Ο Διηπειρωτικός αγώνας είναι ένας θεαματικός διαγωνισμός 4.000 χιλιομέτρων χωρίς στάση σε όλη την Ευρώπη. Το νέο φωτογραφικό άλμπουμ του James Robertson, It’s a Race, παρέχει μια ματιά σε αυτό το μοναδικό αθλητικό γεγονός από κοντά. Μετά την περιπέτεια του Διηπειρωτικού (γνωστού ως TCR) πάνω από τα ψηλά περάσματα των Άλπεων, στις μεγάλες πεδιάδες της κεντρικής Ευρώπης και ανάμεσα στα δραματικά φαράγγια του ποταμού της Βαλκανικής χερσονήσου, βλέπουμε μέσα από τις φωτογραφίες και τις προσωπικές εμπειρίες που αλλάζουν τη ζωή των συμμετεχόντων του.
Κάθε αναβάτης χαράζει τη δική του διαδρομή μεταξύ των σημείων ελέγχου, καθώς και ολοκληρώνοντας δύσκολα σταθερά τμήματα που ονομάζονται «parcours».
«Ο Bjorn Lennard ήταν ο πρώτος αναβάτης που έφτασε στο δεύτερο σημείο ελέγχου στον αγώνα του 2019, υποφέροντας από τρομερές πληγές από τη σέλα. Παρακολουθώντας τους συμμετέχοντες να βρίσκουν ένα ιδιωτικό μέρος για να καθαριστούν με έκανε να σκεφτώ τον ρόλο που παίζει η ταπεινή τουαλέτα στο ταξίδι κάθε αναβάτη στην Ευρώπη. Τους ακολουθώ στις τουαλέτες, στα δωμάτια του ξενοδοχείου, οπουδήποτε βρίσκονται μακριά από τους άλλους ανθρώπους και το ποδήλατό τους. Για έναν αναβάτη μια τουαλέτα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια τουαλέτα, είναι ένας νεροχύτης για να πλένει το σώμα του, τα ρούχα του, τα δόντια του. ένα μέρος για να ξαναγεμίσετε μπουκάλια. να κοιτάξω στον καθρέφτη και να δεις τον χαρακτήρα να τους κοιτάζει» αναφέρει ο φωτογράφος.
Οι αναβάτες κοιμούνται οπουδήποτε μπορούν και συχνά οδηγούν όλη τη νύχτα.
«Η αρχή στο Geraardsbergen του Βελγίου το 2016 – ένας συνδυασμός νεύρων, θρασύτητας και αισιοδοξίας, η ατμόσφαιρα στην παρέα είναι μεταδοτική. Η γραμμή εκκίνησης είναι η αντίθεση του TCR. Είναι η μεγαλύτερη διάρκεια που θα περάσουν οι αναβάτες σε ένα μέρος για τις επόμενες εβδομάδες, και η πιο καθαρή και οργανωμένη θα είναι. Είναι επίσης ο περισσότερος χρόνος που θα περάσουν με άλλους ανθρώπους και η τελευταία ευκαιρία που έχουν να ξεκουραστούν» αναφέρει ο James Robertson.
«Κάθε αναβάτης είναι μόνος στο έργο του, αλλά η κοινή τους αποστολή τους φέρνει κοντά όταν οι δρόμοι τους διασταυρώνονται σε βενζινάδικα, προαστίες ξενοδοχείων και στον ίδιο τον δρόμο. Οι πεταλιές τους σε όλη την ήπειρο αφήνουν μυριάδες ίχνη σκέψεων, αναμνήσεων και εμπειριών. Εμπειρίες που μερικές φορές μοιράζονται με άλλους αναβάτες, ίσως ακόμη και με το φωτογράφο.
Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, είναι εμπειρίες που μοιράζονται με ιδιοκτήτες τοπικών καταστημάτων ποδηλάτων, ταμίες σούπερ μάρκετ, ρεσεψιονίστ ξενοδοχείων και πελατεία καφέ. Μερικές φορές, καραδοκώ σε έναν θάμνο και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να απαθανατίσω αυτές τις στιγμές» συμπληρώνει.
