Γράφω, σβήνω και ξαναγράφω εδώ και κάνα μισάωρο. Αλήθεια σου λέω, ζορίζομαι πάρα πολύ ώστε να πληκτρολογήσω έναν πρόλογο με σκοπό να σου περιγράψω (έστω και κατά το ήμισυ) την αξία ενός ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Θα ‘λεγα “ιεροτελεστία”, για να ξεμπερδεύω, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι θα νιώσεις ακριβώς τον παλμό. Επίσης, μου το κάνει ακόμα πιο δύσκολο το “πέταλο“, καθώς αν έχεις γαλουχηθεί εκεί μέσα, έχεις εισπνεύσει μπόλικο καπνογόνο (και όχι μόνο…) για την ομάδα σου, έχεις σηκώσει πανό για ο,τι μπορεί να φανταστεί η κούτρα σου (εκτός από τα φασιστικά παραληρήματα, ας τα σηκώσουν οι ανιστόρητοι αυτά) κι έχεις βρίσει μπόλικα σπιτάκια και μανούλες (σόρι μάνα!), δεν γίνεται να μην “υπάρχεις” (στην κυριολεξία) γι’ αυτό το παιχνίδι.
Στο χθεσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, που λες, τα καπνογόνα πήρανε και πάλι φωτιά, τα τύμπανα βαρέσαν ξανά δυνατά και πάει λέγοντας, όπως λέει και το ρητό, αλλά και όπως οφείλει να γίνεται σ’ ένα τόσο ιστορικό ματς.
Πρώτο ημίχρονο τζίφος. Φάση δεν κάνουμε. Αλλά ούτε και αυτοί. Το δεύτερο ξεκινάει και στο ’48 ο Λάζαρος την καρφώνει στα δίχτυα. Ακριβώς μπροστά μας. “ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΡΕ Π@#$%. ΟΠΟΙΟΣ ΣΑΣ Γ@!#$% ΓΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΡΕ” και τα ρέστα.
Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί μας κρατάνε δύο με τρία δευτερόλεπτα το πολύ. Άκυρο λένε. Φάουλ στον τερματοφύλακα λένε. Γιούχα λέμε. Η “7” πηγαίνει αυτόματα να ξεκινήσει σύνθημα “Διούδη μπινέ κλπ κλπ κλπ”. Πάει να μου ξεφύγει κι εμένα, όμως το σταματάω αμέσως, όταν αντιλαμβάνομαι ότι μόνο θέατρο δεν κάνει ο Σωκράτης. Και η “7” κάνει το ίδιο. Δεν βγάζει “κιχ”. Τα πρόσωπά μας είναι μουδιασμένα. Το ίδιο και τα πόδια. Ξέρεις τι είναι τώρα, εκτός από τους αντιπάλους να βλέπεις και τους δικούς σου να τρέχουν πανικόβλητοι, να φωνάζουν μέσα τους γιατρούς και να σταυροκοπιούνται; Ρίχνω μια ματιά στα κολλητάρια μου. Έχουν κι αυτά την ίδια παγωμάρα.
Ο Ντίνος (πρώην Προβοκάτορας, παντοτινός αδελφός), ο Αλέξης και ο Γιώργος αγριοκοιτάζουν μια μειοψηφία κάτι μαλάκες που εκείνη την ώρα προσπαθούν να φωνάξουν σύνθημα κατά του βάζελου, όσο μπροστά στα μάτια μας ο Σωκράτης δίνει τη μάχη της ζωής του. Και δεν προσπαθώ να στο κάνω μελό. Δεν είναι μελό. Πρώτη φορά δεν γουστάρω να τραγουδήσω σύνθημα. Το μόνο που γουστάρω (και γουστάρουμε όλοι φυσικά) είναι να σηκωθεί πάνω αυτό το παλικάρι, να σταθεί στα πόδια του και να ‘ναι καλά. Τίποτα λιγότερο. Και σηκώνεται ο γίγαντας και μπαίνει στο φορείο. Και μαζί του “στο πόδι” όλο το γήπεδο να τον χειροκροτεί ιπποτικά. Και η Θύρα 7 να κάνει το ίδιο. Ο Σωκράτης περνάει από μπροστά μας μ’ όλο το ιατρικό τιμ και το χειροκρότημα γίνεται όλο και πιο ζεστό. Ακόμα και ο πιο σκληρός γαύρος εκεί μέσα, έχει μαλακώσει.
Και στο καπάκι σκάνε τα πρώτα χαμόγελα. Και μετά πολλαπλασιάζονται. Κι έπειτα η τρομπέτα δίνει το έναυσμα για το πρώτο “Ολυμπιακός. Ολυμπιακός.”, μετά από 7 λεπτά σιγής και αγωνίας. Η “έχθρα” ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Και λογικό. Είπαμε, σημασία είχε να γίνει καλά το παλικάρι και έγινε. Και από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι, ότι οι θεοί έβαλαν το χέρι τους (και ο θεός ο μεγαλοδύναμος, αλλά και ο θεός ο γιατρός του Ολυμπιακού ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ Η ΧΑΡΗ), τώρα οφείλεις να φωνάξεις και πάλι για την ομάδα σου. Έχουμε ξανά ντέρμπι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τη ροή του αγώνα. Μπορείς να μπεις και στο YouTube και να ξαναδείς τις φάσεις, τα γκολ και τ’ αποτέλεσμα.
Μπαίνω στο βαγόνι για το σπίτι. Το κινητό ανά χείρας για να δω τι παίχτηκε σ’ εκείνη τη φάση. Και τελικά, παρατηρώ ότι πρώτη είδηση είναι ότι στις καθυστερήσεις ένας φίλος του Ολυμπιακού (ο Γιάννης Δήμαρχος) υπέστη ανακοπή στα επίσημα και δύσκολα θα παραμείνει στη ζωή. Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι και λες “έναν έσωσαν, έναν άφησαν οι Θεοί (αφού πρώτα έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τον κρατήσουν στη ζωή)”, και στη συνέχεια έρχεται ένα κλισέ στο μυαλό σου, που μόνο κλισέ δεν το λες εδώ που τα λέμε, ότι πόση αξία έχει τελικά μια νίκη μπροστά στην ανθρώπινη ζωή; Προσωπικά, όσο κι αν δεν τους συμπαθώ, αν ήξερα ότι θα ξαναδώ στα μάτια μου έναν τύπο 25 χρονών να “χαροπαλεύει”, θα τους έδινα τους τρεις βαθμούς. Ακόμα και το πρωτάθλημα (τόσα έχουμε…). Όσο κι αν αυτό θα με ξενέρωνε. Εδώ δεν χωράνε οπαδικά.
Σωκράτη γερά, Γιάννη αδελφέ μας αντίο…
