Στο Μουντομπάσκετ του 2019, η Αργεντινή δεν είχε ούτε έναν ΝΒΑer. Δεν είχε σούπερ σταρ, δεν είχε τρομερή φουρνιά, δεν είχε τοπ σκόρερ. Τι είχε; Το κλασικό αργεντίνικο πάθος (που λείπει απ’ την ποδοσφαιρική Αλμπισελέστε), την πίστη, την ορεξάτη άμυνα και τον οργανωμένο ενθουσιασμό στην επίθεση. Είχε τον 39χρονο ΤΙΤΑΝΑ Σκόλα, και τον Καμπάτσο που τα ‘κανε όλα! (Σε νίκησα Βαγγέλη Ιωάννου). Μέχρι που ήρθε ο ισπανικός επαγγελματισμός και χάλασε το όνειρο. Όπως γίνεται συνήθως, δηλαδή.
“Η Αργεντινή κατέκτησε το Αργυρό, δεν έχασε το Χρυσό” λέει παλικαρίσια η έμπειρη αλεπού της ψυχολογίας, ο τεράστιος κόουτς Ερνάντες, μετά τον τελικό. Αλλά μια πίκρα παραμένει. Σκέψου την Ελλάδα να ‘χει χάσει το 2004 απ’ τους Πορτογάλους. Σκέψου τον Πρίντεζη να χάνει το “πεταχτάρι” του ’12. Εδώ από κάτω λοιπόν, σου ‘χω μαζέψει όλους αυτούς που το ‘χασαν. Τους Δαυίδ που αστόχησαν, τις Σταχτοπούτες που άγγιξαν το όνειρο αλλά έμειναν με την… κολοκύθα!
Μα θα ‘ναι πάντα νικήτριες στην καρδιά μας!
Υ.Γ. Ομάδες που έχουν πάρει το τρόπαιο, αποκλείστηκαν απ’ τη λίστα. Κι η Ολλανδία του Κρόιφ, έχασε μεν τα μουντιάλ, αλλά δεν τη λες και Σταχτοπούτα. Στα φαβορί ήταν!
Υ.Γ. Συγγνώμη, Ρούμπενς Μπαρικέλο.
Βαλένθια (Τσάμπιονς Λιγκ 2000, 2001)
Ήταν τότε που αρχίζαμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο, και το πρώτο μεγάλο κρίμα το είπαμε για τη Βαλένθια. Η ομαδάρα του Έκτορα του Ραούλ του Κούπερ, ήταν ένα διαμάντι που χαιρόσουνα να βλέπεις. Μεντιέτα, Αϊμάρ, Κίλι Γκονζάλες, Αγιάλα, Κάριου… Κι αν το 2000 υποκλίθηκε στην ανωτερότητα της (πραγματικά) μεγάλης Ρεάλ, το 2001 το ‘χασε τσάμπα και βερεσέ στα πέναλτι απ’ τη Μπάγερν. Το κλάμα του Κανιθάρες πάντα θ’ ανοίγει πληγές στην ψυχούλα μας…
Aτλέτικο Μαδρίτης (Τσάμπιονς Λιγκ 2014, 2016)
Η “Βαλένθια” της επόμενης δεκαετίας, η Ατλέτικο του Σιμεόναρου ήταν ένα παθιασμένο όνειρο που μασούσε σίδερα! Ήδη πρωταθλήτρια Ισπανίας, στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ταπεινώσει εντελώς (για μια φορά κι αυτή), την πλούσια συμπολίτισσα Ρεάλ. Μόνο που ο Ράμος έπιασε την κεφαλιά στο 93′. Μόνο που η παράταση σκότωσε την κουρασμένη Ατλέτικο. Και δυο χρόνια μετά, η ομάδα του Σιμεόνε άντεξε την παράταση, αλλά στα πέναλτι… Ο Όμπλακ έτσι που έπεφτε… Θλίψη…
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ (Uleb Cup 2005)
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια ομάδα απ’ την Κοζάνη. Με Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο, με Πιτ Μάικλ κι Αντρέ Χάτσον, με Σλάβεν Ρίματς, με Παπαμακάριο και με Χαραλαμπίδη. Πέρασε έναν όμιλο, κι ύστερα έκλεισε το ιστορικό σπίτι της Βαρέζε. Πάτησε το Μαρούσι του Μπλάκνεϊ και του Σπανούλη, και γύρισε 23 πόντους απ’ τη Χέμοφαρμ. Το πιο όμορφο Cinderella Story του ελληνικού μπάσκετ, μέχρι εκείνον τον τελικό. Γιατί να το χαλάσεις, μωρή Λιέτουβος;
Ταουγκρές – Ταού Κεράμικα – Ταού – Κάχα Λαμποράλ – Λαμποράλ Κούτσα – Μπασκόνια (Ευρωλίγκα 2005, 2006, 2007, 2008, 2016)
Με ο,τι όνομα κι αν κυκλοφορούσε, η (για μένα, μια ζωή) Ταού της δεκαετίας των ’00s είχε μόνιμο ραντεβού με τα Final Four της Ευρωλίγκας. Πρώτα με Καλντερόν – Ματσιγιάουσκας – Σκόλα (!) στον τελικό, ύστερα με Σκόλα, με Πριχιόνι, με Ρακόσεβιτς, με Σπλίτερ, με Πλάνινιτς (aka σχεδόν Παπαλουκάς), με Νοτσιόνι, με Τελέτοβιτς… Πάντα εκεί, αλλά πάντα στη φάπα. Κρίμα, ρε Βάσκοι. Πίστη, ρε Βάσκοι!
Μοντεπάσι Σιένα (Ευρωλίγκα 2003, 2004, 2008, 2011)
Άλλη μια περίπτωση “Ταού” των ’00s, από Ιταλία μεριά. Η τελευταία μεγάλη ομάδα του ιταλικού μπάσκετ, έφτασε τρεις φορές στο Final Four (και μία ακόμα το ’11), μα δεν κατάφερε ποτέ να παίξει τελικό. Συμπαθέστατη, μικρή κι όμορφη σαν και την πόλη της, η Σιένα του δαίμονα Τερέλ ΜακΙντάιρ, του Καουκένας κι αργότερα του Μπο ΜακΚάλεμπ, στην πραγματικότητα τη μεγάλη της ευκαιρία για έναν τελικό την έχασε το 2012. Ομαδάρα; Si. Final Four; Νο. Ολυμπιακός! Σκούζι αμίτσι…
Νταβίντ Φερέρ (2007, 2011, 2012, 2013)
Ο “best of the rest” όπως γούσταρε να λέει (φευ) σε κάθε ευκαιρία ο Χατζηγεωργίου, ήταν μια ζωή συμπαθέστατος αλλά ποτέ κορυφαίος. Τη χρυσή του τριετία, έφτασε δυο φορές σε Grand Slam ημιτελικό, και το 2013 μπόρεσε επιτέλους να πάει στον τελικό. Στο Roland Garros. Με το Ναδάλ! Ε, καταλαβαίνεις…
Ολυμπιακός (CEV Τσάμπιονς Λιγκ 1992, 1993, 1994, 1995, 2001, 2002)
Η μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας για ένα Τσάμπιονς Λιγκ στο βόλεϊ, πήγε μέσα σε μια δεκαετία 6 φορές στην τελική τετράδα, 2 φορές στον τελικό, αλλά γενικώς όποτε έβρισκε Ιταλούς (Ραβένα, Ματσεράτα, Πάρμα κτλ) δεν τηνε κάρφωνε τη μπάλα. Δυστυχώς, τα ίδια κι ο από κάτω…
Ηρακλής (CEV Τσάμπιονς Λιγκ 2002, 2004, 2005, 2006, 2009)
Τη σκιτάλη απ’ τους ερθρόλευκους, 5 τα Final Four αλλά 3 τελικοί για τον Ηρακλή, που δεν ήπιε ούτε κι εκείνος νεράκι.
Παναθηναϊκός (Τσάμπιονς Λιγκ 1971)
Είτε υποστηρίζεις τις διηγήσεις συνομοσίας, είτε πιστεύεις πως “με την αξία του κι όχι με ξένες πλάτες”, η ιστορία έγραψε. Και έγραψε “Τριφύλλι στο Γουέμπλεϊ”. Ο Άγιαξ ήταν πολύς, πάρα πολύς για την παρέα του Δομάζου και του Αντωνιάδη, αλλά ποιος δεν δικαιολογεί τον πράσινο αναστεναγμό στη σκέψη μιας “κούπας με αυτιά” στο μουσείο της Αθήνας;
