Για την ιδιάζουσα περίπτωση του Αεκτζή, ως ψυχοσύνθεση, τα έχουμε γράψει και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Στον πλανήτη ΑΕΚ λοιπόν, εδώ και κάποιες μέρες, έχουμε βγάλει νέο πλανητάρχη. Προφανώς, καταλαβαίνεις πως μιλάμε για τον Σέρχιο Αραούχο που την τελευταία μέρα των μεταγραφών, ήρθε για τρίτη κι ελπίζουμε φαρμακερή φορά στην ομάδα της καρδιάς του, για να μπει πρωταθλητής στην Αγιά Σοφιά κι άλλα τέτοια γραφικά. Τί κι αν πέρυσι που έφυγε βρήκαμε στα πόδια και στην κεφάλα του Πόνσε, ένα επιθετικό τανκ! Τί κι αν φέτος στα παπούτσια του Νέλσον Ολιβέιρα, βρήκαμε φορ γραμμής που δεν καταλαβαίνει Χριστό και λοιπούς ποδοσφαιρικούς Μεσσίες.

Η καψούρα του οπαδού ήταν, είναι και θα είναι ο Αραούχο. Όπως παλιότερα, ήταν ο Νάτσο Σκόκο, που δυστυχώς δεν επέστρεψε ποτέ, από όταν έφυγε. Βλέπεις, καλά τα συστήματα και το τίκι τάκα του Γκουαρδιόλα΄, ακόμη καλύτερα τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα, αλλά θέλουμε ρε γαμώτο κι αυτή την αλανιάρα την ντρίπλα που θα κάνει χαζό τον αμυντικό, κι εκείνη την γκολάρα που θα περάσει από την τρύπα της βελόνας, για να μπει στο μπακλαβωτό. Χωρίς αυτά το ποδόσφαιρο, χάνει τελείως την μαγεία του παιχνιδιού και γίνεται μια στείρα αναμέτρηση 11 εναντίον 11, με 22 μαντραχαλαίους να τρέχουν πίσω από ένα τόπι.

Για αυτό υπάρχει μια σχέση πάθους ανάμεσα σε οπαδούς και τέτοιους ποδοσφαιριστές! Αν δεν μας πιστεύεις, άσε την άκρη την ΑΕΚ και ρώτα τους Ολυμπιακόφρονες να σου πουν, τί σημαίνει για εκείνους ο Τζιοβάνι κι ας είχαν στην ομάδα τους κοτζάμ Ριβάλντο. Ή γιατί οι Παναθηναϊκοί νοσταλγούν με κλαμμένα μαντήλια τον Έκι Γκονζάλεζ. Επανερχόμαστε γιατί ξεφύγαμε και δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας, βεβαίως, βεβαίως. Χθες λοιπόν, έπαιζε ΑΕΚ Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, σε ένα ματς που αν δεν υπήρχε ο Αραούχο δεν θα θυμόταν κανείς σε μια εβδομάδα.

Κι αυτό γιατί το ματς δεν βλεπόταν. Η ΑΕΚ έκατσε στο 1-0 και μετά με όλιγη από functional κατενάτσιο του φίλτατου Καρέρα, που ήρθε και συμμάζεψε τα αμυντικά ασυμμάζευτα και πήρε στο τέλος τη νίκη. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός του Δώνη, ξεκίνησε νωθρός, συνέχισε νωθρός κι έμεινε νωθρός. Στο 8ο λεπτό Λιβάγια κι Αραούχο την έκρυψαν κι ο τελευταίος με πλάτη στο τέρμα γύρισε και με ένα αριστερό πλασέ, την έστειλε εκεί που έπρεπε. Μαζί της, έστειλε στα ουράνια κι εμάς τους Αεκτζήδες που είχαμε ξεχάσει τι πάει να πει νίκη σε ντέρμπι.

Το είχε ξανάκανει ο μπαγάσας, πάλι με τον Παναθηναϊκό. Το είχε κάνει και με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο, για μην θυμηθούμε την υπεργκολάρα του στον ΠΑΟΚ. Με τις αναμνήσεις αυτές, γυρνώντας στο σπίτι ύστερα από μια γηπεδική Κυριακή, κάποιος στο τρένο στην Ειρήνη είπε, φαντάσου να παίζανε στην ίδια ενδεκάδα με τον Ντέμη! Απελευθέρωσε λοιπόν το πιο επικίνδυνο κράκεν των ποδοσφαιρόφιλων. Tους λεγόμενους έχουμε περάσει γαμάτα ποδοσφαιρικά χρόνια και ξέρουμε κάτι παραπάνω.

Ήταν που λες, σαν να μπήκαν στο μυαλό μας οι άτιμοι και το βράδυ είδαμε την αρμάδα του Ντέμη και του Αραούχο να σηκώνουν πρωτάθλημα, κύπελλο και τσάμπιο λιγκ κολλητά! Στον ύπνο μας δυστυχώς. Βέβαια κι αυτά που θα δούμε με τον Σέρχιο στον ξύπνιο μας, δεν μας χαλάνε καθόλου. Θα έχει μπόλικες άρρωστες σουτάρες, προσποιήσεις, ποδιές κι οργιαστικούς πανηγυρισμούς, με τη φανέλα που λατρεύει. Μα πάνω από όλα θα δούμε μια διαρκή προσπάθεια, να πετύχει το απίθανο γκολ και να κάνει την μπαλίτσα που βλέπουμε πιο θεαματική. Και μπροστά σε αυτή, χαλάλι όλα τα τσαφ του κόσμου.