Πολύ καιρό τώρα ήθελα να αναδείξω ένα από τα κολλήματα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας που σαν σαράκι συνεχίζει να τρώει σημαντικά κομμάτια της καθημερινής μου ζωής μέχρι και σήμερα. Ψάχνοντας, λοιπόν, την αφορμή (για να μη μας λένε και περίεργους-Ντίνο- κάποιοι εδώ μέσα…) έπεσα πάνω στο τρέιλερ της νέας σειράς του Καπουτζίδη με τίτλο «εθνική Ελλάδος».
Ο ηθοποιός και σεναριογράφος παίρνει τη μπάλα από ένα τσούρμο παιδιών που παίζει σε μια αλάνα και την αντικαθιστά με μια «πέτρα» του κέρλινγκ (curling). Φαντάζομαι ότι ο μέσος έλληνας έβλεπε για πρώτη φορά αυτό γρανιτένιο πράγμα με τη λαβή από πάνω. Εγώ όμως όχι…
Ήταν εκείνη η εποχή γύρω στο γυμνάσιο, που το Εurosport υπήρχε ελεύθερο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και όχι σε κάποιo συνδρομητικό όπως σήμερα. Αυτό για έναν έφηβο συνεπαγόταν άπειρες ώρες θέασης γνωστών και άγνωστων αθλημάτων. Από ποδόσφαιρο κάτω των 17 ετών σε γυναικείο τένις κι από σνούκερ σε κέρλινγκ. Κέρλινγκ; Κέρλινγκ!
Τι είναι αυτό;
Δύο ομάδες αποτελούμενες από τέσσερις παίκτες η καθεμία σε ένα μίνι παγοδρόμιο, σπρώχνουν πάνω στον πάγο μερικές γρανιτένιες πέτρες με χειρολαβή, την ίδια ώρα που οι συμπαίκτες τους σκουπίζουν τον πάγο για να τσουλάει καλύτερα η πέτρα. Μερικά μέτρα παρακάτω υπάρχουν ομόκεντροι κύκλοι οι οποίοι και αποκαλούνται «σπίτια». Στόχος του παιχνιδιού είναι κάθε ομάδα να βάζει πέτρες μέσα στο σπίτι διώχνοντας παράλληλα τις πέτρες των παικτών της άλλης ομάδας. Τώρα το «παίκτες» είναι λίγο υποκειμενικό. Μη φανταστείτε δηλαδή τίποτα σφίχτουλες αθληταράδες που γυμνάζονται 22 ώρες την ημέρα. Κάτι θειάδες με γυαλάκια, κάτι μπυροκοιλιάδες και μερικά MILF -έτσι για να έχει και λίγο παραπάνω ενδιαφέρον.
Αυτό σημαίνει πως το κέρλινγκ, σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, θα ήταν το λαϊκότερο των αθλημάτων. Αλλά όχι! H παγκόσμια συνωμοσία που δε θέλει το κέρλινγκ στις ζωές μας και κάνει το παν για να το εξαφανίσει, μας έχει επιβάλλει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Φλωριές…
Πατρίδα του κέρλινγκ θεωρείται η Σκοτία, ενώ η εφεύρεση του (μη) λαοφιλούς αθλήματος χρονολογείται κάπου στα 1700. Και επειδή το κέρλινγκ δεν είναι ένα τυχαίο άθλημα, να σας πληροφορήσω ότι από το 1998 βρίσκεται στο καλεντάρι των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι και άθλημα των παραολυμπιακών αγώνων. Δεν είναι τυχαίο ότι αποκαλείται ως «σκάκι πάνω στον πάγο».
Πάντως να ξέρετε ο Καπουτζίδης δεν είναι ο πρώτος που το έφερε -έστω και τηλεοπτικά- το άθλημα στη χώρα. Γιατί υπήρξε για ένα φεγγάρι και ελληνική ομοσπονδία. Τα ίχνη της δυστυχώς χάνονται κάπου στο 2011. Η Ελληνική Ομοσπονδία Κέρλινγκ ιδρύθηκε το μακρινό 2001 από είκοσι σωματεία καράτε. Όσο και να προσπάθησα (και προσπάθησα πολύ) δεν κατάφερα να συγκεντρώσω περισσότερες πληροφορίες από τις παρακάτω.
Δύο πανελλήνια πρωταθλήματα έχουν καταγραφεί επίσημα και είχαν προκαλέσει έναν μικρό ντόρο τότε. Το 2007 στην Αράχωβα και το 2008 στο Γιαμίκοβο της Βουλγαρίας(!). Όλες οι συμμετέχουσες ομάδες ήταν ομάδες καράτε που το «γύρισαν» στο κέρλινγκ. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (22/12/2007) η Ελληνική Ομοσπονδία Κέρλινγκ πήρε το 2001 επιχορήγηση 60.000€ κάτι που συζητήθηκε έντονα καθώς ενώ η ίδρυση εγκρίθηκε, η ολυμπιακή επιτροπή αρνήθηκε να εντάξει στους κύκλους της το άθλημα διότι αυτό ανήκε στην ελληνική ομοσπονδία παγοδρομιών, οπότε πρακτικά δε μπορούσε να έχει δική του ομοσπονδία.
Δυστυχώς τότε ήμουν πολύ μικρός για να στηρίξω την προσπάθεια. Τουλάχιστον, χαίρομαι που στα 25 βρήκα την κλίση μου στον αθλητισμό. Μετά από μικρή περιπλάνηση στα τοπικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, βρήκα τον εαυτό μου. Είμαι γεννημένος για το κέρλινγκ!
Από εδώ, απευθύνω ανοιχτό κάλεσμα στους λάτρεις του αθλήματος να οργανωθούμε. Και ποιος ξέρει, μπορεί κι εμείς να τσιμπήσουμε καμιά επιχορήγηση. Εκλογές έρχονται…
ΥΓ: Για ευνόητους λόγους, η εθνική ομάδα της Νορβήγιας είναι η ομάδα της καρδιάς μας...
Η εθνική Νορβηγίας που έχει κλέψει την καρδιά του Μπόβολου.
