Πήγα. Είδα | «Ο Πατέρας»: Η θεατρική ερμηνεία που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό

Είναι μια παράσταση που έχει ανέβει πολλές φορές θεατρικά στην Ελλάδα. Μόλις πρόπερσι κυκλοφόρησε ταινία με πρωταγωνιστές τον Άντονι Χόπκινς και την Ολίβια Κόλμαν. «Ο Πατέρας» έχει επομένως ένα background με πολλές σπουδαίες ερμηνείες εντός κι εκτός Ελλάδος. Ε, δε μπορώ να φανταστώ πώς ο Περικλής Μουστάκης δεν θα βρισκόταν στις 2-3 κορυφαίες!

Στο ανέβασμα της παράστασης «Ο Πατέρας» στο Σύγχρονο Θέατρο, ο Περικλής Μουστάκης παίρνει πάνω του όλη την παράσταση και, με το σενάριο να είναι στημένο ώστε να αναδειχθούν οι υποκριτικές του ικανότητες, παραδίδει μια ερμηνεία οσκαρικού επιπέδου, μια ερμηνεία που αν την αποκαλέσεις «ανδρική ερμηνεία της χρονιάς», ψέματα δε θα έχεις πει, ούτε υπερβολικός θα είσαι.

Τον Μουστάκη τον είδα πρώτη φορά στην πρώτη παράσταση που πήγα στη ζωή μου ως ενήλικος, στον Φαέθωνα στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, αν δε λαθεύω, κάπου το 2015. Είχα συγκλονιστεί με την παράσταση και με τον ίδιο. Κι οχτώ χρόνια μετά, έχοντας μεσολαβήσει άλλες δύο παραστάσεις όπου τον είδα, έπαθα ακριβώς το ίδιο.

Το στόρι του έργου του Φλόριαν Ζέλερ είναι πάνω κάτω γνωστό και αναμφίβολα η δυναμική του βασίζεται και στην ταύτιση των ανθρώπων που έχουν στο στενό τους περιβάλλον πρόσωπα που το μυαλό τους τους προδίδει.

Όλοι μας έχουμε παππούδες και γιαγιάδες ή και γονείς που το μυαλό τους έχει χάσει τη σπιρτάδα του και που η γεροντική άνοια ή το Αλτζχάιμερ έχει κάνει ζημιά. Στην πρώτη περίπτωση, είναι κάτι πιο ήπιο, πιο διαχειρίσιμο. Το Αλτζχάιμερ είναι κάτι άλλο, κάτι που σε γονατίζει.

Και σε αυτό το έργο το τρομακτικό είναι πως το βλέπουμε σαν να είμαστε το ίδιο το μυαλό του ασθενούς. Δεν ξέρουμε ποια είναι τελικά η αλήθεια και ποια η φαντασία.

Ο Περικλής Μουστάκης με τις εκφράσεις του καταφέρνει να αποδώσει αυτόν τον εσωτερικό τρόμο που προκαλεί η άγνοια του ποιοι μας περιβάλλουν και πού βρισκόμαστε και, εν τέλει, του ποιοι είμαστε. Με τον τρόπο που τοποθετείται, ο θεατής μπαίνει μέσα του, βλέπει από τα μάτια του και ταυτόχρονα φοβάσαι για τον εαυτό σου και νιώθεις θλίψη, ενώ θυμάσαι τον δικό σου άνθρωπο που έχασε την αντίληψη του εαυτού του.

Έχει κι ένα εύστοχο εύρημα σκηνοθετικά, άκρως κινηματογραφικό, «Ο Πατέρας», σε κάποιες σκηνές βλέπουμε δευτερόλεπτα από αυτό που θα ακολουθήσει, το φως σβήνει και ανάβει ξανά για να δούμε τη σκηνή να εκτυλίσσεται, κάποιες φορές και με διαφορετικούς ανθρώπους από το teaser.

Μπορεί δηλαδή να δούμε τον Μουστάκη με την Παππά σε έναν προπομπό σκηνής, να σβήσουν τα φώτα και όταν ανάψουν η Παππά να μην υπάρχει, αλλά να είναι μια άλλη φιγούρα αυτή της κόρης.

«Ο Πατέρας» είναι σχεδόν ένα one man show, με τις στιγμές στις οποίες δεν υπάρχει ο Μουστάκης να ατονούν κάπως, ενώ όταν δεν υπάρχουν Μουστάκης και Παππά μαζί, αλλά έχουν μπει οι υπόλοιποι ηθοποιοί στη σκηνή, τα διαλογικά σημεία μοιάζουν πρόχειρα, σε κάνουν να περιμένεις να επιστρέψουν στη σκηνή ο Μουστάκης με την Παππά. Κυρίως ο πρώτος.

Σε κάθε περίπτωση είναι μια πάρα πολύ δυνατή παράσταση, που σου φέρνει στο προσκήνιο αυτή την αγωνία και το σχεδόν υπαρξιακό άγχος, αυτό το σενάριο του μέλλοντος για τους γονείς σου ή για σένα τον ίδιο. Και πονάς. Και στο τέλος, η τέχνη είναι για να σου αφήνει πόνο.