“Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι, η ώρα ζυγώνει, αρχίζει το ματς.”, σιγοτραγουδάει το δίδυμο Ράπτης & Γεροντόπουλος, και λογικό, αφού την Κυριακή έχει ντερμπάρα ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Γιατί ναι, μπορεί ο Παναθηναϊκός να τραβάει ζόρια τα τελευταία χρόνια και ο Ολυμπιακός να κλείνει δύο χρόνια χωρίς κούπα, ωστόσο ένα ντέρμπι μεταξύ αιωνίων είναι το ματς της χώρας, ρε διάολε.
Και τι καλύτερο ζέσταμα, που λες, από μία ανασκόπηση σε “παλτά” των αιωνίων που τα πιστέψαμε, τα πιστέψαμε πολύ όμως, αλλά στο τέλος μας απογοήτευσαν;
Για τσέκαρε και καλό ματς να έχουμε παίδες.
Χάρης Παππάς
Κοίτα, για να μην σου λέω μαλακίες. Τον Χάρη τον Παππά ακόμα τον πιστεύω, κι ας έχει σταματήσει την καριέρα του εδώ και αρκετούς μήνες (μπορεί και χρόνια). Ίσως επειδή έτρεχε σαν διασταύρωση Σπίντι Γκονζάλεζ και Φλας που έφαγε μπουγάτσα και ήπιε μίλκο, ίσως επειδή είχε μπαλαδόφατσα, δεν ξέρω, το ψάχνω μέχρι και σήμερα, αλλά θα τον πιστεύω για πάντα. Είναι το πουλέν μου. Στον Ολυμπιακό τώρα, πέτυχε τρία μοναχικά γκολ, γι’ αυτό και τον θυμούνται μόνο οι ρομαντικοί και “ψαγμένοι” γαύροι. Χάρη Παππά, θέλω να ξέρεις ότι στην καρδιά μου θα ‘σαι για πάντα ο Έλληνας Ρομπίνιο.
Ιωάννης Ταραλίδης
Θα μου πεις “τόσα παλτά πέρασαν από το λιμάνι, τον Ταραλίδη τον τίμιο βρήκες να πεις παλτό ρε μυρωδιά;”. Περίμενε να σου πω, γιατί υπάρχει υπάρχει λόγος. Και ο λόγος δεν είναι άλλος, απ’ το ότι στα τόσα παλτά που πέρασαν απ’ το λιμάνι δεν πίστεψα δυστυχώς κανέναν. Έδειχναν όλα τους παρτάλια και ειδικά απ’ τη στιγμή που οι εφημερίδες τα αποθέωναν. Τον Ταραλίδη καλά μου παιδιά τον είχα ψηλά. Τόσο ψηλά, που στο τσακ δεν πήρα αυθεντική του εμφάνιση από την μπουτίκ. Με γοήτευε το σουτ του και ο ποδοσφαιρικός σωματότυπός του. Βέβαια ήταν και άτυχο το παλικάρι εδώ που τα λέμε, γιατί έπεσε σε χρονιά με Τουρέ, Καφέ και Στολτίδη. Πού να παίξει; Και δεν έπαιξε. Όσο κι αν τον πίστεψα. Τουλάχιστον πέρασε σε πρωταθλήματα τον Πάοκ. Κάτι είναι και αυτό. Ουπς.
Καζιγιάμα
Μόνο και μόνο που ήταν Ιάπωνας και συμπατριώτης του Χόντα, του Καγκάβα και του Μιγιάγκι αμέσως με κέρδισε ο τύπος. Με τον που τον είδα είπα “ώπα, μπλέξαμε, αυτός θα μπαίνει στο Καραϊσκάκη και θα μας κάνει 10 τελικές στο ημίχρονο ρε φίλε”. Ο Καζιγιάμαρος όμως όχι μόνο τελική δεν έκανε, αλλά στις 7 συμμετοχές που είχε με το τριφύλλι το μόνο που θυμάμαι απ’ αυτόν ήταν αυτή η ύπουλη και γιακούζα φάτσα του.
Φρανσίσκο Γέστε
Ο Γέστε αντικειμενικά ήταν παιχτάρα. Τον ξέραμε από την Μπιλμπάο, γι’ αυτό και κάποιοι τρελοί (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) με το που έμαθαν ότι ήρθε έτρεξαν για σέλφι και αυτόγραφο. Τρομερή κάθετη και άπειρα κιλά μπάλας, που όμως στον Πειραιά δεν τα έδειξε ποτέ. Γιατί ρε Γέστε ρε Γέστε ρε; Πλάκα θα τους έκανες γαμώ την κοινωνία σου!
Νταμιέν Πλεσί
Ήταν στο ρόστερ της Λίβερπουλ, επομένως δεν ήταν περίεργο που έφαγα κι εγώ τη φόλα. Και σε μια Λίβερπουλ που μπορεί να μην έκανε και πολλά, ωστόσο είχε παιχτάρες στο δυναμικό της. Ο Πλεσί, λοιπόν, ήρθε στον αιώνιο αντίπαλο και όχι μόνο δεν έκανε τα αυτονόητα, δηλαδή να ξεφτιλίζει γαύρους, χανούμια, παόκια και να δείξει στην Ευρώπη το ποιος είναι, αλλά απέδειξε ότι ταλέντο τελικά δεν ήταν αυτός, αλλά ο μάνατζέρ του. Τιμή και δόξα.
Φράνκο Κοστάντζο
Τον ήξερα. Τον είχα ξαναδεί πολλές φορές στη Βασιλεία. Τον πίστεψα. Τους έλεγα: «Ρε είναι καλός, είναι σκύλος!». Με άκουσαν. Κι ύστερα… Ε, ύστερα τ’ άκουσα για τα καλά, αφού ο «σκύλος» έκανε έξοδο σαν πεκινουά που θέλει χαρούλες, και ΠΟΤΕ δεν έπιασε στον αέρα το τόπι. Γιατί ρε Φράνκο; Πώς με ξεφτίλισες έτσι;
Φλάβιο Κονσεϊσάο
Η πράσινη απάντηση στο Ριβάλντο του Ολυμπιακού. Ο Κονσεϊσάο είχε όνομα βαρύ σαν ιστορία (Ρεάλ ήταν αυτή), αλλά είχε και βαρύ… πρόγραμμα, αφού ανάμεσα στο άραγμα, την ηλιοθεραπεία και τις ποτάρες του, δεν βρήκε χρόνο να παίξει και λίγη μπάλα. Όσο λοιπόν ο Ρίμπο έκανε ρεζίλι τα άλλα παιδάκια, ο Φλάβιο είχε μπει στην εφηβεία κι αδιαφορούσε πια για παιχνιδάκια και ποδόσφαιρα…
Ροδρίγο Χαβιέρ Αρτσούμπι
Η παλτουδιά ήρθε κατευθείαν απ’ την εθνική Αργεντινής νέων του Μέσι, και ο θρύλος μαλλιοτραβήχτηκε με τη Ρίβερ μπροστά στο ταμείο για να μπορέσει να τη φορέσει. Τα ρεπορτάζ και οι «ειδικοί» δεν άφηναν αμφιβολία: «Το δεξί πόδι το ‘χει μόνο για να περπατάει, αλλά το αριστερό του είναι μαγικό». Τους πίστεψα. Και ξέρεις τι; Είχαν δίκιο! Το δεξί το είχε όντως μόνο για να περπατάει, αλλά τι μαγεία; Μπορούσε να περπατάει και με τ΄αριστερό!
Σάντορ Τόργκελε
Ο βάζελος, σε αντίθεση με το γαύρο που ψώνιζε κυρίως από αλέγρες χώρες (Βραζιλίες, Αργεντινές, Κολομβίες κτλ), προτιμούσε βόρεια Ευρώπη. Σουηδοί, Δανοί, Νορβηγοί, κι αυτοί είναι σοβαροί άνθρωποι, σπανίως βγαίνουν τεράστιες απάτες. Οι Ούγγροι όμως; Λοιπόν, δεν ξέρω γενικά, αλλά ειδικά ένας ήταν Η ΑΠΑΤΗ. Πολύ καλό παιδί ο Σάντορ και τον είχα κόψει για μεγάλη μπαλαδόφατσα. Ε, η μόνη του σχέση με τη μπάλα γενικά ήταν η φάτσα…
Φέλιξ Μπόρχα
Βασικά, γράψε λάθος στον Τόργκελε, αυτός είναι νούμερο 2. Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ των ελληνικών γηπέδων, είχε ένα όνομα και 40 παρατσούκλια. Τι «καγκουρό», τι «κόμπρα», τι «αλεπού της ερήμου», τι «μαύρος πάνθηρας», σε ο,τι ζώο κι αν κυκλοφόρησε ο Φέλιξ, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Δεν έβρισκε δίχτυ ούτε στο ψάρεμα! Αλλά εμείς στην αρχή τσιμπήσαμε…
