Σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που ιδρώνουν και προπονούνται, για να βάλουν τη μπάλα σ’ ένα πλεκτό κι έτσι να βάλουν μπόλικες ντουζίνες χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό τους. Υπάρχουν κι άνθρωποι που ματώνουν για να βγάλουν μισή ντουζίνα κέρματα, κι έτσι να βγάλουν και τη μέρα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που γκρινιάζουν, ενώ μετράνε το μισθό σ’ εκατομμύρια για να παίζουν ένα παιχνίδι. Υπάρχουν κι άνθρωποι που χαμογελούν, ενώ μετράνε το μισθό σε φραγκοδίφραγκα για να κάνουν τις δουλειές που κανείς άλλος δεν θέλει να κάνει. Θες να το κάνουμε συγκεκριμένο; Ας το κάνουμε.
Από τη μια μεριά στο νόμισμα του κόσμου υπάρχουν οι Ιγκουαΐν: οι τύποι που κλαίγονται γιατί η ομάδα δεν τους αφήνει χρόνο να δουν τη μάνα τους, γιατί η πίεση στον ημιτελικό είναι μεγάλη, γιατί ο ελεύθερος χρόνος τους είναι περιορισμένος. Μην παρεξηγηθώ, τεράστιο πρόβλημα είναι να μη μπορείς να δεις τη μάνα σου κάθε τόσο, τεράστια αξία έχει να ζεις την οικογένεια. Κι η πίεση του κρίσιμου αγώνα, κατανοητή, ζόρικη κι αγχωτική. Κι ακόμα, ο άνθρωπος που υπογράφει τούτο δω το άρθρο, δεν βάζει καμιά χλιδή πλάι στον ελεύθερό του χρόνο. Δεν έχουν άδικο οι “Ιγκουαΐν” να τα ζητάνε, μόνο που…
…να, όλα αυτά τους τα προβλήματα είναι εύκολο, μπορούνε να τα λύσουν!
Κόψε τη μπάλα, άσε στη μπάντα τα εκατομμύρια που κερδίζεις (με τον ιδρώτα σου), γύρνα στην οικογένεια και πιάσε μια δουλειά σαν όλους – χωρίς την πίεση του γκολ στο ’90. Τι λέω; Δουλειά; Μα έχεις βγάλει κιόλας χρήματα που το μεγάλο μέρος αυτού εδώ του κόσμου δεν θα τα δει ποτέ – ούτε δουλειά δεν χρειάζεται να πιάσεις! Αλλά δεν το κάνεις. Δεν φεύγεις απ’ τη μπάλα, η δόξα είναι γλυκιά, η καριέρα σημαντική, κάτσε – παίξε – γκρίνιαξε, ποιος να σου κουνήσει το δάχτυλο;
Ευτυχώς για μας, ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει κι άλλη πλευρά. Ευτυχώς…
…για κάθε Ιγκουαΐν υπάρχει κι ένας Λίλαρντ, ένας Μανέ ή ένας Γουίγκινς!
Ευτυχώς για κάθε εγωκεντρικό γκρινιάρη σταρ του αθλητισμού, υπάρχει αυτός ο τεράστιος σούπερ σταρ του ΝΒΑ, ο τύπος που τον ρώτησαν αν νιώθει πίεση στα τελευταία λεπτά του αγώνα κι εκείνος είπε: “Πίεση, όχι. Αυτό είναι απλώς μπάσκετ. Πίεση νιώθει ένας άστεγος […] Πίεση νιώθει μια ανύπαντρη μητέρα […] Πληρωνόμαστε πολλά λεφτά για να παίζουμε ένα παιχνίδι […] Το να αποκαλείς αυτό πίεση είναι σχεδόν προσβλητικό για τους κανονικούς ανθρώπους“.
Κι ευτυχώς, απέναντι σε κάθε υπερόπτη που ξεχνάει αυτά που έχει και σκέφτεται μόνο αυτά που χάνει, υπάρχει αυτός ο απίθανος παιχταράς της Λίβερπουλ να λέει: “Ήμουν πεινασμένος και έπρεπε να δουλέψω στους αγρούς. Επιβίωσα από δύσκολες στιγμές, έπαιξα ποδόσφαιρο με γυμνά πόδια, μου έλειπε η εκπαίδευση… […] Έχτισα σχολεία, ένα στάδιο, ενώ παρέχουμε ρούχα, παπούτσια, φαγητό σε ανθρώπους που ζουν κάτω από εξαιρετική φτώχεια. […] Δεν έχω ανάγκη να επιδεικνύω υπερπολυτελή αμάξια και σπίτια, ταξίδια, ακόμα και αεροπλάνα. Προτιμώ οι δικοί μου άνθρωποι να κερδίσουν λίγα από αυτά που μου έχει δώσει η ζωή”.
Κι ευτυχώς, απέναντι σε κάθε μνήμη χρυσόψαρου που ξεχνάει τον πραγματικό κόσμο – ξεχνάει τον ποδαρόδρομο καθισμένη στο δερμάτινο κάθισμα του αυτοκινήτου, ξεχνάει το κρύο ξαπλωμένη στο μαλακό κρεβάτι του ρετιρέ, ξεχνάει τη βρομιά αλλάζοντας ρούχα στα πεντακάθαρα αποδυτήρια της μεγάλης ομάδας, υπάρχει αυτός ο καταπληκτικός τύπος στη Μινεσότα να δίνει 22€ για κάθε πόντο που σκοράρει στο ΝΒΑ! Για να μπορούν “τα παιδιά να είναι παιδιά, και να ασχολούνται με τον αθλητισμό“.
Βλέπεις, αυτοί οι τρεις οι τύποι (κι άλλοι πολλοί που λεν και κάνουνε τα ίδια!), μπορούν κι αντιλαμβάνονται αυτό που όλοι οι “Ιγκουαΐν” των ημερών μας δεν λεν να καταλάβουν. Πως…
…με το ταλέντο τους κάναν όνομα, τα χρήματα ήταν θέμα τύχης!
Όλα τ’ αθλήματα έχουν παιχταράδες. Όλες οι εποχές είχανε σταρ. Μόνο που, με το ίδιο ταλέντο, με την ίδια προσπάθεια, με τον ίδιο ιδρώτα ένας αθλητής του βόλεϊ θα γίνει ήρωας της καλύτερης ομάδας, μα δεν θα δει ποτέ τα “μηδενικά” του ΝΒΑ ή του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά και μπάσκετ να ‘παιζε, και μπάλα να κλοτσούσε, αν ο παιχταράς είχε φορέσει τη φανέλα το ’50 ή το ’60, ίσως θα ζούσε, μα σίγουρα δεν θα πλούτιζε παίζοντας το παιχνίδι που σήμερα λύνει τα θέματα επιβίωσης για τρεις γενιές στην οικογένειά σου. Πιο απλά, φίλε ποδοσφαιριστή και μπασκετμπολίστα, την επιτυχία την κέρδισες. Τα χρήματα σου δόθηκαν!
Κι είναι δικά σου, μπράβο σου, να τα χαρείς και να γλεντήσεις. Μόνο, αν θέλεις, μην ξεχνάς όσους δεν είχανε την τύχη σου. Και για το Θεό, μη γκρινιάζεις γι’ αυτά που χάνεις, σε μια ζωή που οι πιο πολλοί δεν έχουνε να χάσουν τίποτα…
