Στις φανέλες των ποδοσφαιριστών και γενικότερα των αθλητών που αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο, δεν βλέπουμε πια τον λεκέ με αίμα που μπορούσε κάποιος να διακρίνει τα προηγούμενα χρόνια. Το «ματώνει τη φανέλα», ήταν το σχόλιο ενός φανατικού οπαδού για τον ποδοσφαιριστή που δίνει πραγματικά τα πάντα για τα όσα πρεσβεύει η ομάδα του εντός και εκτός γηπέδου. Σε κάποιες περιπτώσεις, ναι, το έβλεπες, σε κάποιες άλλες, απλά ήταν ένας τρόπος να τονίσεις το πόσο ένας αθλητής έχει δεθεί με το έμβλημα που έχει στο στήθος.

Από τότε που το ποδόσφαιρο, καλώς ή κακώς, εκσυγχρονίστηκε και τα ποσά γιγαντώθηκαν, ο ρομαντισμός που μπορεί να συνόδευε έναν ποδοσφαιριστή, συρρικνώθηκε. Το αίσθημα αυτό, εξακολουθεί ωστόσο να είναι έντονο στον πιστό φίλο μιας ομάδας. Αλλά όχι, δεν βρισκόμαστε στο εκπληκτικό σύμπαν του Εδουάρδο Γκαλεάνο, ζούμε στο 2021 και βλέπουμε ένα ποδόσφαιρο που απορρίπτει τον ρομαντισμό και προωθεί την επαγγελματική προσήλωση και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εκτός κι αν στην Ελλάδα ζούμε το ποδόσφαιρο στις γειτονιές του Μποέδο στο Μπουένος Άιρες.

Αν θέλουμε να ρίξουμε κάπου τις ευθύνες, ας τις ρίξουμε στα ανώτερα κλιμάκια της FIFA και της UEFA που μετέτραψαν ένα φιλολαϊκό άθλημα σε ένα άθλημα για ρομπότ χωρίς αισθήματα

Οι φίλοι της ΑΕΚ, λοιπόν, είναι σχεδόν βέβαιο πως στην πρώτη ευκαιρία, θα «στολίσουν» τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο που επέλεξε τον Ολυμπιακό από την Ένωση. Το ίδιο θα έκαναν σε αντίστοιχη περίπτωση οι φίλοι του Ολυμπιακού. Η «προδοσία», αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι, είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Είναι από τις στιγμές που αποτυπώνεται το μίσος κάποιου για έναν άνθρωπο που αποφεύγει να ακολουθήσει το μονοπάτι που έχουν ανοίξει άλλοι για εκείνον. Στο μυαλό ενός οπαδού, με λίγα λόγια, το μέλλον ενός ποδοσφαιριστή είναι ήδη γραφτό και αν δεν είναι αυτό που έχει φανταστεί εκείνος, τότε είναι ένας προδότης. Πόσο εγωιστικό είναι κάτι τέτοιο;

Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, θεώρησε σωστό να φορέσει τα ερυθρόλευκα για τους δικούς του λόγους που εκτός από οικονομικοί, είναι και αγωνιστικοί. End of story. Αγωνίστηκε στην ΑΕΚ, γέμισε τα ταμεία της με ένα σημαντικό ποσό με τη μεταγραφή του στη Τζένοα, παλαιότερα ίσως να ήταν Παναθηναϊκός και τώρα θα παίξει για τον Ολυμπιακό. Δεν είναι αχάριστος, είναι επαγγελματίας. Δεν έχει να κάνει με την ΑΕΚ, έχει να κάνει με το σύγχρονο ποδόσφαιρο και ίσως αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Αν θέλουμε να ρίξουμε κάπου τις ευθύνες, ας τις ρίξουμε στα ανώτερα κλιμάκια της FIFA ή της UEFA που μετέτρεψαν ένα φιλολαϊκό άθλημα σε ένα άθλημα για ρομπότ χωρίς αισθήματα.

Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως τα αντίθετα παραδείγματα είναι περισσότερα. Αν υπάρχει ένα «φάουλ» στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν ανέφερε την ΑΕΚ στο βιογραφικό του παίκτη. Που, εντάξει, δεν πέσαμε και από τα σύννεφα. Θέλω να πω ότι μπορεί να το βλέπαμε και από κάποια ομάδα του εξωτερικού, εκεί που το ποδόσφαιρο δεν αναπνέει με το ζόρι μέσα σε ένα κουτί τυφλού οπαδισμού όπως συμβαίνει στη χώρα μας. Ωραίες οι ιστορίες και το δέσιμο με τους συλλόγους, δεν διαφωνώ και σίγουρα προτιμώ ένα love story παρόμοιο με αυτό του Ρικέλμε με την Μπόκα Τζούνιορς αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές. Στο κάτω κάτω, υπάρχει και το βιβλίο Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως.