Δεν πρόλαβα να δω τον κόσμο να συρρέει στην Τεχνόπολη, μα μόλις έφτασα, ένιωσα την ανυπομονησία του κοινού που περίμενε τον θρυλικό Γιάννη Αγγελάκα να βγει στην σκηνή μαζί με τους 100°C , για να δώσουν σε όλους μας αυτό που είχαμε ανάγκη την πρώτη Δεύτερα του Σεπτέμβρη. Δύο γεμάτες ώρες, εκστατικές, που ξεδώσαμε και συγκινηθήκαμε.
Με ένα μουσικό ταξίδι από τις Τρύπες και το «Πάρτι στον 13ο όροφο» στον τελευταίο του δίσκο «Έχω κέφια», ο Γιάννης Αγγελάκας μετά την αποθεωτική του εμφάνιση στο Ηρώδειο και μια γεμάτη καλοκαιρινή περιοδεία, επέστρεψε στην Τεχνόπολη και έστησε τη δική του γιορτή. Απολαυστικός και ανήσυχος, όπως μας έχει συνηθίσει.
Το ευχάριστα εντυπωσιακό που αντικρύζω στις συναυλίες του είναι ότι δίπλα στους πιστούς φαν που τον ακολουθούν από τα πρώτα του βήματα, χορεύουν νέοι -ακόμα και παιδιά, και τραγουδούν με τα σωθικά τους να καίνε για αγάπες που ταξιδεύουν απο γιορτή σε γιορτή.
Κάθε συναυλία έχει δυο ειδών highlights: αυτά που βώνεις μαζί με το υπόλοιπο κοινό και αυτά που βιώνεις ατομικά. Αναμφίβολα στις στιγμές μας ως κοινό συγκαταλέγονται το «Μόνο από την λύπη σου», που ο Γιάννης Αγγελάκας αφιέρωσε στη μελαγχολία του Σεπτεμβρίου, ο γεμάτος ενέργεια χορός στο «Ακούω την αγάπη», στο «Σιγά μην κλάψω» και στο τραγούδι που κλείνει κάθε συναυλιά, την αξεπέραστη «Ταξιδιάρα Ψυχή». Φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω τον τύπο που όλο το βράδυ ζητούσε απεγνωσμένα «Το τρένο». Η επιθυμία του μας παρέσυρε και έγινε απαίτηση όλων μας. Τι έγινε με εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνουν; Δεν ακούστηκε το τραγούδι τελικά, αλλά και «τι να πρωτοτραγουδήσει», όπως είπε και μια κοπέλα δίπλα μου στην φίλη της.
Όταν μετά το «Σαράβαλο» ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε να τραγουδάει για πολιτείες σκοτεινές κάτω απ’ τη γη, που θα ερωτευόμαστε ο ένας τη σκια του αλλουνού και θα ‘μαστε λίγοι οι εκλεκτοί και οι τυχεροί, βιώσα το δικό μου highlight, ανακαλύπτοντας την «Έκτη Αυγούστου», ένα τραγούδι από τον δίσκο Πάρτι στον 13ο όροφο. Και εκείνη την στιγμή, στη ζεστασιά που προσφέρει ο χώρος της Τεχνόπολης, ένιωσα πως ήμασταν οι «εκλεκτοί» που είχαμε μπροστά μας τον Αγγελάκα να μας τραγουδά. Μερικές ώρες αργότερα και ένα search στο Google μετά, το τραγούδι απέκτησε βαθύτερο νόημα, μια και είχε γραφτεί για τη μαύρη επέτειο της ρίψης της ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα.
Τη συναυλία άνοιξε το Παιδί Τραύμα, που μετά την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ με τίτλο «Μέινστριμ», αποκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα και το πρόσωπό του. Τους 100°C αποτελούν οι: Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, Αλέξης Αρχοντής στα τύμπανα, Γιώργος Αβραμίδης στην τρομπέτα, Ηλίας Μπαγλάνης στα πλήκτρα, Αλέξανδρος Κόντζογλου στην ηλεκτρική κιθάρα και ο Μιχάλης Καρανίκος στο τρομπόνι.
Το γεμάτο ευγνωμοσύνη βλέμμα του Γιάννη Αγγελάκα στο τέλος της συναυλίας σε συνδυασμό με τα λόγια ενός φίλου μου μετά την «Γιορτή», πως «αυτοί οι στίχοι θα μείνουν στην αιωνιότητα», έκλεισαν ιδανικά τη βραδιά.
