Οι Αεκτζήδες, γινόμαστε πολύ συχνά γραφικοί και με το μπασκετάκι, λέγοντας αληθώς ωστόσο, πως η ομάδα μας, ήταν αυτή που έμαθε το εθνικό σπορ της χώρας, στους Έλληνες. Βλέπεις το 1968, μια τρελή ιστορία παίχτηκε στο Καλλιμάρμαρο, με την ΑΕΚ να νικά το μεγαθήριο της Σλάβια Πράγας και να φέρνει ευρωπαϊκό τίτλο στην Ελλάδα. Αν δεν ξέρεις, να μάθεις και να δεις το “1968“. Χθες λοιπόν η μπασκετική ΑΕΚ, μας έκανε να πανηγυρίζουμε! Δεν θα κάτσουμε να αναλύσουμε τα τί και πώς, αλλά θα σταθούμε στον παίκτη που έγειρε την πλάστιγγα στη μεριά της ΑΕΚ. Μιλάμε για τον 36χρονο Νίκο Ζήση, για τον οποίο κάποιοι πανεπιστήμονες τόλμησαν να πουν, πως ήρθε για τα τελευταία ένσημα στην ΑΕΚ.
Προφανώς και δεν ξέρανε τι σημαίνει Νίκος Ζήσης και ποιο είναι το αποτύπωμα, ενός τέτοιου παίκτη στο ελληνικό μπάσκετ. Πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους που μπορούν να κοιτάξουν την τριάδα Σπανούλη, Διαμαντίδη και Παπαλουκά στα μάτια και δεν αισθάνεται ντροπή. Κι αν δεν πιστεύεις εμάς, ρώτα και τους τρεις προαναφερθέντες, αν σου βαστάει! Ο πιτσιρικάς της ΧΑΝΘ ήρθε στα 17 του στην ΑΕΚ κι ήταν έτοιμος μπασκετμπολίστας. Τω καιρώ εκείνω, ο Φιλίππου είχε ξεκινήσει το παιδομάζωμα των καλύτερων των μικρών Εθνικών ομάδων κι ο Νικολάκης, δεν γινόταν να πάρει άλλο δρόμο. Στην αγαπημένη του ΑΕΚ, έμεινε 5 χρόνια σηκώνοντας 1 κύπελλο κι ένα πρωτάθλημα, ξεκινώντας μια συγκομιδή τίτλων που δύσκολα συναντάς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πάντα θα τον θυμόμαστε για το απονενοημένο τρίποντο στην Εφές με τη σπασμένη μύτη, δίνοντας μια Buzzer beater νίκη που θα μνημονεύουμε για μια ζωή!
Ο Ζήσης πήρε μεταγραφή στην Mπενετόν Τρεβίζο σηκώνοντας και πρωτάθλημα και σούπερ Καπ Ιταλίας. Οι ικανότητες του, το ταλέντο του κι η προπονητική του εξυπνάδα μέσα στο ζωγραφιστό, είχαν ως απόρροια όλες οι ομάδες που έπαιζε να του δίνουν την οργανωτική μπαγκέτα, στήνοντας το παιχνίδι τους, πάνω τους. Ένας εγκέφαλος, που μπορεί να σκοράρει κατά ριπάς, τεντώνοντας παράλληλα κάθε επιτιθέμενο με τη σκυλίσια άμυνά του.
Για αυτό τον λόγο σιγά μην τον άφηνε η ΤΣΣΚΑ να αλωνίζει στο ιταλικό πρωτάθλημα! Τον πρόσθεσε στη μηχανή της κι ο Ζήσης βοήθησε τα μέγιστα, προκειμένου να σηκώσει κούπα Ευρωλιγκάτη, πέρα από τα δύο πρωταθλήματα Ρωσίας! Ωστόσο, επέμεινε κι επέστρεψε ιταλικά στα χρώματα της Σιένα με την οποία και μέτρησε 3 σερί τρεμπλ (πρωτάθλημα, κύπελλο και σούπερ καπ)! Θα αρχίσουν τώρα όλοι ότι κι ο Τάσος Πάντος, έχει περισσότερα πρωταθλήματα από την ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο και του έκατσε του Ζήση η καλή.
Κούνια που σε κούναγε καημένε μου! Ένας από τους λόγους που οι ομάδες του Νίκου είχαν πάθει τενοντίτιδα από την άρση τροπαίων, ήταν πως είχαν τυπώσει φανέλες βασικού με το όνομά του, στην πλάτη. Παράλληλα ο Νίκος ήταν ένας από τους πενταδάτους της καλύτερης εθνικής ομάδας που είδαμε ποτέ. Έδωσε την ασίστ στο τρίποντο του Δημήτρη βάλτο αγόρι μου Διαμαντίδη, πριν στεφθούμε πρωταθλητές Ευρώπης το 2005. Ήταν μέλος της ασημένιας πρωταθλήτριας στο παγκόσμιο του 2006 στην Ιαπωνία και στην αρμάδα του Καζλάουσκας που πήρε το χάλκινο στην Πολωνία.
Η απίστευτη ιστορία του Νίκου Ζήση, συνεχίστηκε και πώς να συμβεί το αντίθετο! Μιλάμε για τον παίκτη που μπορεί να φόρτωνε 30 πόντους την ρακέτα στη μία αγωνιστική και την άλλη να ήταν άποντος, αλλά να ήταν mvp, αγγίζοντας το trible double! Στην Ούνικς θα πάρει ένα κύπελλάκι Ρωσίας, γιατί το είχε επιθυμήσει και θα χάσει στις λεπτομέρειες το Eurocup. Eπόμενος σταθμός η Γερμανία κι η Μπάμπεργκ. Πήρε 5 τρόπαια κι εκεί κι οι Γερμανοί τον αγάπησαν σαν σπλάχνο τους! Όταν η Αεκάρα του, ομάδα της καρδιάς του τον κάλεσε, μετά την πώληση του Σαντ Ρος στην ΤΣΣΚΑ, ο Νίκος δεν γινόταν να πει όχι. Οι Γερμανοί τον αποχαιρέτισαν, αποσύροντας τη φανέλα του. Χθες λοιπόν, στο ματς με τον Προμηθέα, αν ήθελες να ποντάρεις κάπου σίγουρα τα λεφτά σου, είχες μια επιλογή. Στον Ζήση mvp! Όταν η μπάλα έκαιγε και ζύγιζε τόνους με 2 τριποντάρες ξεκλείδωσε την άμυνα του Προμηθέα και κράτησε την ΑΕΚ οδηγό.
Σεβασμός λοιπόν στον Νίκο, ανεξαρτήτως οπαδικών γυαλιών που μας παραμορφώνουν κάποιες φορές την πραγματικότητα. Όπως αντίστοιχα στο Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Παπαλουκά. Ήμαστε μια πολύ τυχερή γενιά, εμείς που είδαμε όλους αυτούς να μεγαλουργούν μπασκετικά. Στα 36 του τρέχει σα σκυλί, προπονείται λες κι είναι σχολιαρόπαιδο, μιλάει πιο μεστά κι από φιλόσοφο των γηπέδων και συνεχίζει ακάθεκτος την άρση τροπαίων. Το μεγαλύτερο του επίτευγμα ωστόσο, παραμένει, πως όλο και περισσότεροι πιτσιρικάδες με μια σπυριάρα μπάλα, σε ένα μπασκετογήπεδο της ελληνικής οικουμένης, λαχταράνε να παίξουν ένα μονάκι ακόμη.
