Πριν από περίπου δύο χρόνια ο ποδοσφαιριστής της Newcastle, Χονάς Γκουτιέρες ένιωσε έναν έντονο πόνο στους όρχεις, μετά από σύγκρουσή του με αντίπαλο. Κάπου εκεί άρχισε ένας εφιάλτης δύο ετών που έμελλε να τελειώσει με τρόπο τόσο ανατρεπτικό που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι λογοτέχνες. Αλλά ως γνωστόν η ζωή γράφει τα καλύτερα σενάρια.
Έμεινε έξω από τις αγωνιστικές δραστηριότητες για μερικές εβδομάδες εξαιτίας του πόνου στο συγκεκριμένο σημείο. Διάφοροι γιατροί είχαν κάνει λάθος διαγνώσεις, ώσπου τελικά όλοι συμφώνησαν σε μία. Κακοήθης όγκος στους όρχεις. Καρκίνος. Εκείνη τη στιγμή το τελευταίο που τον απασχολούσε ήταν η καριέρα του. Δυστυχώς, οι ιθύνοντες της ομάδας του όμως, φάνηκαν να νοιάζονται μόνο για τον παίκτη Χονάς Γκουτιέρες και όχι για τον άνθρωπο.
Ο Αργεντινός φεύγει για την πατρίδα του με δικά του έξοδα αφού κανείς από την ομάδα δεν προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει είτε οικονομικά είτε με άλλον τρόπο. «Τα χρήματα δεν είναι σημαντικά, αυτό που έχει σημασία είναι η υγεία» θα πει.
Υποβάλλεται σε εξαντλητικές χημειοθεραπείες. Χάνει τα μαλλιά του, χάνει κιλά, αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του, αλλά μέσα από τα social media δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι δεν το βάζει κάτω. Βγάζει την πικρία του για την ομάδα που δεν τον στηρίζει στον δυσκολότερο αγώνα της ζωής του, αλλά δεν παραλείπει να πει καλές κουβέντες για τους συμπαίκτες του και ιδιαίτερα για τον Φαμπρίτσιο Κολοτσίνι με τον οποίο έχει και συχνή επικοινωνία.
Δίνει συνεντεύξεις σε μέσα από κάθε γωνιά του πλανήτη, καθώς θέλει να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να δώσει δύναμη σε όσους παλεύουν με τον καρκίνο: «Αποφάσισα να πω την ιστορία μου, γιατί ίσως αυτό μπορεί να βοηθήσει τους πάσχοντες από το ίδιο κακό».
Τον στενοχωρεί ιδιαίτερα η απώλεια της πλούσιας κόμης του, αλλά καταλαβαίνει ότι αυτό μάλλον δε θα έπρεπε να τον απασχολεί: «Ήταν δύσκολο όταν είδα ότι έχανα τα μαλλιά μου. Δεν ήθελα να τα κουρέψω, ήθελα να τα κρατήσω δυνατά. Το να πολεμάς τον καρκίνο κάνει όλα τα άλλα προβλήματα ασήμαντα» εξηγεί.
Ο καιρός περνά, ο Χονάς δείχνει να έχει ξεφτιλίσει τον καρκίνο με τις ντρίπλες του και επανέρχεται στις προπονήσεις της Newcastle τον Νοέμβριο του 2014. Έναν μήνα αργότερα θα αγωνιστεί για 87 λεπτά στο παιχνίδι των νέων της ομάδας του με τη West Ham.
Λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του 2015, ο Χονάς θα επιστρέψει στην πρώτη ομάδα (αφού ήδη έχει επανέλθει στην ενεργό δράση λίγες μέρες νωρίτερα εναντίον της Manchester United) και θα εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο του Άνφιλντ στο 66ο λεπτό για να δεχθεί το standing ovation (σ.σ. όταν οι οπαδοί χειροκροτούν όρθιοι) των οπαδών της Liverpool. Μία στιγμή που θα μνημονεύεται για πάντα και μόνο ο αθλητισμός θα μπορούσε να χαρίσει.
Στις 24 του Μαΐου ήταν μοιραίο να γραφτεί το καλύτερο τέλος που θα μπορούσε να έχει αυτή η ιστορία. Και τι σύμπτωση, πάλι με τη West Ham (με την πρώτη ομάδα αυτή τη φορά). Οι Kαρακάξες, έχοντας άπειρες ελλείψεις στο έτσι κι αλλιώς ανεπαρκές ρόστερ τους, πρέπει να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε όπλο διαθέτουν στη μάχη για την παραμονή. Και ο Χονάς είναι ένα από αυτά.
Ασίστ για το πρώτο γκολ του Σισοκό και 1-0. Σκόρερ με εξαιρετική κίνηση στο δεύτερο και 2-0. Καλύτερος παίκτης του γηπέδου για ενενήντα λεπτά και ουσιαστικά κρατά μόνος του τη Newcastle στην Premier League.
Ο πανηγυρισμός του κάτι παραπάνω από έξαλλος. Έβγαλε τη φανέλα, την ανέμισε με βία θαρρείς και ξόρκισε ό,τι κακό θα μπορούσε να του ξανασυμβεί και έγραψε κανονικά τον προπονητή του που πήγε να τον αγκαλιάσει. Στάθηκε μπροστά στον πάγκο μόνος του κοιτώντας τις θέσεις των επισήμων όπου καθόταν ο ανεκδιήγητος ιδιοκτήτης της ομάδας, Mike Ashley, και έπιασε προκλητικά τα αυτιά του σε μία κίνηση που μόνο τυχαία δεν είναι καθώς ο πρόεδρος δε φαίνεται διατεθειμένος να του ανανεώσει το συμβόλαιο που λήγει σε λίγες μέρες.
Ας είναι. Ο ένας γεμίζει τις τσέπες του με λεφτά και σε μερικά χρόνια θα τον θυμούνται μόνοι οι συγγενείς και οι υπάλληλοι των πανάκριβων καταστημάτων του. Αντίθετα ο άλλος έχει γίνει αφίσα σε παιδικά δωμάτια, έχει γίνει σύνθημα στα χείλη φίλων και αντιπάλων, έχει εμπνεύσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στο να δώσει δύναμη σε αυτούς που το χρειάζονται.
Στην τελική, όσες ήττες και να κάνει από εδώ και πέρα, όλοι θα θυμούνται τη μεγαλύτερη νίκη του. Τότε που ούτε o θάνατος δε μπόρεσε να τον σταματήσει.
Όπως εκείνο το απόγευμα…
