Καιρό τώρα προσπαθώ να γράψω ένα άρθρο-υπεράσπισης στους πιο αδικημένους του γηπέδου. Τους οπαδούς. Γαμώ το μοντέρνο μου ποδόσφαιρο, γαμώ! Να υπερασπιστώ όλα εκείνα τα παλικαράκια που απ’ τα μικράτα τους έχουν ξελαρυγγιαστεί στα πέταλα, έχουν κάνει αμέτρητα χιλιόμετρα για την ομάδα ιδέα τους, δεν έχουν βγάλει φράγκο, ενώ αντιθέτως έχουν στερηθεί φράγκα για να ‘ναι πιστοί στο ‘πόστο’ τους. Και ήθελα να τους υπερασπιστώ ρε συ, γιατί εν έτη 2018 μερικές αποφάσεις “υψηλών ιστάμενων” τους κατέστρεψαν τις Κυριακές τους. Γιατί η Κυριακή φίλε, δεν είναι μόνο για μπάρμπεκιου στο χωριό και βόλτες σε παραλίες. Κυριακή είναι το γήπεδο, η μυρωδιά του καπνογόνου, η μανούλα του απέναντι, το βρώμικο απ’ έξω, οι ντόμπρες φιλίες, οι τίμιες καφρίλες και πάει λέγοντας. Με νιώθεις ωρέ;
Και όπως χάζευα, που λες, σ’ ένα βιβλιοπωλείο, ξαφνικά έπεσα τυχαία πάνω στο βιβλίο “Mια εποχή στο τσιμέντο” του Νίκου Ιωαννίδη (κατά κόσμον ‘Ισοβίτη‘) και ό,τι ήθελα να γράψω, τα ‘χε γράψει ο Νίκος λίγο καιρό πριν και πολύ καλύτερα φυσικά! Παοκτζής ο Νίκος, γαύρος εγώ, όμως αυτό δεν έχει να λέει. Η ταύτιση που θα βρει ένας οπαδός μες στις σελίδες του είναι μεγάλη, ό,τι χρώμα κι αν υποστηρίζει. Είτε αυτό είναι πράσινο, κίτρινο, μαύρο, ερυθρόλευκο.
Αξίζει να διαβάσεις αυτό το βιβλίο σε λέω… Εδώ δεν χωράνε οπαδικά!
Το στόρι τώρα, έχει να κάνει με την ενηλικίωση του Νίκου την εποχή των 90s μέσα στα τσιμέντα της Τούμπας. Μια εποχή που επιτρέπονταν οι εκδρομές, οι ‘ανεγκέφαλοι’ που κοιτούσαν να σκοτώσουν δεν είχαν βγει ακόμα στο προσκήνιο, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια δεν υπήρχαν ούτε σαν ιδέα και οι οπαδοί έβγαζαν τη ‘ψυχούλα’ τους στο γήπεδο. Όχι σέλφι για το instagram.
Ο Νίκος Ιωαννίδης, που λες, με την ιδιαίτερή, “αθυρόστομη” και σε αρκετά σημεία χιουμοριστική γραφή του, σου μεταφέρει επακριβώς τις γηπεδικές εικόνες και καταστάσεις που ζούσε ένας μικρός “χούλιγκαν”. Ο μικρός ‘Ισοβίτης’, όπως τον βάπτισε η κερκίδα, γιατί σε κάθε παιχνίδι κουβαλούσε ένα μεγάλο πανί που έγραφε “ΙΣΟΒΙΤΕΣ ΠΑΟΚ”. Μιλάμε, ουσιαστικά, για ένα πιτσιρίκι που γαλουχήθηκε μέσα στους οργανωμένους, έκανε παρέες με αληθινούς οπαδούς-τυπάρες που όταν διαβάσεις τις ιστορίες τους θα ζηλέψεις που δεν έτυχε να τους γνωρίσεις. Και αυτό το πιτσιρίκι είδε τα πράγματα από μέσα. Από πολύ μέσα όμως…
Από την Καβάλα (τόπος καταγωγής του), στη Γαλλία για το ματς με την Παρί παρέα με μερικούς ‘κάγκουρες’ να διδάσκουν Παοκτζήδικη αλητεία στους Παριζιάνους, έπειτα στη Δράμα για ένα παιχνίδι κυπέλλου μες στη βροχή και την λάσπη κι έπειτα κονβόι μέχρι τον Πειραιά για ένα διπλό στο Καραϊσκάκη. Ατελείωτα χιλιόμετρα για να φωνάξει ένα τεράστιο “ΠΑΟΚΟΛΕ”.
Επίσης, κάτι που θα λατρέψεις απ’ τις πρώτες κιόλας σελίδες είναι οι γρήγορες εναλλαγές που κάνει απ’ το μπάσκετ στο ποδόσφαιρο. Απ’ τη μία οι πίκρες (και λίγες χαρές) στο ποδόσφαιρο και τ’ αρκετά καντήλια σε προέδρους, παίκτες και τα λοιπά, και απ’ την άλλη ένας Πρέλεβιτς να ‘χει πάρει στις πλάτες του την ομάδα (μαζί με κάτι Αμερικανούς) και να την οδηγεί σε μεγάλες δόξες. Επιπλέον, μας αφηγείται τον παλμό που είχαν τα μπασκετικά ντέρμπι ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ που τα θυμούνται καλά μόνο οι “παλιοί” και προσπαθούν να μάθουν γι’ αυτά οι νεότεροι. Για τρελά παιχνίδια που κρίθηκαν στο σουτ και για εξέδρες που έχουμε δει στο YouTube και έχουμε μείνει κάπως μαλάκες άφωνοι.
Ωστόσο, αυτό το βιβλίο θα το ‘λεγες και μια ΩΔΗ στην γενικότερη καλτ κουλτούρα της εποχής, από μουσική και ντυσίματα μέχρι ό,τι άλλες ολντ σκουλιές μπορείς να φανταστείς. Φλάι, αρβύλα, σκουλαρίκι, ροκιές… και φύγαμε για το παλέ! Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι αν γουστάρεις αληθινά την ομάδα σου, τότε μέσα απ’ τα μάτια του ‘Ισοβίτη’ σίγουρα θα δεις να αντανακλά και ο δικός σου εαυτός. Όπως τον είδα κι εγώ, αφού…
*Το βιβλίο “Μια εποχή στο τσιμέντο”, του Νίκου Ιωαννίδη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος και το βρίσκεις εδώ!
