Σε αντίθεση με το πρώτο ματς στα μέρη της, η Παρί Σεν Ζερμέν δεν απαρνήθηκε τη φύση της. Όχι βέβαια πως ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να μην παίξει ξανά σαν μικρή ομάδα που πάει να κλέψει το αποτέλεσμα. Το νορμάλ έκανε. Αισθητά πιο συμπαγής και λειτουργική σε διάταξη 3-5-2, πολύ πιο «ταγμένη» στο πρέσινγκ ψηλά στο γήπεδο. Και οι ευκαιρίες ήρθαν. Όχι, όμως, και το γκολ.
Αδεξιότητα, επιπολαιότητα, βιασύνη, η τελική ενέργεια ήταν πάντα λάθος. Δεν το κάνεις αυτό στο τοπ επίπεδο αν θες να ανήκεις εκεί. Ακόμα πιότερο κόντρα σε έναν αντίπαλο όπως η Μπάγερν Μονάχου. Όταν η Παρί έκανε λάθος, οι απέναντι δεν συγχώρησαν. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα διαχείρισης. Τακτική στην οποία οι Βαυαροί, διαχρονικά θα έλεγε κανείς, δεν έχουν ταίρι. Το τελικό 2-0 δεν χωρά αμφισβήτηση. Ούτε βεβαίως το ποιος συνεχίζει στους «8» του Champions League. Ο καλύτερος, είναι.
11 παίκτες, ακόμα και παικταράδες, δεν κάνουν μια ομάδα αν δεν παίζουν σαν ένα σώμα
Η αποτυχία της PSG είναι δομική. Κυνηγάει το Champions League με έναν εμμονικό τρόπο από την πρώτη στιγμή σχεδόν που άλλαξε status περνώντας στα χέρια της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ (2012). Ό,τι και να δοκιμάζει όμως, δεν πιάνει. Όσα λεφτά κι αν έδωσε, όσους σταρ κι αν προσέλκυσε. Η Μπάγερν, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπαρτσελόνα και τόσες άλλες στο πρόσφατο παρελθόν, αποδείχτηκε πιο δυνατή από το κλαμπ της γαλλικής πρωτεύουσας την κρίσιμη στιγμή.
Για να το προσπερνούσε αυτό η Παρί, θα έπρεπε να είναι ένα σώμα, κάθε στιγμή, σε όλα τα σημεία. Να είναι, δηλαδή, ένα σύνολο. Όχι 11 ατομικότητες που φτιάχνουν ένα ετερόκλητο και ανομοιογενές σύνολο. Όσο σπουδαίοι παίκτες κι αν είναι οι περισσότεροι εξ αυτών. Σε τελική ανάλυση, η PSG είναι σαν μια πολλά υποσχόμενη χολιγουντιανή ταινία με καστ που λάμπει, αλλά αποδεικνύεται στην πράξη πεταμένα λεφτά.
Διάβασε τη συνέχεια για τις διαχρονικές αποτυχίες της Παρί στο intronews.gr
