Ζούμε στην εποχή που το διαδίκτυο μεταδίδει εικόνες, 24/7! Στην εποχή που το σαλόνι μας, μοιάζει με μικρό σινεμά και streamάρει σε υψηλής ευκρίνειας οθόνη ότι μπορούμε να φανταστούμε. Για αυτό μάλλον, πολλές φορές όταν κοιτάξουμε πίσω στον χρόνο και βρούμε ιστορίες, που μας κάνανε εντύπωση, ενώ μεγαλώναμε, αυθόρμητα τις σκεφτόμαστε σαν ταινία ή μίνι σειρά! Τουλάχιστον του λόγου μου, το κάνω ασυναίσθητα, ειδικά αν πρόκειται για ιστορίες σαν του Χρήστου Κωστή, μιας σπουδαίας μπαλαδόφατσας που ένας τραυματισμός του στέρησε τη δυνατότητα, να γίνει ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Οι γεννημένοι στα μέσα της δεκαετίας του ’80, Αεκτζήδες προλάβαμε την υπερομάδα του Μπάγεβιτς, που σήκωσε τρεις κολλητές κούπες πρωταθλητή και μέχρι το 2002, με τα κυπελλάκια και κάποιες πορείες στην Ευρώπη κάτι γινόταν. Κυρίως όσο κερδίζαμε τον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς, για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλο μας.

Ωστόσο εκείνη την περίοδο, είχαμε την ευλογία να δούμε παιχταράδες στην ομάδα μας και ειδικά στη μεσοεπιθετική γραμμή. Βασίλης Τσιάρτας, Ντέμης Νικολαίδης, Ντανιέλ Μπατίστα, Τόνι Σαβέβσκι, Τιμούρ Κετσπάγια και φυσικά ο Χρήστος Κωστής είχανε φτιάξει μια γραμμή κρούσης, εφιάλτη για κάθε άτυχο αμυντικό που θα βρισκόταν απέναντί τους. Ο τελευταίος της λίστας μας, έκανε όνομα στον Ηρακλή, όταν πήγε στα 17 του, παραμένοντας 5 χρόνια στην ομάδα, στάζοντας και 24 μπαλάκια. Η ερωτική του σχέση με τα δίχτυα κι η τεχνική του κατάρτιση, που έκανε χαζό κόσμο και κοσμάκη, είχε ως αποτέλεσμα να γίνει το αγαπημένο παιδί της εξέδρας κι ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή!

Λογικό κι απολύτως αναμενόμενο λοιπόν, όλες οι μεγάλες ομάδες των Αθηνών να τον λιμπίζονται ως ξερολούκουμο και να bidάρουν σαν τρελοί για να τον αποκτήσουν. Ενώ λοιπόν ο παίχτης μπαίνει στο αεροπλάνο και προσγειώνεται στο αεροδρόμιο, με σκοπό να υπογράψει στον Ολυμπιακό, η ΑΕΚ θα την φέρει στους Πειραιώτες κι ολίγον τι γκανγκστερικά με την καλή έννοια, θα πάρει την υπογραφή του παίχτη, καθώς τα βρήκε με την ομάδα του Ηρακλή.

Η ΑΕΚ πανηγυρίζει την κλοπή του παίκτη από τον μισητό της Ολυμπιακό κι ο Κωστής ξεκινά να αποπληρώνει τα χρήματα που δαπανήθηκαν για πάρτη του, παστελώνοντας το ένα γκολάκι μετά το άλλο. Συνολικά σε 105 συμμετοχές του, έβαλε 55, όμως εκείνα με τα οποία είχαμε ξελαρυγγιαστεί κυριολεκτικά ήταν: το 1-1 στο ματς πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό το 1995, το νικητήριο γκολ στο 1-0 της ίδιας χρονιάς επί του Παναθηναϊκού και το δεύτερο γκολ στην επική νίκη με 1-3 στο επαναληπτικό ματς κυπέλλου του 1996, όταν η ΑΕΚ έριξε τρία γκολάκια, με εννιά παίκτες, με τον παλαίμαχο του Ολυμπιακού, Γιώργο Σιδέρη να δηλώνει πως: “πάλι καλά που μείνανε με 9 γιατί θα τρώγαμε κι άλλα”.

H ζωή τραβούσε την ανηφόρα κι όλοι απολάμβαναν το ταλέντο του Χρήστου Κωστή στο γκαζόν, μέχρι που ήρθε εκείνο το καταραμένο ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Στουρμ Γκρατς, για να στιγματίσει μια για πάντα την καριέρα του παίχτη. Στις 23 του Οκτώβρη του 1997 κι ενώ είναι έτοιμος να πετάξει ακόμη ένα γκολάκι, ο Σίντορτσουκ βγήκε απότομα και έπεσε άτσαλα πάνω στον Χρήστο με εκείνον να τραυματίζεται σοβαρά με κάταγμα κνήμης και περόνης. Ο ίδιος αντιλήφθηκε αμέσως τη σοβαρότητα της κατάστασης, με την αρχική ιατρική εκτίμηση να κάνει λόγο για 6 μήνες αποχή, Ο παίκτης πήρε μεταγραφή στην Άντερλεχτ, στην οποία δεν έπαιξε ποτέ, καθώς ξανατραυματίστηκε πολλές φορές, σπάζοντας 4 φορές το πόδι τους σε ένα ρεσιτάλ γκαντεμιάς για το υπόλοιπο της καριέρας του. Επέστρεψε στην αγαπημένη του ΑΕΚ, μα δεν επανήλθε ποτέ στο επίπεδο που βρισκόταν, με ένα τεράστιο αχ να πλανιέται πάνω από την Φιλαδέλφεια, για αυτόν τον παιχταρά που δεν είδαμε ποτέ να πιάνει το ταβάνι του!

Θα μας μείνει αξέχαστη πάντως η αλητόφατσα του, οι επελάσεις του, οι ντρίπλες του κι o τρόπος που πανηγύριζε μπροστά στη Σκεπαστή. Όπως έλεγε και το σύνθημα της εποχής: “Χρήστο Κωστή, είσαι εδώ κι εσύ!”.