Σ’ αρέσουν οι κρίκοι;
Όχι, η ερώτηση δεν έχει την παραμικρή σχέση με δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και “5 κρίκοι ένα τάλιρο”. Για κείνο το άθλημα λέω, εκείνο που κάποιοι κρεμιούνται από κρίκους και κάνουν ασκήσεις που σε πονάνε τα χέρια μόνο που τις βλέπεις; Αυτοί οι κρίκοι λοιπόν, σ’ αρέσουν; Τους παρακολουθείς; Έχεις κάτσει ποτέ με σνακ και μπύρες να πεις: “Σήμερα έχει κρίκους”; Μαντεύω όχι. Αν μαντεύω λάθος, σχώρα με…
Λοιπόν, ούτε κι εγώ. Καθαρά και ξάστερα το λέω, και το δηλώνω: δεν μ’ απασχολούν οι κρίκοι. Όχι επειδή είναι ατομικό άθλημα και δεν υπάρχει εκεί η “ομάδα μου”, αλλά γιατί δεν έχουν ένταση, δεν έχουν συνεχόμενη ροή και αγωνία, πάνω απ’ όλα γιατί έχουν “κριτές” (κι αν με τους διαιτητές τα βάζουμε κάθε τόσο για βολές και πέναλτι, σκέψου ότι σ’ αθλήματα κριτών, οι “διαιτητές” βγάζουν το νικητή επίσημα!). Οπότε, όχι, δεν “βλέπω” κρίκους. Όμως αυτό δεν (πρέπει να) μ’ εμποδίζει…
…να παραδέχομαι και να χειροκροτώ τους αθλητές των κρίκων!
Δεν μπορεί να μη θαυμάσω έναν τύπο που με τα χέρια του μονάχα, σηκώνει ολόκληρο το σώμα του “σταυρό”, ή “κατακόρυφο”, φέρνει στροφές στον αέρα και τελικά προσγειώνεται όρθιος στα πόδια του. Κι όχι, αυτό που θαυμάζω στ’ αλήθεια δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια, η θέληση, η θυσία που κρύβεται πίσω του.
Σε μια γραμμή: Δε ζηλεύω τη δυνατότητα κάποιου να σηκώνει όπως γουστάρει το κορμί του με τα χέρια, αλλά ζηλεύω την επιμονή, την προσήλωση, την πίστη αυτού του κάποιου στ’ όνειρό του. Ζηλεύω και χαμογελάω στη σκέψη πως, αυτός ο κάποιος που απ’ όλους στον κόσμο τα καταφέρνει πιο καλά, είναι Έλληνας. Κι αυτό μου το χαμόγελο δεν έχει τόσο να κάνει με την εθνική περηφάνια για “τη χώρα που βγάζει παλικάρια”, όσο με τον ίδιο το Λευτέρη, που θα μπορούσε να ‘ναι φίλος μου στο σχολείο – το ευγενικό παιδί που η μάνα μου χαιρόταν όποτε βγαίναμε μαζί για ηλεκτρονικά ή για να δούμε μπάλα. Μα πιο πολύ χαμογελάω με μια Ελλάδα που αναζητά μανιωδώς τον ήρωα, την ελπίδα στο ποδόσφαιρο, μαλώνει για το αν ο Αντετοκούμπο θα ξεπεράσει τον Τζόρνταν κι αν ο Τσιτσιπάς θα γίνει Φέντερερ, αλλά δεν νοιάζεται που…
…σε κάποιο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων έχει ένα παιδί, δικό της, που ‘ναι ήδη Φέντερερ και Τζόρνταν!
O Λευτέρης Πετρούνιας πήρε χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Μελβούρνης, και θέλει ακόμα δύο για να μπει στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (αν δε λαθεύω, καθώς το σύστημα των κρίκων είναι σωστό βάσανο!). Ως συνήθως ήρεμος και χαμογελαστός, πήγε-κρεμάστηκε-νίκησε (παρότι έχασε όλη την περσινή χρονιά λόγω τραυματισμού) και θέλει να πάει στην Ιαπωνία για να γίνει μόλις ο τρίτος αθλητής στην ιστορία που έχει καταφέρει να φορέσει δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα; Θα διεκδικήσει το τέταρτο χρυσό του, για να μπει σ’ ακόμα ένα κλαμπ μόλις δύο ανθρώπων που το έχουν κάνει ως τώρα. Και στην… πολυκατοικία του; Στην Ευρώπη; Εκεί είναι ήδη στην κορυφή όλων των εποχών, με τέσσερα χρυσά, πλάι στον Ιταλό (επίσης θρύλο του αθλήματος) Γιούρι Κέκι. Πού θέλω να οδηγήσω μ’ όλα αυτά;
Λοιπόν, να: ο Πετρούνιας, σε σύνολο χρυσών μεταλλίων είναι ήδη δεύτερος στην ιστορία του αθλήματος! Μ’ ένα χρυσό σε Ολυμπιακούς και Παγκόσμιο, με δύο χρυσά σε Παγκόσμιο, με μια σειρά συνδυασμών περνάει πρώτος. Σ’ όλες τις εποχές. Σ’ ολόκληρη τη γη. Στον χώρο και το χρόνο. Όμως ακόμα κι αν δεν πετύχει τίποτα απ’ αυτά (πράγμα απίθανο, αν σκεφτεί κανείς την ηλικία του), είναι ήδη μες στους 3-4 κορυφαίους αθλητές όλων των εποχών. Είναι ήδη θρύλος, γι’ αυτούς που ασχολούνται με τον κόσμο της γυμναστικής. Κι ωστόσο, αυτά τα πλάγια γράμματα μοιραία μ’ οδηγούν σε μια ερώτηση που την απάντησή της κανένας δεν την ξέρει, αλλά δεν είναι δύσκολο να τη μαντέψεις. Λοιπόν, αν ύστερα από 10 χρόνια βάλεις 100 Έλληνες να σου αραδιάσουν τους σπουδαίους αθλητές μας…
…πιστεύεις θα ‘ναι κει μέσα κι ο Πετρούνιας;
Μάλλον όχι. Ίσως όχι. Σίγουρα όμως, θα ‘πρεπε. Βλέπεις, αν ένας άνθρωπος κατάφερε με την προσπάθεια και τον ιδρώτα του να γίνει θρύλος, όχι στη χώρα, όχι στην ήπειρο, όχι στη γενιά του, μα σ’ ολόκληρο τον κόσμο και την ιστορία του αγωνίσματος που διάλεξε, κάτι του χρωστάς. Κάτι του χρωστάμε. Με κάθε σεβασμό στην ΤΕΡΑΣΤΙΑ καριέρα και προσπάθεια του Νίκου Γκάλη, του Βασίλη Σπανούλη, του Θωμά Μαύρου ή του Βασίλη Χατζηπαναγή, ο Λευτέρης δεν είναι ο Τζόρνταν της Ευρώπης, ούτε είναι ο Μαραντόνα της Ελλάδας. Στο άθλημά του είναι Μαραντόνα, και Τζόρνταν, και Φέντερερ κανονικός κι απόλυτος. Κι αυτό είναι σπουδαίο, είναι σημαντικό και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Έστω κι αν κρίκους, δεν πρόκειται ποτέ να κάτσουμε να δούμε με κασκόλ, με μπύρες και με χτυποκάρδι…
