4 καλοί λόγοι για να μην αφήσεις το παιδί σου να γίνει Λίβερπουλ

Εισαγωγή.

Η κατρακύλα ξεκινάει στις 25 Μαίου του 2005. Σαν σήμερα δηλαδή, πριν από 13 χρόνια. Ένα πιτσιρίκι 10 χρονών (εγώ), συγγνώμη αλλά είμαι γεννημένος το ’95 μην τα ξαναλέμε, κάθεται μπροστά στην tv για να δει τον τελικό του τσουλού και ωρύεται απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό να ~~τον πιει~~ χάσει η Λίβερπουλ και να διασυρθεί ο Τζέραρντ και η παρέα του. Και λογικό, αφού η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ είχε αποκλείσει πριν από μερικές βδομάδες την ομάδα του (τον Θρύλο!) στους ομίλους. Και η αρχή του παιχνιδιού του πάει καλά, καθώς στο πρώτο ημίχρονο είχε ήδη μαζέψει 3 μπαλάκια. “Ρούφα Στίβεν, δεν σε χάλασε ρε γ@#$%^ κ@$$@!, να μάθεις να τα βάζεις με τον Ολυμπιακό. Γ@#$%%!” Μέχρι που ξεκίνησε και το δεύτερο ημίχρονο. Και όλοι γνωρίζουμε τι έγινε σ’ εκείνο το ημίχρονο. Και τότε άλλαξαν πολλά στη ζωή εκείνου του πιτσιρικά και είδε τα πράγματα μ’ άλλο μάτι… ακόμα πιο κόκκινο! Παρένθεση: Το καλύτερο ημίχρονο της ζωής μου, αν εξαιρέσεις το διπλό του Ολυμπιακού στην Βρέμη.

Ήμουν γαύρος, όμως δεν είχα διαλέξει ακόμα ομάδα από εξωτερικό και μου τα “σκασε” σ’ εκείνο το παιχνίδι. Δειλά δειλά ήθελα (από μέσα μου) να το γυρίσει η Λίβερπουλ. Το ‘θελα πολύ. Πάρα πολύ. Και μπήκαμε και στα πέναλτι, κι εγώ να κάνω σταυρούς και βουντού για να το σηκώσει ο Τζέραρντ. Και το σήκωσε η αρχηγάρα. ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ! ΝΑΙ! Έγινα Λίβερπουλ. Αυτό ήτανε. Την επόμενη βδομάδα πήγα περίπτερο, πήρα την αφίσα με την κούπα, την κόλλησα με ζελοτέιπ στον τοίχο μου και κάθε βράδυ έκανα τις κατάλληλες προσευχές για να ξαναπαίξουμε σ’ έναν τελικό (εκείνος του ’07 δεν πιάνεται, όλοι το ξέρουν αυτό!). Και έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια από τότε. Σήμερα, δεν πηγαίνω σχολείο. Έχω μεγαλώσει. Ξυρίζομαι, έχω αλλάξει όλα μου τα δόντια, μένω μόνος μου και δουλεύω. Έλα όμως, που κάτι παραμένει ακόμα το ίδιο και αυτό δεν είναι άλλο από το σφίξιμο στο στομάχι. Το ίδιο σφίξιμο που ‘χα και σ’ εκείνο το δεύτερο ημίχρονο. Ωστόσο, τώρα είμαι συνειδητοποιημένος και ξέρω ποια ομάδα θα υποστηρίξω. Την ομάδα μου. Την Λίβερπουλ.

Κλείνει η εισαγωγή.

Και τώρα δώσε μου προσοχή, γιατί θέλω να δώσω μια συμβουλή σ’ όλους τους πατεράδες (ή τους μελλοντικούς πατεράδες…). ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ. Και ξέρετε γιατί;

Eπειδή το παιδί σας θα ζήσει περισσότερα χρόνια

Ναι, το ξέρω, είναι κάπως μακάβριο αυτό που λέω, αλλά όπως θα γνωρίζεις κι εσύ, το άγχος κόβει αρκετά χρόνια από τη ζωή του ανθρώπου. Και πες μου με το χέρι στην καρδιά. Θέλεις το καμάρι σου να ζει κάθε μέρα με το άγχος της αποτυχίας; Γιατί δεν του προτείνεις καλύτερα να γίνει Ρεαλ και να χαρεί κούπες; Αφού ξέρεις, ότι αν για παράδειγμα η Ρεαλ το χάσει φέτος, θα το πάρει του χρόνου. Μηδέν άγχος. Πολλές χαρές και λιγότερο…

…ποδοσφαιρικό μπούλινγκ στο σχολείο!

Και στο λέω από προσωπική εμπειρία. Ένα παιδί που είναι Λίβερπουλ, μπορεί την Δευτέρα να πάει σχολείο μες στην τρελή χαρά, γιατί πήρε μεγάλη νίκη στο πρωτάθλημα και την Τετάρτη η ψυχολογία του να ‘ναι στα τάρταρα, καθώς η ομάδα του μάζεψε 3 μπαλάκια στο τσουλού μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Είσαι Λίβερπουλ αφού… Το ‘χεις κάνει αφού… Δεν έχεις άμυνα αφού… Ο καλύτερος αμυντικός που είχες ποτέ ήταν ο Κάραγκερ αφού… Αύριο θα παίξεις με στυλοβάτη σου τον Λόβρεν αφού… Προλαβαίνεις πατέρα να πάρεις στον μπόμπιρά σου μια φανέλα του Ρονάλντο αφού…

Επειδή θα ‘χει ν’ ανεβάζει στο facebook κούπες και όχι γλιστρήματα και bloopers

Ένας φίλος της Ρεάλ έχει αρχείο. Έχει τη δυνατότητα ν’ ανεβάσει photos του Ρονάλντο να σηκώνει κούπες και παπούτσια χρυσά, του Μαρσέλο λουσμένου με τις σαμπάνιες της επιτυχίας και του Ράμος να βαράει τατού το τσουλού που σήκωσε. Από την άλλη εγώ, αν εξαιρέσεις τη φετινή χρονιά που μας έχει πάει σχετικά καλά, δεν έχω τι να ανεβάσω ρε φίλε. Τα προηγούμενα χρόνια μου ήταν πέτρινα. Γλιστρήματα στο ’90, παίκτες-ντίβες που ‘πούλησαν’ οπαδιλίκι και μόλις πήραν μεγαλύτερο συμβόλαιο μην τους είδατε (ΣΤΕΡΛΙΝΓΚ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΜΕ!) και κούπες… εκεί να δεις κούπες… ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ;

Επειδή θ’ ακούει το “YNWA” και δεν θα κόβονται τα πόδια

Αν είσαι υποστηρικτής αυτού του συλλόγου, όταν ηχεί αυτό το σύνθημα το συναίσθημα που έχεις είναι γαμημένα περίεργο. Άκουμε που σε λέω. Ανατριχιάζει μέχρι και το τελευταίο εγκεφαλικό σου κύτταρο. Λυγίζουν αυτόματα τα πόδια και στο μυαλό σου έρχονται οι εικόνες απ’ τα πέναλτι του ’05. Το σπριντ του Ντούντεκ (όταν μπλόκαρε το τελευταίο πέναλτι) και το ουρλιαχτό του Στίβεν (όταν σήκωνε την κούπα στην Πόλη) που ποτέ δεν άκουσες στην τηλεόρασή σου. Άφησε, λοιπόν, το παιδί σου να απολαμβάνει το σύνθημα σαν απλός θεατής και αντίπαλος και όχι σαν να είναι και αυτός ένα μικρό κομμάτι στο παζλ του “YNWA”. Δεν θ’ αντέψει η ψυχούλα του αυτό το σύνθημα, αλήθεια…