Γράφει ο Γιώργος Κτενάς
Στη σαγήνη της παρουσίας του χρόνου που είναι αδρός, πλουσιοπάροχος, αφέθηκε η Βιρτζίνια Γουλφ στον Ορλάντο της, ανακατατάσσοντας τον χώρο, το φύλο, τον χρόνο. Η παρουσία “εκείνου” στην αρχή του κειμένου μετατράπηκε στη συνέχεια σε “εκείνη”, σε μια διάρκεια που αφορά τρεις αιώνες – με αυτόν τον τρόπο υπάρχει απελευθέρωση από τα δεσμά του χώρου, του φύλου και του χρόνου. Πρόκειται για εναντίωση στην αναπαράσταση της πραγματικότητας, για μια νέα πραγματικότητα καλύτερα. Έφτιαξε, δηλαδή, έναν άλλον κόσμο που ήταν έτοιμος να διαδεχτεί και να αντικαταστήσει αυτόν που υπήρχε ήδη.
Ο Διαφωτισμός για τον Καντ αφορούσε την έξοδο των ανθρώπων από την ανωριμότητά τους, άρα την ανατροπή τού μεσαιωνικού κοσμοειδώλου που ήταν θεοκεντρικό (ως παραγωγικό μοντέλο όλα εκπορεύονταν από τη γενική αρχή: Θεός, άρχοντας, Κράτος), βάζοντας στο προσκήνιο την κριτική σκέψη και το επαγωγικό μοντέλο. Το κοσμοείδωλο ανατράπηκε μόνο όταν υπήρχε ένα άλλο έτοιμο για να μπει στη θέση του, να το αντικαταστήσει. Γιατί όταν δεν υπάρχει ένας άλλος κόσμος, μια προοπτική που να εδαφικοποιείται στο παρόν, η συνθήκη παραμένει αδρανής. Αυτό ακριβώς ανατράπηκε στον Ορλάντο, αυτή η άλλη πραγματικότητα δημιουργήθηκε από τη Βιρτζίνια Γουλφ.
Κι εδώ έχει ενδιαφέρον το πώς αντιλαμβάνεται την κορυφαία δοκιμιογράφο και μυθιστοριογράφο ο Έντουαρντ Άλμπι στο εμβληματικό έργο του Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, που παίζεται αυτό το διάστημα στο Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 14, Μεταξουργείο), σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση (παραγωγή Ρέον). Καθώς βάζει ακριβώς στο επίκεντρο την κοινωνία τού καταναγκασμού και την κοινωνία της επίδοσης, από τις οποίες προέρχονται τα δύο ζευγάρια που συμμετέχουν στο έργο, και δεν μπορούν να ανακαλύψουν μια διαφορετική πραγματικότητα έξω από εκείνη στην οποία έχουν εγκλωβιστεί.
Ο Ορέστης Τάτσης εκμεταλλεύεται άψογα την εξαιρετική μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη και τον πρωταγωνιστικό θίασο του έργου (Δημήτρης Ξανθόπουλος, Ναταλία Στυλιανού, Άγγελος Ανδριόπουλος και Σεμίνα Πανηγυροπούλου), αναδεικνύοντας με άρτιο τρόπο πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι σήμερα ένα έργο που έκανε πρεμιέρα το 1962. Και αφορά τα ψυχικά αποτυπώματα μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τη νέα ζωή τού λευκού δυτικού επιστημονικού λόγου που επιβλήθηκε.
Χιούμορ, άφθονο αλκοόλ, προσωπικότητες τσακισμένες και μια μεταμεσονύκτια πρόσκληση για αλήθειες και ψέματα που αγκαλιάζουν το άτομο και την κοινωνία ως όλον. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τού Τάτση στην παράσταση, που βρίσκεται σε πολύ καλή φόρμα σκηνοθετικά και αυτό απολαμβάνουν θεατές και ηθοποιοί στο Από Μηχανής θέατρο. Αλήθεια, ποιος φοβάται τελικά τη Βιρτζίνια Γουλφ; Ποιος φοβάται μια ζωή χωρίς αυταπάτες; Η απάντηση βρίσκεται στο πάλκο.
Ταυτότητα
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη
Σκηνοθεσία: Ορέστης Τάτσης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική Σύνθεση: Θοδωρής Αμπαζής
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Κακαβούλας
Βοηθός Σκηνογράφος – ενδυματολόγος: Αλέγια Παπαγεωργίου
Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Γιακουμάτου
Φωτογράφος: Άλεξ Κατ
Video trailer: Θωμάς Παλυβός
Μακιγιάζ: Μικαέλα Πανηγυροπούλου
Γραφιστικά: Λήδα Αέξανδρή
Διεύθυνση Παραγωγής: Δημήτρης Κακαβούλας
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Παραγωγή: ΡΕΟΝ
Πρωταγωνιστούν
Μάρθα: Ναταλία Στυλιανού
Τζώρτζ: Δημήτρης Ξανθόπουλος
Νίκ: Αγγελος Ανδριόπουλος
Χάνι: Σεμίνα Πανηγυροπούλου
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
