Είναι ιδιαίτερα δύσκολο είδος η λογοτεχνία του φανταστικού. Κινείται σε έναν αφηγηματικό κόσμο λεπτών ισορροπιών, αόριστων εξ ορισμού, και χρειάζεται μεγάλη «πένα», συγγραφικό ταλέντο δηλαδή, για να δημιουργήσεις ένα κοινό που θα ακολουθήσει αυτό με ζέση που δημιούργησες. Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου είναι μια τέτοια συγγραφέας. Βασικά, η καλύτερη τέτοια που έχουμε στην Ελλάδα.
Με το «Η Μνήμη του Πάγου», που μόλις κυκλοφόρησε, ολοκληρώνει την τριλογία του «Δράκου της Πρέσπας». Είχαν προηγηθεί το «Η Κοιλάδα της Λάσπης» και «Η Κεχριμπαρένια Έρημος».
Σε αυτήν την εκπληκτική σειρά βιβλίων, αφηγείται από τρεις διαφορετικές οπτικές (Ελλάδα, Βόρεια Μακεδονία και Αλβανία) την εμφάνιση ενός τέρατος στη Μεγάλη Πρέσπα. Στην κάθε πλευρά εμφανίζεται με άλλη μορφή, ενώ ενώνονται, ένα κουβάρι, μύθοι, θρύλοι, προκαταλήψεις, φόβοι, αλληγορίες και προβληματισμοί.
Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου φτιάχνει κάτι το αξιοθαύμαστα ενδιαφέρον, ένα απολύτως συνεκτικό μυθιστορηματικό σύμπαν. Με όλα όσα χρειάζεται να έχει μια ιστορία προκειμένου να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ενώ παράλληλα βαθιά πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα αναλύονται έντεχνα και εις βάθος.
Χορταστική και αστείρευτη, η 56χρονη συγγραφέας είχε δώσει σαφή δείγματα του ταλέντου της με το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;», το οποίο μάλιστα το 2013 ο Guardian το κατέταξε στα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς. Μια σπουδαία αναγνώριση, μια δίκαιη αναγνώριση.
Αν κάποιος μπορεί, είναι η Μπουραζοπούλου
Με αυτά και με τούτα, η δική μας απορία πάει κάπως έτσι: Πώς γίνεται να υπάρχει τέτοιο εκλεκτό σεναριακά υλικό από Ελληνίδα συγγραφέα και να μην έχει γίνει κάποια κίνηση αυτό να μεταφερθεί επί της οθόνης, μικρής ή μεγάλης;
Ναι, κατανοητό πως μιλάμε για κάτι που δυνητικά μπορεί να χρειάζεται μεγάλο μπάτζετ. Επίσης μια ιστορία που ρέει τέλεια στο χαρτί μπορεί πάντα να μην «κάθεται» το ίδιο καλά σε άλλη επικοινωνιακή μορφή, υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Ειδικά όταν κινείται στο χώρο του φανταστικού.
Στην τελική όμως, είναι η πλοκή. Και ειδικά στην τριλογία του Δράκου, η Μπουραζοπούλου έχει κάτι πολύ δυνατό να παρουσιάσει. Διαφορετικό, πρωτοποριακό, ένας άλλος κόσμος με μεγάλο potential.
Η ελληνική TV πάσχει από έλλειψη τόλμης. Πάει και ξαναπάει σε δοκιμασμένες συνταγές, φοβάται να ξεφύγει από αυτά που ξέρει, από το «έτσι τα μάθαμε». Και υπάρχει μεγάλος μιμητισμός. Αν δουν πως κάτι έχει επιτυχία, το τιγκάρουν όλοι στο ίδιο πράγμα. Δράμα εποχής στην προκειμένη χρονική φάση, reality επίσης.
Μόνο που ειδικά σε μια μικρή αγορά όπως η Ελλάδα πρέπει και να διαφοροποιηθείς για να πάρεις μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα. Να προσπαθήσεις να γίνεις πρωτοπόρος.
Στο εξωτερικό, η λογοτεχνία του φανταστικού αποτελεί συχνά πόλο έλξης για τη βιομηχανία του σινεμά ή για τηλεοπτικές σειρές. Εδώ το φοβόμαστε. Μακάρι τα βιβλία της Μπουραζοπούλου να αποτελέσουν την αφορμή για να αλλάξει αυτό.
