Ένα βράδυ του 1939, η 24χρονη εκκολαπτόμενη Μπίλι Χόλιντεϊ, τραγουδά για πρώτη φορά στο Café Society, ένα εναλλακτικό νυχτερινό κέντρο της Νέας Υόρκης, έξω από το Χάρλεμ, το «Strange Fruit».
Σε συνθήκες κατάνυξης, με το κοινό να κάνει απόλυτη ησυχία και έναν προβολέα μόνο να φωτίζει το πρόσωπό της, η Χολιντέϊ, που προσπαθούσε εκείνη την περίοδο να εισχωρήσει στην συνείδηση των Αμερικανών, ως τζαζ καλλιτέχνις, ερμήνευσε ένα κομμάτι που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της ζωής της, αλλά και της διχασμένης Αμερικής που ταλανιζόταν με φυλετικούς διαχωρισμούς.
Όπως παραδέχτηκε η ίδια αργότερα, φοβόταν να τραγουδήσει το Strange Fruit και, μάλιστα, στιγμιαία το μετάνιωσε. «Δεν ακούστηκε ούτε ένα χειροκρότημα όταν τελείωσα». Τότε, άλλωστε, τα τραγούδια διαμαρτυρίας – διότι περί αυτού ήταν και το Strange Fruit- ήταν ένα άγνωστο είδος. «Μέχρι που ένας άνδρας άρχισε να χειροκροτεί. Τότε ξαφνικά όλοι χειροκροτούσαν». Το τραγούδι έγινε από εκείνη τη νύχτα, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της τραγούδια που θα τη συνόδευε μέχρι το τέλος της ζωή της, που την έφερε αντιμέτωπη ακόμα και με το FBI.
Διάβασε τη συνέχεια στο intronews.
