Ξέρεις τι κοινό έχει ο Ζιντάν με το Γιάννη Αντετοκούμπο; Ο Λουκάκου κι ο Πιρές με τον Ιμπραΐμοβιτς; Ο Πατρίς Εβρά με τους μισούς ποδοσφαιριστές της εθνικής Αγγλίας και της Γερμανίας; Αν ξέρεις, ήδη χαμογελάς – αν δεν ξέρεις, μάθε και χαμογέλα: είναι μετανάστες!

Εργαζόμενοι σε πρεσβείες, οικονομικοί μετανάστες ή πρόσφυγες, δεν έχει σημασία – οι γονείς των παραπάνω κυρίων βρέθηκαν μακριά απ’ την πατρίδα τους. Κι η “ξένη χώρα” πρόσφερε στα παιδιά τους μια ευκαιρία να λάμψουν στο παρκέ, το χορτάρι, ή το ταρτάν… Δεν έχει σημασία έγραψα; Λάθος έγραψα. Έχει και παραέχει, αφού αν για το γιο του πρόξενου είναι “ωραία φάση” να παίζει μπάλα στο Παρίσι, για το γιο του πρόσφυγα μπορεί να είναι ζωή ολόκληρη. Και για να φτάσω σ’ αυτό που τόση ώρα γυροφέρνω, μέσω Μασσαλία, Μάλμε και Μονάχου, φτάνω στα δικά μας: Μυτιλήνη, κύριοι.

Στη Μυτιλήνη που λες, υπάρχει μια ομάδα. Μια ομαδάρα, ο Αιολικός. Κι αυτή η ομαδάρα, έκανε μέσα στο Γενάρη την πιο σπουδαία μεταγραφή. Πήρε…

…το Φράνσις Κολόμπο, μια ταλεντάρα απ’ το Κονγκό!

Η μεγάλη μαγκιά βέβαια, δεν είναι το ποιον πήρε. Είναι το “από πού” τον πήρε! Ούτε στη Μπαρτσελόνα, ούτε στη Γιουνάιτεντ, ούτε στη Γιουβέντους, ούτε στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό έγραψε συμμετοχές 14χρονος. Ο Φράνσις πριν πατήσει το γήπεδο του Αιολικού, κλότσαγε τη μπάλα στη Μόρια.

Έπαιζε δηλαδή στην πιο σπουδαία ομαδάρα της γης! Ποια Ρεάλ και ποια Μίλαν, φίλε μου; Cosmos FC. H ομάδα του κόσμου! Η ομάδα του καταυλισμού. Μια ομάδα που δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά υπάρχει. Όμως, για κάτσε. Γιατί να μη μπορεί να υπάρξει; Ε, ξέρεις, γιατί…

…στην Ελλάδα άμα δεν έχεις ιθαγένεια, μπάλα δεν παίζεις!

Βεβαίως. Μην κοιτάς που (απ’ τη μικρή εμπειρία που έχω στις παιδικές κι ερασιτεχνικές ομάδες) γίνεται της μουρλής, οι μισοί παίκτες δεν έχουνε δελτίο κι οι άλλοι μισοί παίζουν με ξένο όνομα στη φανέλα. Μην κοιτάς που οι μισές ΠΑΕ στο ελληνικό πρωτάθλημα παίζουν τη μπάλα τους με “νέο ΑΦΜ”. Να χρωστάς της Μιχαλούς – μπορείς, να γράφεις τους κανόνες στα… παπούτσια σου – μπορείς, αλλά να μην έχεις ιθαγένεια… Ε, όχι δα!

Οκ, δεν θα λαϊκίσω. Καταλαβαίνω πως τα κράτη έχουν κανόνες. Και η Ελλάδα είναι κράτος (μέσες – άκρες, τέλος πάντων). Αλλά απ’ την άλλη, δεν είναι λίγο τραβηγμένο, σ’ ένα κράτος γεμάτο παράθυρα, να μην υπάρχει τρόπος να προσφέρεις λίγη χαρά σ’ ένα τσούρμο ταλαιπωρημένων ανθρώπων; Σ’ ένα τσούρμο ανθρώπων που θέλει απλώς… να παίξει μπάλα;

Κι αν το καλοσκεφτείς, τι πληρώνουν οι άνθρωποι της Cosmos; Που θέλουν να τηρήσουν τους κανόνες! Δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την ομάδα και να τη φορτώσουνε πλαστά δελτία; Ποιος θ’ ασχολιόταν; Όμως δεν θέλανε, θέλαν να υπάρχουν με το νόμο. Αλλά ο νόμος ζητούσε “ένα χαρτί που να λέει από πού έρχεσαι“. Κι εκείνοι απαντούσαν: “Πού να το βρω“. Κι ο νόμος πρότεινε: “Να σας το στείλουν απ’ τη Συρία“. Κι εκείνοι χαμογελούσαν μελαγχολικά: “Μα δεν υπάρχει πια Συρία“…

Ο Φράνσις όμως, τα κατάφερε!

Κι αυτός το ίδιο πρόβλημα συνάντησε. Η γραφειοκρατία στάθηκε μπροστά του κι άνοιξε το στόμα, μα τελευταία στιγμή κάποιος συγγενής κατάφερε να στείλει ένα χαρτί. Βλέπεις ο Φράνσις είχε την τύχη (!) να μην είναι απ’ τη Συρία, και το Κονγκό ακόμα είναι κει. Κι έτσι ο μικρός, από μια ομάδα που δεν υπάρχει, βρέθηκε σε κάποια που υπάρχει. Από μια ομάδα προσφύγων, βρέθηκε σε μια προσφυγική ομάδα. Κι ο Αιολικός βάζοντας χαρτζιλίκι, έξοδα, κι “αγγαρεύοντας” τον πιτσιρίκο να πάει σχολείο, δικαιολογεί το παρελθόν του απ’ το Αϊβαλί.

Ντάξει, θα μου πεις, ομάδα είναι. Είδε έναν καλό παίκτη, του ‘κανε δελτίο και κοιτάει να κερδίσει απ’ το προϊόν της. Σιγά την άγια πράξη! Αλλά ρε συ, ξέρεις… ο Αιολικός παίζει στη Γ’ κατηγορία. Στη Γ’ εθνική! Και Μέσι να του βγει ο Φράνσις (που το εύχομαι μέσα απ’ την καρδιά μου!), πόση επένδυση μπορεί να κάνει μια ομάδα τρίτης κατηγορίας πάνω σ’ ένα παιδάκι; Σίγουρα ίσως οι άνθρωποι της ομάδας στοχεύουν στις καλές εμφανίσεις ή μια καλή μεταγραφή του μικρού. Αλλά…

Μην είμαστε μίζεροι. Κι ας μη μειώνουμε την αξία μιας κίνησης που θα προσφέρει σχολείο και ζωή σ’ ένα παιδάκι, με αντάλλαγμα μερικά γκολ σε μια κατηγορία μισό σκαλί πάνω απ’ τα ερασιτεχνικά… Μπράβο Αιολικάρα!