Το εθνικό μας σπορ είναι στ’ αλήθεια παράξενο άθλημα. Ταυτόχρονα δίκαιο (9 στις 10 κερδίζει ο καλύτερος) αλλά και γεμάτο (ΓΕΜΑΤΟ) ανατροπές κι εκπλήξεις. Παράδοξο; Λοιπόν, όχι και τόσο παράδοξο…
Βλέπεις, όταν το κλισέ μιλάει για “9 στις 10”, αφήνει αυτή τη μία φορά στην ομάδα που ίσως δεν έχει το ταλέντο, σίγουρα δεν έχει τα χρήματα, έχει όμως ατόφια την ψυχή.
Ναι, όσο στο μπάσκετ υπάρχει ένας τελικός, η ψυχή πάντα θα έχει την ευκαιρία της κόντρα στο ταλέντο. Και σου έχω 9 τεράστιες αποδείξεις γι’ αυτό.
ΑΕΚ | 1968
Tην ΑΕΚ του ’68 δεν τη λες κι εντελώς… “Σταχτοπούτα”. Ήδη το 1966, βρέθηκε στο final4 της μεγάλης διοργάνωσης – του κυπέλλου πρωταθλητριών. Το γεγονός όμως, ότι στον ημιτελικό η Σλάβια έριξε 30 πόντους στα κεφάλια του δικέφαλου (103-73!) μάλλον από μόνο του λέει πολλά. Οπότε κανείς δεν περίμενε την ΑΕΚ να βρεθεί στον τελικό του “Σαπόρτα” δυο χρόνια μετά. Τελικό αποτέλεσμα; Όχι μόνο βρέθηκε, αλλά η παρέα του Αμερικάνου και του Τρόντζου σήκωσε την κούπα κόντρα στους πανίσχυρους Τσέχους.
Και, τι παράξενο; Φαίνεται το ‘χει η μοίρα να κερδίζει η Ένωση το Σαπόρτα κόντρα στις ομάδες που της έχουν στερήσει πριν την Ευρωλίγκα. Το ίδιο έκανε και το 2000, όταν με τον Ντούντα Ίβκοβιτς στον πάγκο, πήρε εκδίκηση απ’ την Μπολόνια για τον χαμένο τελικό “Πρωταθλητριών” του ’99.
Παρτιζάν – Λιμόζ – Μπανταλόνα | 1992 – 1993 – 1994
Μετά την εμφατική τριετία της Γιουγκοπλάστικα, για τρεις σερί χρονιές η “Ευρωλίγκα” ζούσε το ένα παραμύθι μετά το άλλο. Πρώτα η Παρτιζάν του “Γκαστόνε” Ζέλικο κερδίζει την εξίσου “έκπληξη” Μπανταλόνα με το τρίποντο του Τζόρτζεβιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ύστερα η Λιμόζ του Μάλκοβιτς ήρθε να παίξει ξύλο και κουνγκ-φου κατακτώντας τον τίτλο στo ΣΕΦ (τι κρίμα για τον υπέροχο ΠΑΟΚ του Ίβκοβιτς!). Την τρίτη χρονιά, η Μπανταλόνα με τον Ομπράντοβιτς πια στον πάγκο της, ήρθε να “τζουρνέψει” εκείνη τον τίτλο απ’ τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη, με το απαράδεκτο τρίποντο του “απαράδεκτου” Κόρνι Τόμπσον! Τριετία γεμάτη… γοβάκια.
Ζαλγκίρις | 1999
Πριν αποφασίσει η Ελλάδα του διαδικτύου να χρίσει τον Καζλάουσκας… “Υπνάουσκας”, ο Λιθουανός “καθηγητής” παρουσίασε το 1999 το θαύμα της Ζαλγκίρις. Η ομάδα του Κάουνας δεν έπειθε κανέναν, μέχρι που στο φινάλε τους έπεισε όλους! Υπέροχο μπάσκετ, αποκάλυψη ο κοντοπίθαρος Τάιους Έντνι, θύμα πρώτο: ο δυνατός Ολυμπιακός στον ημιτελικό, θύμα δεύτερο: η υπερδύναμη Μπολόνια στον τελικό. Αυτά βλέπει στον ύπνο του για φέτος ο Γιασικεβίτσιους. Λες; Για να δούμε…
Παναθηναϊκός | 2002
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο Παναθηναϊκός του 2002 ήταν ομαδάρα! ΟΜΑΔΑΡΑ. Μποντιρόκγα, Κουτλουάι, Μίντλετον, Μουλαομέροβιτς και δεν συμμαζεύεται. Ωστόσο, απέναντι στο τριφύλλι βρισκόταν η καλύτερη ομάδα που είδε εκείνη η δεκαετία. Η Μπολόνια του Ριγκοντό, του Σμόντις, του Γιάριτς και του… ΤΖΙΝΟΜΠΙΛΙ. Κι ενώ οι Ιταλοί κρατούσαν τη διαφορά στους (ασφαλείς τότε) 10 πόντους, ο Παναθηναϊκός το γύρισε. Με τον Λάζαρο τον Παπαδόπουλο! Μέσα στο σπιτάκι τους!!! Μάγκας.
Ολυμπιακός | 2012 (και ’13!)
Δέκα χρόνια μετά την πράσινη μαγκιά, ήταν σειρά του Ολυμπιακού να δείξει ότι δεν μασάει. Όμως… στο κόκκινο ρεζερβουάρ υπήρχαν μόνο ένας Σπανούλης, ένας “αποτυχημένος” Πρίντεζης, ένα μάτσο πιτσιρίκια κι ένας άγνωστος, κοντός σέντερ, ο Κάιλ Χάινς. Υπήρχε ωστόσο κι ένας πραγματικός σοφός πίσω απ’ το τιμόνι. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχτισε βήμα – βήμα το μεγαλύτερο θαύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και πήγε μαζί του ως την ανατροπή απ’ το -19 στον τελικό. “Μπορούμε” είχε πει ο Ντούντα στα 13′ πριν τη λήξη. Γίνονται αυτά; Πρίντεζης – πεταχτάρι – ιστορία…
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά την επόμενη χρονιά, ο Γιώργος Μπαρτζώκας αποφάσισε να γράψει κι εκείνος το δικό του παραμύθι. Πάλι ΤΣΣΚΑ; Τελικό με Ρεάλ; Ξαναγίνονται αυτά; Ξανάγιναν!
Μακάμπι | 2014
Αφού ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να πάει στο τρίτο σερί final4 του, ανέλαβε η Μακάμπι να κάνει την έκπληξη εκείνης της χρονιάς. Το ρόστερ γεμάτο πάθος και πίστη, και η ομάδα του Μπλατ με επικεφαλής τον τρελο-Ράις και “ταύρο” τον Σοφοκλή (μας), ακολούθησε πιστά την περσινή πορεία του Ολυμπιακού. ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, Ρεάλ στον τελικό, και κάπως έτσι, άλλη μια τρελή τριετία εκπλήξεων ήταν πια γεγονός!
ΑΕΚ | 2018
Σύμφωνοι, το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι Ευρωλίγκα. Ούτε Σαπόρτα. Όμως είναι τεράστια μικρότητα να μειώσει κανείς το κατόρθωμα της φετινής ΑΕΚ, με το μικρό μπάτζετ κι όλα τα προβλήματά της. Η χρονιά της Ένωσης θύμισε πολύ τον Ολυμπιακό του 2012. Ο “δικός της” Σάκοτα στον πάγκο, μια καλή μεταγραφή στη μέση της σεζόν, κι όταν πια πήρε και το κύπελλο… τότε το “μια φορά κι έναν καιρό…” άρχισε να αποκτά σάρκα και οστά για τους κιτρινόμαυρους. Αν “μπορούσαν” τους δύο αιωνίους, γιατί να μην μπορούν και τη Μούρθια με τη Μονακό; Προφανώς αυτό σκέφτηκε ο Μάκης Αγγελόπουλος, έφερε το final 4 στην Αθήνα, κι εκεί, η ΑΕΚ ξανάγινε ΑΕΚάρα, μπροστά σε 20.000 θεατές της. Μισό αιώνα μετά το ’68, μια ενηλικίωση μετά το 2000, η βασίλισσα είναι ξανά εδώ! Όπως κι αν λένε το βασίλειό της…
