Πήγα. Είδα | «Ο Χρυσός Δράκος»

Παρασκευή βράδυ, στο Θέατρο Χώρος. Πέντε ηθοποιοί, 17 ρόλοι επί σκηνής. Ο Γιώργος Ματζιάρης σκηνοθετεί το πολυδιάστατο έργο του Γερμανού θεατρικού συγγραφέα Ρόναλντ Σιμελπφένιχ, που το 2009, όταν και παρουσιάστηκε στο κοινό, αποθεώθηκε και εν συνεχεία “ταρακούνησε” την ευρωπαϊκή και βορειοαμερικανική θεατρική σκηνή. Και απολύτως δικαιολογημένα. «Ο Χρυσός Δράκος» είναι ένα αριστούργημα. Ένα βαθιά πολιτικό έργο που υφαίνει με μαεστρία διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων και χρησιμοποιεί ευφάνταστες αλληγορίες, όπως το μυρμήγκι και το τζιτζίκι, σαν το μύθο του Αισώπου. Παρουσιάζει την σκληρή αλήθεια που επικρατεί στην Ευρώπη σχετικά με την ξενοφοβία, το trafficking και την σεξουαλική κακοποίηση, αλλά επιπλέον διεσδύει στις ανθρώπινες φοβίες και τις σχέσεις.

Η δράση εκτυλίσσεται κάπου στην Γερμανία, σε ένα κτίριο όπου στεγάζεται το Ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικο εστιατόριο, «Ο Χρυσός Δράκος», καθώς και στα διαμερίσματα και τους ενοίκους πάνω από αυτό. Πέντε Ασιάτες μάγειρες στριμώχνονται στα ασφυκτικά τετραγωνικά της κουζίνας του εστιατορίου, δουλεύοντας αδιάκοπα. Με φωνές και έντονες κινήσεις παλεύουν να βγάλουν εις πέρας άλλη μία βάρδια και να ικανοποιήσουν τους δυτικούς πελάτες. «Νούμερο 74: Αλά-Μπανγκόγκ: πάπια με νωπά λευκά μανιτάρια, πιπεριά, μπαμπού, κρεμμύδι, λεμονόχορτο και σάλτσα από κόκκινο κάρι και καρύδα (καυτερό)» Ντιν.

Την ίδια ώρα, ακριβώς πάνω από τον «Χρυσό Δράκο», ένας ηλικιωμένος ονειρεύεται την χαμένη νιότη του μαζί με την εγγονή του, η οποία τσακώνεται με τον φίλο της για μια απρόσμενη εγκυμοσύνη, ένας άντρας πίνει γιατί η γυναίκα του τον άφησε για άλλον, δύο αεροσυνοδοί επιστρέφουν στη βάση τους μετά από ένα μεγάλο ταξίδι. Πρώτα όμως, έχουν κάνει την καθιερωμένη στάση τους από το εστιατόριο.

Διαφορετικές και ασύνδετες ιστορίες, που όμως ο Ρόναλντ Σιμελπφένιχ καταφέρνει να τις ενώσει και να δημιουργήσει έναν δεσμό μεταξύ τους. Στο επίκεντρο όλων, ο ένας από τους πέντε μάγειρες. Ένας μετανάστης που αναζητά πρωτίστως την χαμένη του αδερφή, και δευτερευόντως μια σανίδα σωτηρίας στη Δύση. Μάταια όμως. Τον αποκαλούν ο «ξένος» και ο «μικρός». Προσπαθεί να εργαστεί στο εστιατόριο «Ο Χρυσός Δράκος», αλλά υποφέρει από πονόδοντο. Δεν έχει όμως χαρτιά και χρήματα για να πάει στον οδοντίατρο.

Έτσι, μετά από πολλά ουρλιαχτά, οι υπόλοιποι μάγειρες αποφασίζουν να του αφαιρέσουν το δόντι με τανάλια. Το δόντι εκσφενδονίζεται και ξεκινά τη δική του περιπέτεια χαμένο σε ένα έτοιμο πιάτο: μια σούπα. Η μία από τις δύο αεροσυνοδούς, το βρίσκει την ώρα που κατάκοπη απολαμβάνει τη σούπα της, αλλά αντί να αντιδράσει με φρίκη, το παίρνει μαζί της στο διαμέρισμα. Στο μεταξύ, όσο το δόντι βιώνει το δικό του ταξίδι, σε ένα από τα διαμερίσματα, βρίσκεται φυλακισμένη η χαμένη αδερφή του “ξένου”, του “μικρού”. Εκπορνεύει το κορμί της για να επιβιώσει, αλλά ο Ασιάτης δεν θα το μάθει ποτέ.

«Ο Χρυσός Δράκος» μας συνδέει σταδιακά με όλους τους χαρακτήρες και μας εισάγει σε ένα παραμύθι που ξεκινά ως φωτεινό και αστείο, αλλά καταλήγει σκοτεινό και τραγικό. Σε ένα τέλος συντριπτικό. Σε ένα ανθρώπινο δράμα που σε καθηλώνει. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, οι ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους, υποδυόμενοι ακόμα και ρόλους του αντίθετου φύλου. Με σύντομους διαλόγους, αλλά πλήρως περιγραφικούς, χωρίς να μεταμφιέζονται και χρησιμοποιώντας το σώμα τους, εκτελούν άψογα κάθε ιστορία. Γιώργος Ματζιάρης, Δημήτρης Μηλιώτης, Θάλεια Σταματέλου, Αρετή Τίλη, Στρατής Χατζησταματίου, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.

Το έργο του Ρόναλντ Σιμελπφένιχ, που μεταφράστηκε από την Έρι Κύργια, αναδεικνύει όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά διακριτικά κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στον διάλογο των δύο αεροσυνοδών: “Μια βάρκα γεμάτη ανθρώπους, δεν την βλέπεις; Δεν γίνεται να μην την βλέπεις. – Από 10 χιλιόμετρα ψηλά, πού την είδες; – Την είδα. Αν κάτι θέλεις να δεις, το βλέπεις». Αν πάλι δεν θες, κλείνεις τα μάτια. «Ο Χρυσός Δράκος» είναι μια παράσταση που πρέπει να δεις.