Στον παγκόσμιο αθλητισμό, υπάρχουν καλές ομάδες, υπάρχουν κακές ομάδες, υπάρχουν μεγάλες ομάδες. Ωστόσο, πέρα απ’ όλα αυτά, πάνω απ’ όλα αυτά, υπάρχει και μια άλλη κατηγορία. Μια κατηγορία που ακόμη δεν μπήκαμε στον κόπο να την ονομάσουμε, εξ ου και δεν ξέρω τ’ όνομά της.
Aυτό που ξέρω ωστόσο, είναι πως υπήρξαν ομάδες που κανείς δεν μπορούσε να κερδίσει. Κι αν μπορούσε στιγμιαία, σίγουρα δεν μπορούσε να τους κόψει το δρόμο προς τον τίτλο. Οπότε, για να μη φλυαρώ χωρίς λόγο, δες το ως εξής: Στον παγκόσμιο αθλητισμό υπάρχουν καλές ομάδες, κακές ομάδες, μεγάλες ομάδες, και ΑΥΤΕΣ οι ομάδες:
To Όνειρο των ΗΠΑ: The Dream Team – Μπάσκετ (1992-2000)
Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης, η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ ήταν ένα μάτσο πιτσιρίκια. Απ’ το κολεγιακό πρωτάθλημα, περνούσαν τα καλοκαίρια τους στα Παγκόσμια και τους Ολυμπιακούς, μάζευαν εμπειρίες κι έπαιρναν σουβενίρ χρυσά μετάλλια. Μέχρι που ήρθαν οι καταραμένοι Ολυμπιακοί του 1988. Στη Σεούλ, οι ΗΠΑ έχασαν στον ημιτελικό απ’ τους Γιουγκοσλάβους. “Ντάξει, συμβαίνουν αυτά”, σκέφτηκαν οι Αμερικάνοι. Την επόμενη χρονιά ωστόσο, τους κέρδισε στον τελικό των Παναμερικανικών το Πουέρτο Ρίκο. Το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ Πουέρτο Ρίκο. Και στο Παγκόσμιο του ’90, το κακό τρίτωσε! Πάλι Γιουγκοσλάβοι (του Ντούσαν Ίβκοβιτς), πάλι 3η θέση για τις ΗΠΑ κι ο κόμπος πια έφτασε στο χτένι…
“Επαγγελματικές ομάδες παίζουν κόντρα σε 18χρονα παιδιά, κι αυτό είναι άδικο” είπε τότε ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ σε μια συνέντευξη. “Και οι άλλες ομάδες πανηγυρίζουν και χοροπηδάνε λες και κάνανε κάτι σπουδαίο. Με εκνευρίζουν πολύ!“. Και κάπως έτσι, η ομοσπονδία μπάσκετ των ΗΠΑ έκοψε τ’ αστεία. Τέρμα οι μικροί. Η ομάδα με “τ’ αστέρια” στους Ολυμπιακούς του 1992 στη Βαρκελώνη θα είχε παίκτες του ΝΒΑ. Κι όχι όποιους-όποιους. Τζόρνταν, Μάτζικ, Λάρι Μπερντ, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Στόκτον, Μαλόουν, Γιούινγκ, Ρόμπινσον, Πίπεν, Ντρέξλερ, Μάλιν και μόλις ένα πιτσιρίκι απ’ το κολέγιο, ο Κρις Λάετνερ. Η “Ομάδα Όνειρο” όχι απλώς πήρε το χρυσό στη Βαρκελώνη, όχι απλώς δεν έχασε ματς, αλλά ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΚΟΡ ποτέ, σ’ όλη τη διοργάνωση. Και ως το 2000, δεν έχασε ξανά χρυσό.
Γιουγκοσλαβική Έκρηξη: Jugoplastika Split / Pop 84 – Μπάσκετ (1989-1991)
Η μεγαλύτερη ομάδα που γνώρισε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Φυσικά, η Σπλιτ βρέθηκε πίσω σε σκορ και έχανε κάθε χρόνο μερικά παιχνίδια. Όμως είναι η μόνη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας (Πρωταθλητριών) που έχει τρεις σερί κούπες. Σε 3 Φάιναλ Φορ! Κι όχι μόνο ισοπέδωσε τα πάντα για μια τριετία, αλλά εκείνη την εποχή ήταν ψιλοκοινό μυστικό απ’ την αρχή της χρονιάς πως “και φέτος το σηκώνει η Γιουγκοπλάστικα”. Ε, κι όταν έχεις στο ίδιο ρόστερ: Ράτζα, Koύκοτς, Περάσοβιτς, Ιβάνοβιτς και δεν συμμαζεύεται (ακόμα και με τον μυρωδιά τον Μάλκοβιτς στον πάγκο) κερδίζεις. Μια ομάδα “όνειρο” σαν κι αυτή που παλεύει εδώ και χρόνια ν’ αποκτήσει η ΤΣΣΚΑ, κι όλο της το χαλάνε κάτι Σπανούληδες και κάτι Διαμαντίδηδες…
*Τρεις σερί “ευρωλίγκες” έχει κι η Ρίγα της Λετονίας, όμως τις πήρε μαζεμένες στα πρώτα βήματα της διοργάνωσης τη δεκαετία του ’50.
Τα 5 “10άρια” του Ζαγκάλο: Βραζιλία – Ποδόσφαιρο (1970)
Γουστάρεις Βραζιλία, μισείς Βραζιλία, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Στη Βραζιλία του ’70 υποκλίνεσαι όπως και να ‘χει. Ένας προπονητής της τελευταίας στιγμής (Ζαγκάλο), που πήρε μια απ’ τις πιο γενναίες αποφάσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Πελέ, Ζέρσον, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, ποιος απ’ τους 5 παικταράδες θα παίξει “10άρι” στην ομάδα; ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΤΕ. Η Βραζιλία με τα 5 “10άρια” έμπαινε στο γήπεδο για όλα ή για τίποτα. Έπαιξε εκπληκτικό ποδόσφαιρο, κέρδισε όλα τα ματς του Μουντιάλ χωρίς παράταση και σκόρπισε την ιταλική άμυνα με 4-1 στον τελικό. (Την κατάρα μου να ‘χουν, αλλά ήταν ομαδάρα).
Η “Ολλανδία” που Νίκησε τους Ολλανδούς: Ισπανία – Ποδόσφαιρο (2008-2012)
Άλλη μια αχώνευτη ομάδα, άλλη μια τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία. Οι Ισπανοί της χρυσής 4ετίας, δεν έχασαν τίποτα. Δύο Γιούρο (τελικός με Γερμανία και Ιταλία), ένα Μουντιάλ (κότρα στην Ολλανδία!), κι η υπέροχη συνταγή της Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα (και του Κρόιφ) με τη διαχείριση αποδυτηρίων του μετρ Βιθέντε Ντελ Μπόσκε άφησε το σημάδι της στον κόσμο. Κρίμα μονάχα για τον Ραούλ που ήταν μόνος του μια ολόκληρη εποχή, και στην ομαδάρα τον άφησαν απ’ έξω…
Ένας Μύθος σε “Ξένη Γλώσσα”: Δυτικές Ινδίες – Κρίκετ (1980-1995)
Κι όμως. Οι Δυτικές Ινδίες έγραψαν το δικό τους μύθο, απλά τον έγραψαν σε γλώσσα που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε να τη διαβάσουμε. Κρίκετ. Η ομάδα των Βιβ Ρίτσαρντς, Κάρτλι Άμπροουζ, Τζόελ Γκάρνερ και Κλάιβ Λόιντ, ήταν ΑΗΤΤΗΤΗ για… (Τύμπανα παρακαλώ) 15 ολόκληρα χρόνια! 15!!! Πήρε φυσικά όλους τους τίτλους σ’ εκείνη τη 15ετία, μέχρι που τελικά το 1995 έχασε (επιτέλους) απ’ τους Αυστραλούς. Κι εγώ έμαθα γι’ αυτό απ’ τη “Νυχτερίδα” του Τζο Νέσμπο…
Υ.Γ. Απ’ τη λίστα απουσιάζει η ποδοσφαιρική Ρεάλ Μαδρίτης καθώς ο συντάκτης αμφισβητεί έντονα τους τρόπους με τους οποίους έχτισε η “βασίλισσα” τις δυναστείες της.
