Πήγα.Είδα| Closer, μια παράσταση για το αιώνιο παράδοξο του έρωτα

And so it is the shorter story / No love, no glory /No hero in her sky/ I can’t take my eyes off of you/
Από τις πρώτες νότες του τραγουδιού του Damien Rice σηματοδοτείται μια από τις καλύτερες opening scenes στην ιστορία του κινηματογράφου, αυτή της ταινίας Closer, όπου η θεατρική της εκδοχή μεταφέρεται φέτος στο θέατρο Χώρα, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη – Μπογδάνου.

Δεν σας κρύβω πως ήταν μία από τις παραστάσεις που ανυπομονούσα να δω από την αρχή της θεατρικής σεζόν. Σαφώς και αυτό οφείλεται στην αγάπη μου για το πολυβραβευμένο έργο του Πατρίκ Μπάρμπερ, αλλά κυρίως ήθελα να δω την πολύ ενδιαφέρουσα συνύπαρξη των τεσσάρων ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους τέσσερις ήρωες, οι οποίοι μπλέκονται σε ένα ερωτικό τετράγωνο, από το οποίο κανείς δεν βγαίνει αλώβητος.

Η υπόθεση έχει να κάνει με την τυχαία γνωριμία τεσσάρων αγνώστων, της Άννας, του Λάρι, του Νταν και της Άλις, (Βίκυ Παπαδοπούλου, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Σπύρος Σταμούλης και Ναταλία Σουίφτ αντίστοιχα) οπού έρχονται τόσο κοντά και εκεί συντελείται το αιώνιο παράδοξο του έρωτα: όσο πιο κοντά θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πιο έντονα θα βιώσουν τις παγίδες, τα συναισθηματικά κενά, τα αδιέξοδα και το βαθύ ανικανοποίητο που έχει το “μαζί”.

Οι ερμηνείες δυνατές, με τον καθένα από τους ηθοποιούς να έχει τις δυνατές του στιγμές. Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, με απίστευτες διακυμάνσεις και έχει πολύ καλή χημεία με τη Βίκυ Παπαδόπουλου, που καταθέτει ένα κομμάτι της ψυχής της στην σκηνή. Άλλη μια δυνατή ερμηνεία για τη Ναταλία Σουίφτ, που βγάζει κάτι πολύ αληθινό και ατόφιο και ο Σπύρος Σταμούλης μας έκανε να γελάσουμε σε μια από τις πιο αστείες σκηνές, αυτή με το sex chat και συνάμα να συγκινηθούμε και να δακρύσουμε στο τέλος της παράστασης.

Σκηνοθετικά αρκετές είναι οι ευρηματικές ιδέες του Μπογδάνου, με αυτή του strip show να ξεχωρίζει, ενώ η ύπαρξη της κάμερας στην σκηνή πολλές φορές μας έφερε πιο κοντά στους πρωταγωνιστές. Ο σκηνοθέτης ανέφερε για την παράσταση πως: «Το Closer του Πάτρικ Μάρμπερ παραμένει ένα διαχρονικά επίκαιρο close-up στην ανθρώπινη αγωνία για σύνδεση. Στην θεατρική του εκδοχή οι ηλεκτρισμένοι, καταιγιστικοί διάλογοι, η έντονη χημεία, και οι περισσότερες από μία κορυφώσεις, αφήνουν να αιωρείται η υπόνοια ότι οι πρωταγωνιστές ενεργούν με κίνητρο τον συναισθηματικό πόνο και την αυτοκαταστροφή, παρά τη γνήσια σύνδεση»

Φεύγοντας, το ερώτημα που αναδύθηκε και “ταλαιπώρησε” την σκέψη μου αφορά το ποια είναι τελικά η ερμηνεία του “Closer” στις ανθρώπινες σχέσεις: “πιο κοντά μεταξύ μας” ή “πιο κλεισμένα μέσα μας”; Σίγουρα η παράσταση, που είναι μια από τις θεατρικές επιτυχίες της σεζόν, θα σας φέρει πιο κοντά στην απάντηση.