Ο Ρικ Πιτίνο πάτησε πόδι στην Ελλάδα, κι αμέσως οι καφενέδες πιάσανε ψιλή κουβέντα. Όχι ότι γνώριζαν κάτι συγκεκριμένο (οι καφενέδες πάντα γνωρίζουν, μα ποτέ δεν γνωρίζουν!), αλλά ξέρεις, χωριό που φαίνεται δεν θέλει κολαούζο. Ο Πεδουλάκης ήταν απ’ την αρχή της χρονιάς “under the gun”, ο Πιτίνο ήταν η “μεγάλη δουλειά” που χάλασε στις λεπτομέρειες το καλοκαίρι, και ξαφνικά, ο Παναθηναϊκός το πάει ολοταχώς για νέο προπονητή κι ο Ρικ προσγειώνεται στην Ελλάδα και παλεύει να πείσει ότι δεν ήρθε για Μεσσίας. Ε, γίνονται αυτά;
Κι ωστόσο, άξαφνα (ή τέλος πάντων, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ μπορεί να ξέρανε, εμείς που μένουμε σ’ άλλη γειτονιά δεν είχαμε ιδέα), ο Ρικ δηλώνει πως: “Μεγάλη μου τιμή η εθνική – πάω και τσάμπα!”, κι ο γαλανόλευκος πάγκος γεμίζει με το πολύ μεγάλο όνομα που τόσα χρόνια έψαχνε. Κι άρα γεμίζει με ηρεμία, σιγουριά, ελπίδες, και ξορκίζει μια για πάντα τη γκρίνια. Αυτό το τελευταίο βέβαια, μην το δένεις και κόμπο…
Ή τέλος πάντων, αν το δέσεις, μην το δέσεις σφιχτά και “γόρδια”, γιατί θα χρειαστεί μετά να το κόψεις. Βλέπεις, προτού προλάβει να λαλήσει τρεις ο αλέκτορας, ο Πεδουλάκης “σταυρώθηκε”, ο Παναθηναϊκός έψαχνε “ανάσταση”, και να: “Στα πράσινα ο Ρικ Πιτίνο”. Όμως αυτός φοράει κιόλας μπλε. Κι αυτό δεν θα ‘ταν πρόβλημα, αν δεν υπήρχε το φιρμάνι του Βασιλακόπουλου που 12 χρόνια τώρα, δηλώνει καθαρά και χωρίς παραθυράκια:
“Κανείς προπονητής μεγάλης ομάδας, δεν θα μπορεί να είναι προπονητής της Εθνικής!”
Δεν το ‘πε μόνο. Το ‘κανε κιόλας! Ο πρόεδρος δεν δίστασε το 2008 να θυσιάσει ολόκληρο Παναγιώτη Γιαννάκη στο βωμό αυτό. Κι ο Γιαννάκης μπορεί να μην ήταν Πιτίνο για το παγκόσμιο μπάσκετ, αλλά για το ελληνικό μπάσκετ ήταν… ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Δηλαδή, το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ!
Ε, και; Ο ερυθρόλευκος τότε Δράκος “θυσιάστηκε”, και το ασυμβίβαστο “έκοψε” αργότερα κι άλλους προπονητές (βλέπε Γιάννη Σφαιρόπουλο). Οπότε λογικά θα κόψει σήμερα και τον Πιτίνο. Βέβαια, αυτό το “λογικά” που αραδιάζω μ’ ευκολία, ξεχνάει πως…
…ο Ρικ Πιτίνο το 2019, δεν είναι ούτε Γιάννης, ούτε Γιαννάκης!
Προβοκατόρικα το ‘γραψα, και το ζουμί δεν βρίσκεται στη μεγάλη αξία του Πιτίνο. Ούτε φυσικά στην όποια σύγκριση με τον εξαιρετικό προπονητή Γιάννη Σφαιρόπουλο, ή με το θρύλο του “Δράκου”. Το ζουμί βρίσκεται στο 2019. Σε μια χρονιά που η Ελλάδα δεν είναι “μαγαζί γωνία” όπως ήταν το 2008. Σε μια χρονιά που ο ισχυρός ανήρ της ομοσπονδίας δεν έχει περιθώρια για “πείσματα”. Το 2019 η Ελλάδα δεν είναι δεύτερη στον κόσμο, ούτε μπορεί να ισχυρίζεται πως το μπάσκετ παίζεται μονάχα “από τους παίκτες“. Κι άρα είναι δύσκολο να κόψει έναν προπονητή με την αξία (άσε τ’ όνομα!) του Πιτίνο, μόνο για το γινάτι της.
Απ’ την άλλη μεριά όμως… και τι να κάνει; Να κρατήσει τον Πιτίνο; Δεν είναι μόνο πως θα διαγράψει μονοκοντυλιά έναν “κανόνα” που τον στηρίζει λουδοβίκεια τόσα χρόνια, αλλά κυρίως πως θα ‘χει υποκύψει σ’ έναν έμμεσο εκβιασμό. Βλέπεις, ο Βασιλακόπουλος θα μπορούσε να βγει την ημέρα της (προσωπικής του νίκης) ανακοίνωσης Πιτίνο και να ξεκαθαρίσει: “Η Ελλάδα ανοίγει νέα σελίδα. Ο κόουτς μας έκανε μια τιμή, κι εμείς του δίνουμε το ελεύθερο…” κτλ κτλ. Ναι, όλοι θα ξέρανε τι γίνεται – όχι, κανείς δεν θα μπορούσε να πει κουβέντα. Αντ’ αυτού, ο πρόεδρος φρόντισε εκείνη τη μέρα να υπενθυμίσει ξανά το “ασυμβίβαστο”, και μάλιστα μπροστά σε δημοσιογράφους! Και τώρα…
…η ομοσπονδία μοιάζει “απατημένη σύζυγος” που πρέπει να κρατήσει σπίτι το μπερμπάντη!
Η παρομοίωση μπορεί να μοιάζει γραφική, μα είναι κλασική περίπτωση απιστίας. Τρίγωνο κανονικό: ο Βασιλακόπουλος, ο Παναθηναϊκός, ο Πιτίνο. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μόνος που σίγουρα δεν φταίει είναι το “τρίτο πρόσωπο”. Εν προκειμένω, ο Παναθηναϊκός. Το τριφύλλι έψαχνε προπονητή, βρήκε προπονητή, έκανε πρόταση. Και μπράβο του. Τη συμφωνία τους, έπρεπε να την προστατέψουν η ομοσπονδία κι ο Πιτίνο. Συμπέρασμα: ή ο Ρικ ενημερώθηκε αλλά προτίμησε να γράψει τους “κανόνες” της εθνικής εκεί που δεν πιάνει μελάνι (μαζί με τις “τιμές” που ένιωθε), ή ο Ρικ δεν ενημερώθηκε, κι ας πρόσεχες κύριε Βασιλακόπουλε…
Στο τέλος της μέρας, αν θες τη γνώμη μου, ναι, η εθνική πρέπει να ‘χει προπονητή μόνο δικό της. Αν έρθουν πάλι αγώνες απ’ τη Fiba πάνω σ’ αυτούς της Ευρωλίγκα, ποιος θα την κατεβάσει την ομάδα; Ο βοηθός; Αστεία πράγματα. Από την άλλη όμως, ο Ρικ Πιτίνο είναι ευκαιρία. Είναι κλάση. Είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να βγάλει το ελληνικό μπάσκετ απ’ το πηγάδι που ‘χει πέσει. Οπότε, αν πρέπει να διαλέξω, να, διαλέγω: ας ρίξει τα μούτρα του ο πρόεδρος, κι αφού δεν φρόντισε να μαγειρέψει πριν πεινάσει, ας επιλέξει την πίτα, κι ας αφήσει ατάιστη την περηφάνια του. Όμως αυτό το mea culpa που ζητάω, ας μην ξεχνάμε, το ζητάω εκ του ασφαλούς. Γιατί, εδώ που το ‘φτασε το πράγμα, σ’ αυτό το δίλημμα ο Βασιλακόπουλος, ξέχνα την εύκολη, δεν ξέρω αν έχει καν σωστή απάντηση που να μπορεί να δώσει…
Υ.Γ. 1 Μαζί με την παραμονή στην εθνική, του Ρικ Πιτίνο, θα πρέπει ν’ ακουστεί και μια δημόσια συγγνώμη στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Δύσκολα πράγματα…
Υ.Γ. 2 Μια που μιλάμε για κανόνες, κοίτα έναν που μου ‘ρθε τώρα στο μυαλό: αν θέλεις κάποιος να σέβεται τους όρους σου, ποτέ δεν τον παίρνεις “τσάμπα”.
Υ.Γ. 3 Ρισκάρω να το πω: μην περιμένεις άμεσα μετάλλια και κορυφές, κι απ’ τον Πιτίνο ακόμα. Απ’ τη στιγμή που οι Σέρβοι με τέτοιο ρόστερ βάλαν στον πάγκο και κανονικό (πολύ καλό!) προπονητή…
