Το πόκερ, η πόκα κι όλη της η οικογένεια, όταν ήμουνα μικρός ήταν κάτι που το ‘ξερες από σπόντα. Ήτανε το παιχνίδι που διάβαζες να παίζουν οι χαρτοκλέφτες στα Λούκι Λουκ, ή (αν το ζούσες στα στενά καμιάς πιο ζόρικης γειτονιάς) το παιχνίδι που παίζανε θλιβεροί συνταξιούχοι στα καφενεία που δεν σ’ άφηνε να πατάς η μάνα σου. Ωστόσο, κάποια στιγμή τα πράγματα άλλαξαν. Εγώ μπήκα στην εξαετία γυμνάσιο-λύκειο, και το πόκερ άξαφνα έγινε… μόδα!

Τότε μάθαμε πως το παιχνίδι δεν είναι σκέτος τζόγος, ότι έχει πίσω του στρατηγικές και διαβάσματα, ότι είναι άθλημα όπως το σκάκι και το μπριτζ. Κι ύστερα οι τηλεοράσεις άρχισαν να δείχνουν πόκερ τα βράδια, εκεί παλιά έδειχναν σκηνοθετημένο ξύλο (smack down κι άλλα τέτοια κιτς με παραφουσκωμένους μπρατσαράδες). Πρώτα τα μικρά κανάλια, ύστερα τα μεγάλα, κι εμείς μαθαίναμε σιγά-σιγά τι πάει να πει wsop, wpt, τερν και φλοπ και ρίβερ. Και μάθαμε τον Φιλ τον Άιβι που ‘ταν ψυχρή δύναμη, τον Φιλ Χέλμουθ που τα ‘κανε πάντα όλα λίμπα, και το Ντόιλ Μπράνσον που ‘χε κερδίσει δυο σερί μεγάλα τουρνουά με 10-2 στο χέρι. Ωστόσο, ο μοναδικός, ο μεγάλος, ο πραγματικός ήρωας (τουλάχιστον ο δικός μου) εκείνης της εποχής δεν ήταν κάποιος απ’ αυτούς. Ήταν…

…ο Ντάνιελ Νεγκρεάνου, ο “γείτονάς” σου που πάντα παίζει τα δικά σου φύλλα!

Είναι ο δεύτερος πιο επιτυχημένος (από πλευράς χρηματικών επάθλων) παίκτης στην ιστορία του επαγγελματικού πόκερ. Έχει κερδίσει 2 φορές το World Poker Tour κι έχει 6 “μπρασελέ” στο World Series of Poker. Όμως αυτά στην πραγματικότητα είναι ψιλά γράμματα. Αυτό που σε κάνει ν’ απολαμβάνεις αυτό τον απίθανο τυπάκο είναι άλλο. (Ο κύριος Χέλμουθ εδώ από κάτω παρακαλείται να μας πει τη γνώμη του πριν γράψω τη δική μου).

Μοιάζει με το φιλαράκι σου που χαλούσε όλα του τα πενηντάρικα στα “ηλεκτρονικά”. Ή με τον ταμεία που σου χτυπάει τα λάχανα στο σούπερ μάρκετ. Παίζει τα χέρια του χωρίς να σκάει και πολύ, σπανίως τον βλέπεις να ιδρώνει ή να “προσηλώνεται” όπως άλλοι. Το περίφημο poker face στην περίπτωση του Νεγκρεάνου πάει πακέτο με το πονηρό χαμόγελο, αυτό που λέει: “έλα, ξέρεις ότι σ’ έχω γιατί ξέρω τι κρατάς”. Κι αυτό είναι όλο το μυστικό. Το Νεγκρεάνου τον πας, τον υποστηρίζεις, τονε γουστάρεις ρε παιδί μου, γιατί ο τρόπος που παίζει δεν είναι απλώς επιτυχημένος. Είναι απολαυστικός! Και βασίζεται πάνω σ’ αυτό που “λέει” το χαμόγελο:

Κρύψ’ τα όσο θες, ο Ντάνιελ ξέρει τα φύλλα σου!

Το ‘κανε μία, το ‘κανε δύο, το ‘κανε χίλιες δεκαδύο. Κάποιοι έλεγαν, τότε που βλέπαμε σαν πόκερ όλη μέρα: “Έλα ρε, απλώς είναι κωλόφαρδος!“. Και κάποιοι άλλοι: “Έλα ρε, απλώς δεν μας δείχνουν το πόσες φορές διαβάζει τα φύλλα σου και λέει ο,τι να ‘ναι!“. Όμως το να διαβάσεις σωστά τα δύο φύλλα που κρατάει ένας αντίπαλος, έχει πιθανότητες 1 στις 2.025! Κι όταν η καριέρα σου πατάει (ανάμεσα σ’ άλλα) σε τέτοια διαβάσματα, και είσαι ο δεύτερος πιο επιτυχημένος παίκτης στην ιστορία, τότε μάλλον δεν το κάνεις στην τύχη. Τότε μάλλον το κάνεις καλά, τότε μάλλον είσαι απλώς πάρα πολύ μάγκας!

Αυτή η μαγκιά πρέπει να ‘ναι πιθανότατα κι ο λόγος για τον οποίο δεν έπαιξα ποτέ καλό πόκερ στη ζωή μου. Δεν μπορούσα να κάνω τα “μαντέματα” του Ντάνιελ. Κι έτσι προτιμούσα να τον βλέπω να κάνει τα μαγικά του με χαλαρό, φιλικό, χαμογελαστό στυλάκι, παρά να παίζω το δικό μου κλασικό και συνηθισμένο παιχνίδι. Όπως κανείς προτιμάει να διαβάζει “Σπάιντερμαν” απ’ το να σκαρφαλώνει σε δέντρα. Άλλωστε…

…ο Νεγκρεάνου ήταν περίπου ένας χαρτοπαικτικός “Σπάιντερμαν”!

Καθημερινός, καλαμπουρτζής, συμπαθητικός… Α, και σούπερ ήρωας!

Τι φύλλα κρατάω στα χέρια μου Ντάνιελ; Διάολε, πώς το κάνεις αυτό ρε τύπε;