Το βράδυ της Παρασκευής, η εθνική μας ομάδα έχει ένα ακόμη σημαντικό ραντεβού με την ιστορία. Και κάθε τέτοιο ραντεβού, αυτής της σημασίας, μοιάζει με πρώτο. Με την αγωνία, την προσμονή, την ισορροπία ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη, το θρίαμβο και την ήττα.
Και είναι σχεδόν 10 χρόνια από τότε που μια ομάδα, μας συνήθισε στα μεγάλα ραντεβού. Μια φουρνιά παικτών που προκρίθηκε στα τελικά του Euro, είδε στα μάτια όλους εκείνους που για χρόνια βλέπαμε στην τηλεόραση και επέστρεψε με το κύπελλο.
Ζητήσαμε από τον Αντώνη Νικοπολίδη να «δει» ξανά τις 24 ώρες εκείνου του ματς, που έμελλε να συγκλονίσει τους Έλληνες, να κάνει την Ευρώπη να υποκλιθεί στο… «φτωχό» -μέχρι τότε- «συγγενή», να αφήσει άφωνη την υφήλιο.
Μας διηγείται σκηνές. Είναι ο πρωταγωνιστής, είναι και ο σκηνοθέτης.
«Κανένα από όσα ματς που έχω αγωνιστεί δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό εναντίον της Πορτογαλίας, στον τελικό του Euro 2004».
Είναι η εισαγωγή. Η ταινία ξεκινά και η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη. Κι ενώ ξέρεις το τέλος, αυτά που πρόκειται να «δεις» ξέρεις πως είναι διαφορετικά. Γιατί σου τα παρουσιάζει ένας από τους ήρωες!
Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε τον καλύτερο Έλληνα τερματοφύλακα όλων των εποχών, να διηγείται το έπος του 2004…
Εκείνο το βράδυ…
…πριν τον τελικό, είναι το μοναδικό που δεν έχουμε αγωνία. Έχουμε, ήδη, κατακτήσει τον στόχο που έχουμε θέσει, αφού περάσαμε δύσκολες ομάδες, και το επόμενο ματς είναι ο τελικός του Euro. Είμαστε όλοι πολύ ήρεμοι. Ήρεμοι και αισιόδοξοι. Και αυτό είναι το πρώτο βράδυ, έπειτα από ένα μήνα, που κοιμάμαι νωρίς και μάλιστα πολύ ευχάριστα. Όλα τα προηγούμενα βράδια η αγωνία ήταν πολύ μεγάλη.
Κούραση…
…δεν υπάρχει, δεν τη νιώθεις. Είναι τέτοια η ψυχική ανάταση που δεν καταλαβαίνεις κούραση. Το μενού είναι σταθερό, μακαρόνια, ρύζι, κοτόπουλο και το κλίμα είναι πολύ καλό. Είμαστε όλοι χαλαροί, κάνουμε μεταξύ μας αστεία για το ματς που έρχεται. Τηρήσαμε κανονικά το ωράριο που είχαμε και ανέβηκα στο δωμάτιο.
Άγχος…
…εκείνο το βράδυ δεν θυμάμαι να έχω καθόλου. Την επομένη το νιώθω, όταν φεύγουμε από το ξενοδοχείο και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο που μας πηγαίνει στο γήπεδο. Βλέπω τους Έλληνες φιλάθλους να είναι στο δρόμο, τις αντιδράσεις τους, να πανηγυρίζουν για την ομάδα τους.
Βίντεο…
…με τους αντιπάλους; Τους Πορτογάλους τους είχαμε αντιμετωπίσει τέσσερις φορές. Τους είχαμε ήδη κερδίσει στην πρεμιέρα της διοργάνωσης. Είχαμε παίξει και πριν ένα φιλικό εναντίον τους. Τους ξέρουμε, είναι παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Πιο πολύ πρέπει να μας γνωρίσουν αυτοί, από ό,τι εμείς. Για εμάς είναι εύκολο.
Οι Πορτογάλοι…
…φίλαθλοι μας βλέπουν σαν έκπληξη. Μας θεωρούν εύκολο αντίπαλο, πιστεύουν πως θα μας κερδίσουν. Πως δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο εύκολο αντίπαλο σε έναν τελικό. Πιστεύουν πως «μας έχουν». Είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του κυπέλλου πριν, καν, ξεκινήσει το ματς. Έτσι λειτουργούν οι φίλαθλοι.
Προσεύχομαι…
…λίγο πριν ξεκινήσει το ματς. Να βγω υγιής μέσα από το παιχνίδι. Αυτό είναι το μόνο που ζητάω και κάνω το σταυρό μου πριν βγω στο γήπεδο να παίξω. Αν κερδίσεις ή χάσεις, έχει να κάνει με τη δική σου απόδοση, των συμπαικτών σου, των αντιπάλων, με την τύχη που θα έχεις εκείνη την ημέρα.
Στη φυσούνα…
…βλέπω τους αντιπάλους στα μάτια. Είναι πολύ αγχωμένοι. Πάρα πολύ αγχωμένοι. Ουσιαστικά, «κουβαλάνε» στην πλάτη τους την επιθυμία ενός ολόκληρου λαού. Το άγχος τους είναι διπλό.
Ο Φίγκο…
…είναι το μεγάλο αστέρι. Αλλά όλοι οι παίκτες από το κέντρο και μπροστά είναι παγκόσμιας κλάσης. Αγωνίζονται στις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, βρίσκονται στην καλύτερη τους ηλικία. Μεσοεπιθετικά είναι από τις κορυφαίες ομάδες.
«Τους έχουμε»…
…έχουμε όλοι αυτήν την αίσθηση. Δεν είμαστε στη λογική «πάμε και βλέπουμε τι μπορεί να συμβεί». Πιστεύουμε πως θα κερδίσουμε. Είναι το πρώτο παιχνίδι που το ξέρουμε, το νιώθουμε πως είναι δικό μας. Και μπαίνουμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση.
Το πιο αγχωτικό ματς είναι εναντίον της Ρωσίας. Θέλαμε ένα βαθμό για να περάσουμε στην επόμενη φάση. Που και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία. Αλλά ήταν τόσο κοντά και τόσο μακριά, που παραλίγο να την πατήσουμε!
57ο λεπτό…
Χαριστέας σκοράρει. Απλά επιβεβαιώνεται η αίσθηση που είχαμε. «Μπορούμε να τους κερδίσουμε». Όλο το παιχνίδι κυλούσε όπως ακριβώς το περιμέναμε.
Σεβασμός…
…αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό εκείνης της ομάδας. Ο σεβασμός που είχε ο κάθε παίκτης για τους συμπαίκτες του, είτε αγωνιζόταν, είτε όχι. Δεν έχει σημασία αν είναι βασικός ή όχι.
Μετά το τέλος κάθε ματς, ειδικά από τη φάση των «8», δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε καταφέρει. Αυτό που μας συμβαίνει στο τέλος κάθε ματς, είναι πέρα από τη φαντασία μας. Εμείς έχουμε την αυτογνωσία, ξέρουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει μια ελληνική ομάδα αντιμετωπίζοντας «μεγαθήρια», Αλλά κάθε φορά που τελειώνει το ματς και έχεις προκριθεί, δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε.
Όταν σηκώνω το κύπελλο σκέφτομαι πως «ζω το όνειρο στην κυριολεξία» και παράλληλα «δεν μπορεί να συμβαίνει στα αλήθεια». Πρωτόγνωρο! Μεγαλώνεις και όλα αυτά τα χρόνια βλέπεις τεράστιους αθλητές και ομάδες να σηκώνουν κύπελλα, σε παγκόσμιες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εύχεσαι πάντα να το ζήσεις, να είσαι εκεί, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι. Και στην επόμενη σκηνή, είσαι εκεί, κοιτάζεις γύρω σου και έχεις την επιφύλαξη… «Είναι πραγματικότητα ή το ονειρεύομαι;».
Νιώθω «ευλογημένος»…
…γιατί εγώ και οι συμπαίκτες μου, μέσα σε ένα μήνα, δώσαμε τόσο μεγάλη χαρά και τέτοια υπερηφάνεια στον Ελληνισμό. Είναι πολύ σπάνιο στις ημέρες μας να κάνεις τους συμπατριώτες σου τόσο υπερήφανο, ειδικά από τη στιγμή που πάντα η Ευρώπη μας έχει σε «δεύτερη μοίρα».
Υποδοχή σαν και αυτή; Όχι, δεν μπορώ να πω, πως περιμένουμε τέτοια υποδοχή. Ξέρουμε πως θα υπάρχει κόσμος στο Καλλιμάρμαρο, όπου θα έχει στηθεί μια γιορτή. Η διαδρομή από το Ελευθέριος Βενιζέλος στο Καλλιμάρμαρο, αυτό το αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου, που γεμίζει την Κατεχάκη, τη Μιχαλακοπούλου, τη Βασιλίσσης Σοφίας είναι συγκλονιστικό. Γιατί δεν υπάρχει κάλεσμα, είναι αυθόρμητο. Βγαίνουν στο δρόμο αυθόρμητα.
