Άμα δεν ήτανε τόσο κλισέ, θ’ άρχιζα το κείμενο με το Δαβίδ, το Γολιάθ και τη σφεντόνα. Αλλά πέρα απ’ τη γραφικότητα που έχει αποκτήσει πια το “σιντερέλα στόρι” της Βίβλου, είναι και το άλλο: θέλει θράσος για να ονομάσεις “Δαβίδ” ολόκληρο Άγιαξ, δεν θέλει;
Θέλει. Γι’ αυτό θ’ αφήσω στη μπάντα τις ανατροπές, τα έπη και τα κατορθώματα. Ναι, ο Άγιαξ πέτυχε χθες κάτι σπουδαίο, στάθηκε απέναντι σ’ ένα (πληγωμένο μεν, αλλά) θηρίο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και το “κέντησε” μέσα στην ίδια τη σπηλιά του. Όμως το πιο σημαντικό, τον πραγματικό του άθλο, ο Άγιαξ δεν τον κατάφερε χθες, δεν τον κατάφερε φέτος, τον καταφέρνει κάθε μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Ο Άγιαξ συνεχίζει να είναι μια απ’ τις λίγες…
…πραγματικά ρομαντικές ομάδες σ’ ένα ποδόσφαιρο σκέτη μπίζνα!
Αν το καλοσκεφτείς, ο Αίαντας δεν θυμίζει πια και πολύ το “συνονόματό” του βασιλιά της Σαλαμίνας, με το γιγάντιο σώμα και την υπεράνθρωπη δύναμη. Ο Ολλανδός Αίαντας, στον “τρωικό πόλεμο” της Ουέφα κατεβαίνει, χρόνια τώρα, μάλλον φτωχός, μάλλον αδύναμος, με όνομά που δεν εμπνέει φόβο και με φανέλα που δεν τρομάζει κανέναν. Τουλάχιστον όχι, απ’ τη στιγμή που άνοιξαν τα σύνορα κι άλλαξαν τα οικονομικά μεγέθη στη “μπάλα”. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που συνεχίζει να λογίζει τον Άγιαξ στις σημαντικές ομάδες της Ευρώπης. Τι είναι αυτό;
Η αγνή του αγάπη για το παιχνίδι!
Κι αυτή η αγάπη, περασμένη μέσα από χρόνια εμπειρίας και τόμους γνώσης, φέρνει στο φως τις σπουδαιότερες φουρνιές ποδοσφαιριστών που έχει δει το ποδόσφαιρο. Ο Άγιαξ κάποτε είχε γι’ αρχηγό το Μέσι της εποχής τον πιο σπουδαίο εγκέφαλο που πάτησε χορτάρι. Κι ύστερα γέννησε δύο απ’ τους τρεις Ολλανδούς μιας τριάδας που σόκαρε την Ευρώπη με τα χρώματα της Μίλαν. Κι έπειτα, τον πιο ιδιοφυή φορ της δεκαετίας του ’90 (ξέρεις, εκείνον που σκιαζόταν τ’ αεροπλάνα!), και το πιο “ντελικάτο σκυλί” της μεσαίας γραμμής (ξέρεις, εκείνο που έπαιζε με γυαλιά!). Μαζί και τον περίφημο τύπο που πήρε Τσάμπιονς Λιγκ με τρεις διαφορετικές ομάδες, κι έναν απ’ τους καλύτερους τερματοφύλακες όλων των εποχών (που τον φωνάζαν ασχημόπαπο!). Κοινώς: χωρίς Άγιαξ, ο κόσμος δεν θα είχε Κρόιφ, Βαν Μπάστεν, Ράικαρντ, Μπέργκαμπ, Ντάβιντς, Ζέεντορφ και Βαν Ντερ Ζάαρ. Και να ‘ταν μόνο αυτοί…
Πίσω στο σήμερα, η ομάδα που πρόσφερε το πιο μεγάλο κάζο στην ιστορία της “αυτής μεγαλειότητας”, της Ρεάλ Μαδρίτης, κάνει ο,τι κάνει ακριβώς γιατί συνεχίζει να βασίζει την ύπαρξή της στην αγάπη για το παιχνίδι. Κι οι επιτυχίες της, πάντα έρχονται σε κύματα, όπως οι φουρνιές των αθλητών που μαθαίνουν “το τόπι” στο Άμστερνταμ, φουσκώνουν, σκάνε, κι έπειτα φεύγουν για να κυνηγήσουν τ’ ακριβά συμβόλαια. Κι ο Άγιαξ μαζεύεται πίσω κι ετοιμάζει το καινούριο κύμα του, μια νέα φουρνιά παικτών που του πλάθει έναν-έναν, ελπίζοντας ότι μ’ αυτούς θα καταφέρει να κάνει ένα ακόμα μπαμ, προτού να φύγουνε για τις μεγάλες χώρες.
Είναι ακριβώς αυτή η μυρωδιά ακαδημίας που έκανε τον Άγιαξ σπουδαίο, κι είναι αυτή η αίσθηση ομάδας που σε κάνει στις μέρες μας να τον αγαπάς. Τον συμπαθείς (πώς γίνεται να μην τον συμπαθείς;), επειδή Άγιαξ πια δεν πάει να πει Μέσι και Ρονάλντο, δεν πάει να πει Κλοπ και Γκουαρντιόλα, δεν πάει να πει Πέρεθ και Ανιέλι…
Άγιαξ πάει να πει Άγιαξ!
Κι άμα δεν ξέρεις τους παίκτες του, θα τους μάθεις. Κι αν δεν ξέρεις τον προπονητή του, θα τον μάθεις. Και θα θυμάσαι πάντα ότι όλα αυτά, ότι όλοι αυτοί, είναι καινούριοι πρωταγωνιστές στην πιο επαναλαμβανόμενη ποδοσφαιρική ιστορία του κόσμου. Μια ιστορία που, κάποτε, θα ξαναφέρει τον Αίαντα στην κορυφή.
Και μεταξύ μας, γιατί όχι; Δεν το σηκώνετε φέτος, ρε παλικάρια; Όσοι αγαπάμε ντόμπρα τα δοκάρια στο χορτάρι, θα το πανηγυρίσουμε. Έχει χρόνια το ποδόσφαιρο να ρίξει μια γερή φάπα στα λεφτά, το παιχνίδι να ρίξει μια γερή φάπα στο άθλημα – μονόπολη. Καλύτερο χέρι να τη ρίξει, απ’ το δικό σας, δεν υπάρχει. Να περάσει ο επόμενος…
