Θυμάσαι τη φάση, που ήμασταν παιδιά εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μαζεύαμε αυτοκολλητάκια σαν τα βλαμμένα; Αν ναι, τότε είσαι πολύ φίλος μου, αν όχι, τότε θα χρειαστεί να αναρωτηθώ τι πήγε στραβά στην παιδική σου ηλικία διάολε! Βλέπεις, τα περίφημα Panini, μεγαλώσανε σωστά παιδιά, σαν και του λόγου μας. Όχι, φιλαράκι, η συλλογή μας με τα sticker albums της Panini, δεν ήταν απλά κάτι που κάναμε παλιά. Ήταν ιεροτελεστία. Νέτα, σκέτα και φανμποϊκά. Για αυτό, ας πιάσουμε το νήμα της ιστορίας από το μακρινό 1961, στην πανέμορφη Μοντένα, της γειτονικής Ιταλίας. Εκεί, οι αδελφοί Panini που είχαν ένα εφημεριδοπωλείο στο Corso Duomo, λάνσαραν για πρώτη φορά τη συλλογή Calciatori/Ποδοσφαιρικών Παικτών.
Κι εγένετο επανάστασις, σε αυτό που καλούμε αγορά συλλεκτικών ειδών και καρτών συναλλαγής. Κάπως έτσι, κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοκόλλητο Panini, που έδειχνε τον Bruno Bolchi, αρχηγό, της ποδοσφαιρικής ομάδας, Inter. Εκεί κοντά, βγήκε και το πρώτο Calciatori, που είχε την θρυλική φάτσα του Σουηδού παίκτη Nils Liedholm, ο οποίος εκείνο τον καιρό έπαιζε για την AC Milan και ήταν μέλος του θρυλικού τρίο επιθετικών που ήταν γνωστό ως “Gre-No-Li” (μαζί με τους Gren και Nordhal). Αυτή ήταν η αρχή, για τα πολύχρωμα αλμπουμάκια, παγκοσμίων κυπέλλων, διεθνών διοργανώσεων και εθνικών πρωταθλημάτων, που σε υπνώτιζαν σχεδόν για να τα συμπληρώσεις, συλλέγοντας και κολλώντας με μανία, κάθε παίκτη που είχαν στο ρόστερ της, οι συμμετέχουσες ομάδες.
Αρκετά όμως με την ιστορία, ας επανέλθουμε λίγο στην ιεροτελεστία. Αυτή, μας νοιάζει και με αυτή μεγαλώσαμε. Τότε, που τη στήναμε υπομονετικά σε περίπτερα, ψιλικαντζίδικα, μέχρι και σε φούρνους που είχαν μυριστεί ότι αυτά τα Panini τα μαζεύουν όλοι οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς, περιμένοντας να τσιμπήσουμε τα φακελάκια με τα μαγικά χαρτάκια. Μισό μηνιάτικο χαρτζιλίκι πήγαινε εκεί, όχι αστεία. Μην νομίζεις δηλαδή, πως γράφουμε για ένα παροδικό κόλλημα που έπιανε τα παιδάκια (όχι ότι δεν θα έβρισκες δίπλα σου, μεγαλύτερους και ενήλικες να σκαλίζουν, αυτά που ήθελες του λόγου σου σαν τρελός). Αν δεν έχεις βάλει φακελάκι Panini κάτω από το φως, για να διακρίνεις τη φιγούρα του παίχτη που σου λείπει από τη συλλογή, δεν ξέρεις, τι πάει να πει καψούρα.
Αν δεν έχεις κουβάλησει τον πάκο με τα διπλά σου αυτοκόλλητα στο σχολείο, για να ψαρώσεις κανένα μικρότερο, προσφέροντας του γη και ύδωρ, για εκείνο το έμβλημα της Μίλαν που το είχε βρει κωλόφαρδος, δεν έχεις βγάλει το Πανεπιστήμιο της ζωής. Αν δεν είχες τραβηχτεί σε άλλες περιοχές της πόλης, για να πετύχεις τους σπάνιους παίκτες, και εκείνη την καταράμενη ομαδική φωτογραφία αυτοκόλλητο της Σαουδικής Αραβίας στο Μουντιάλ του 1994, δεν έχεις νιώσει. Αν δεν έχεις κολλήσει με χειρουργική ακρίβεια τα δυο φακελάκια για να κοροϊδέψεις τον περιπτερά, ότι παίρνεις ένα, επειδή δεν σου φτάνουν τα λεφτά, δεν έχεις υπάρξει παιδί, άτιμε!
Βουτώντας στη θάλασσα των αναμνήσεων της παιδικής μας ηλικίας, βρίσκεις στον κυματιστό αφρό της, να επιπλέουν πολλά μαγικά χαρτάκια με σήμα αυτόν τον λατρεμένο ιππότη της καρδιάς μας. Δεν μιλάμε άλλωστε, μόνο για ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά για κάθε λατρεία αγοριών και κοριτσιών, που πήρε αυτοκόλλητη μορφή (από Πόκεμον, μέχρι Χάρι Πότερ και από Frozen μέχρι την Πεντάμορφη και το Τέρας) έβερ. Κι είναι αυτή η κοινωνικοποίηση, που λείπει από τα παιχνίδια, που παίζουν δυστυχώς αρκετά παιδιά, σήμερα. Είναι οι βόλτες μέχρι το ψιλικαντζίδικο, τα παιχνίδια στο διάλειμμα, οι ανταλλαγές, τα πειράγματα, και τα θρανία που θα θυμίζουν για πάντα το πέρασμα της νιότης με μια Panini υπογραφή, φαρδιά πλατιά από κάτω.
Είναι ωραίο, λοιπόν να μας ενώνουν κοινές θύμησες, με τους πατεράδες, τους φίλους, τα ανίψια, τα παιδιά αλλά και τα αποπαίδια μας. Οι μορφές αλλάζουν, γίνονται πιο ευκρινείς, πιο διασκεδαστικές και θελκτικές στους οφθαλμούς, μα πάντα θα έχουμε εκείνο το φακελάκι, που έκρυβε μέσα του, τόνους ευτυχία, μαζί με το αυτοκόλλητο, που συμπληρώσαμε το άλμπουμ και τη συλλογή μας.
