσικής. You can’t fake love, you can’t fake talent, you can’t fake me. I’m love and talent and music». Η Jessica Brown πρέπει να πεθάνει – ή τουλάχιστον αυτό περιμένουν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας της. Αυτό θα είναι το τελευταίο της live – ή τουλάχιστον αυτό ελπίζουν. Όλη τους η δισκογραφία και τα δικαιώματα των τραγουδιών που τους έκλεψε, θα στριμωχτούν μαζί της σ’ ένα ροζ φέρετρο που την περιμένει ορθωμένο στα καμαρίνια. Η ώρα πλησιάζει, ο κόσμος συρρέει στο Εθνικό Θέατρο γι’ αυτό το σχεδόν επιθανάτιο σόου, αλλά εκείνη λείπει. Είναι όλα τους εκεί, εκτός από εκείνη. Μήπως την πάτησε λεωφορείο; Μήπως αυτοκτόνησε – γιατί και τα στόριζ της ήταν κάπως ανησυχητικά το τελευταίο διάστημα; Μήπως την σκότωσε η μπάντα;
Κανείς δεν ξέρει κι ο μάνατζέρ τους αντί να τους δώσει κάποια απάντηση ή κάνα ψιλό, τους δίνει μια αντικαταστάτρια μπανταρισμένη με μαύρα υφάσματα σαν καρικατούρα της Balenciaga. Όμως, εδώ δεν είναι η Στέγη κι αυτή είναι ιδρυματοποιημένη του κερατά – μέχρι και το νερό της πρέπει να φέρει το όνομα του άντρα που δοξάζει, Onassis. Η ένταση κορυφώνεται. Το τρακ φτάνει ταβάνι. Ο Καζαμίας δεν αρκεί. Η ονοματοδοσία της νέας μπάντας καταλήγει σε τσιτάτα. Οι ματαιοδοξίες παίρνουν τη θέση των πρωταγωνιστών. Ποιος θα σώσει την πανκ ροκ σκηνή από αυτήν τη λαίλαπα, όταν η wannabe Jessica Brown ξερνά και τα τελευταία ίχνη ταλέντου που της έχουν απομείνει σαν χθεσινό φαγητό; Η απάντησή είναι μία κι είναι μονόδρομος. Η τραπ – κι αυτό είναι «Fainomeno».
Το «The life and death of Jessica Brown» είναι κάτι παραπάνω από έναν «ολοκληρωμένο οδηγό αυτοκαταστροφής για ματαιόδοξες μπάντες»∙ είναι κάτι παραπάνω από το πιο αναπάντεχο live της σεζόν∙ είναι κάτι παραπάνω από μία νεανική παράσταση στην Πειραματική του Εθνικού.
Το «The life and death of Jessica Brown» είναι ένας σίφουνας αναφορών και αισθητικών που, παρά την υπερβολή που σέρνει στο πέρασμά του, καταφέρνει να παραμείνει ένα αυθεντικό και σατιρικά πραγματικό κράμα στιγμιοτύπων και στερεοτύπων∙ ένα συνονθύλευμα ειδών και τεχνικών, που αρνείται να καταταχθεί σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία∙ ένα παιχνίδι ταυτοτήτων και ορισμών που δεν χρειάζεται – για μια και μοναδική φορά στα χρονικά – curation για να υπάρξει.
Ίσως και τώρα που γράφω να πέφτω κι εγώ με τη σειρά μου στη φλύαρη παγίδα της “κριτικής”, αλλά μην φύγετε ακόμη έχω να σας πω λίγα λογάκια ακόμη – συνοπτικά, μην φοβάστε.
Ήταν αυτή η πιο πετυχημένη χρήση κάμερας που έχω δει το θέατρο το τελευταίο διάστημα; Ήταν (ένα μπράβο από εμένα στη Σοφία Πριόβολου και τον Γιώργο Βαλσάμη). Κατάφερε ο Kristof να πουλήσει τους απούλητους δίσκους του από το μακρινό 2020; Δεν τα κατάφερε (δεν πειράζει Kristof μου, θα τα πάει καλύτερα ο επόμενος – at least you ate and you left no crumbs). Ξέρασε η Στυλιάνα όλη της την ερμηνευτική δεινότητα στην σκηνή; Την ξέρασε (και με το παραπάνω). Ήταν ο Τζέο ένα Fainomeno; Ήταν (πλιζ κυκλοφόρησε το single, αυτό θα το αγοράσουνε).
Ήταν τα κοστούμια της Ηλέκτρας Σταμπούλου και τα σκηνικά του Δημήτρη Μαϊρόπουλου ένα γερό slay; Ήταν. Για να μην συνεχίσω με τις ερωταπαντήσεις κι επειδή ακόμη δεν έχω φωνή από το τόσο που τσίριξα στο live της μπάντας – χάρη στις φωνές των Ιάσωνα Αλύ, Χρυσάνθης Τσουκαλά, Chris Scott και τη μουσική των Gary Salomon και Γιώργου Χανού – σας προτείνω να αρπάξετε ένα ποτό από το μπαρ και τον καθισμένο ανίδεο στα δεξιά σας από το χέρι, να ανεβείτε στη σκηνή και να παρτάρετε μέχρι τελικής πτώσεως (την επόμενη φορά, σας υπόσχομαι, θα το κάνω κι εγώ).
ΥΓ. Καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε τέτοια παραδείγματα ως υποδείγματα. Καλό θα ήταν επίσης να διαχωρίσουμε με κάποιον τρόπο τα κοινά στα οποία απευθύνεται η εκάστοτε παράσταση. Σαφώς και όλα έχουμε το δικαίωμα να τα παρακολουθούμε όλα και να γράφουμε για όλα, αλλά ίσως – λέω ίσως – έχουμε πρόβλημα όταν τέτοια έργα επικοινωνούνται από μια γενιά που δεν τα καταλαβαίνει. Ο χώρος καλώς ή κακώς διοικείται από boomers κι όχι δεν λέω, καλά να είναι οι άνθρωποι να έχουνε δουλειές, αλλά κι η τηλεόραση και το θέατρο φέτος μας απέδειξαν πως αντίστοιχα εγχειρήματα πάνε άπατα όταν όσοι τα διαχειρίζονται δεν μπορούν να τα κατανοήσουν.
Info Παράστασης:
Κείμενο: Γεράσιμος Μπέκας, Τζέο Πακίτσας, Σοφία Πριόβολου
Σκηνοθεσία: Τζέο Πακίτσας-Σοφία Πριόβολου
Παίζουν: Ιάσων Άλυ, Στυλιάνα Ιωάννου, Τζέο Πακίτσας, Σοφία Πριόβολου, Χρυσάνθη Τσουκαλά, Kristof, Chris Scott
Προπώληση εισιτηρίων ΕΔΩ.
