Πριν λίγο καιρό, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον CEO του Viber. O Djamal Agaoua, είχε επισκεφτεί την Ελλάδα για να μιλήσει με τις εταιρίες και να μας ενημερώσει για το πώς μία εφαρμογή μηνυμάτων μπορεί να τις βοηθήσει ακόμα και στις πωλήσεις τους.
Είπε ό,τι ήταν να πει, χαιρετηθήκαμε και ο καθένας μας τράβηξε τον δρόμο του. Πριν λίγες μέρες μου ήρθε μία πρόσκληση μέσα από το Viber. Έλεγε ότι με αφορμή το Mobile World Congress που γίνεται στην Βαρκελώνη, η Μπαρτσελόνα (μία είναι η Μπαρτσελόνα!), με καλεί να παρακολουθήσω έναν αγώνα της.
Πώτς γέννεν ατό; Χμ… Στην εμφάνιση της Μπαρτσελόνα, αν προσέξεις θα δεις ότι ο βασικός χορηγός της είναι η Rakuten ή καλύτερα η εταιρία στην οποία ανήκει το Viber. Ντου δε μαθ και όλα βγάζουν νόημα.
Η σχέση μου με το ποδόσφαιρό είναι κακή έως ανύπαρκτη. Εκτός από το FIFA και το Pro στο Playstation, είμαι από αυτούς, που ο μόνος λόγος που έχουν πάει σε κάποιο ποδοσφαιρικό γήπεδο ήταν για να δουν αγώνες στίβου.
Μετά την πρόσκληση αυτή, πολλοί με μίσησαν, άλλοι με κoιτούσαν περίεργα και αρκετοί αναρωτήθηκαν: πώς γίνεται να μην έχω πάει ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Τι να πεις;;;
Φτάνουμε Βαρκελώνη λοιπόν, και σκάει το mail με τι οδηγίες για να πάμε στο γήπεδο. Μπαίνω στο Καμπ Νου και ξεκινάω να τραβάω φωτογραφίες ένα άδειο γήπεδο, το οποίο όμως γέμισε λίγα λεπτά αφού ξεκίνησε ο αγώνας. Οι κερκίδες και γενικότερα, όλο το feeling του γηπέδου δεν σου έδινε την αίσθηση του πρίμιουμ, με χαϊλίκια και σόμπες όπως μου είχε πει ο Ράπτης για το γήπεδο της Ρεαλ. Τέτοια πράγματα δεν παίζουν στο γήπεδο αυτό και όπως ήταν λογικό, ΞΕΠΑΓΙΑΣΑ!
Όλα μέσα στο γήπεδο είναι πολύ απλά. Εγώ ακούγοντας Μπαρτσελόνα και για τα λεφτά που έχει η ομάδα κλπ, φανταζόμουν ένα hi-tech γήπεδο, με κυριλέ καθίσματα και λούσα. Αλλά ούτε καν. Η απλότητα ήταν αυτή που σε κέρδιζε στην τελική.
Συνολικά το γήπεδο έχει 99.000 θέσεις εκ των οποίων οι 85.000 είναι από τα μέλη της Μπαρτσελόνα και μόνο οι 14.000 είναι τα εισιτήρια που πωλούνται. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί κάθε αγώνας είναι γεμάτος και είναι δύσκολο να βρει κανείς εισιτήρια.
Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, ήταν εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι είχα φανταστεί. Ο κόσμος έβλεπε τον αγώνα χωρίς πολλά-πολλά. Κανείς δεν μιλούσε ή φώναζε παρά μόνο όταν έμπαινε γκολ. Κόσμια πράγματα. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι πανηγύριζαν τα γκολ της αγαπημένης τους ομάδας. “Στη Βαρκελώνη, δεν βλέπουν απλά ποδόσφαιρo, πονάνε για το ποδόσφαιρο. Είναι κάτι ιερό. Είναι κάτι ανάμεσα στο μαιευτήριο και στο νεκροταφείο.” όπως μας είπε χαρακτηριστικά ένας κυριούλης που έβλεπε τον αγώνα. Επίσης κανείς δεν κάπνιζε και δεν έπινε αλκοόλ μιας και μέσα στο γήπεδο απαγορεύεται παρά το γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα έχει στους χορηγούς της μία μπύρα.
Την επόμενη μέρα είχα την ευκαιρία να πάω πάλι στο Κάμπ Νου για μία πριβέ ξενάγηση στο γήπεδο όπου είδα από κοντά πώς είναι τα αποδυτήρια (των φιλοξενούμενων, το γήπεδο, τη φισούνα, τη μικτή ζώνη και κατάφερα να βγάλω στα γρήγορα και μία σέλφι με τον σβέρκο του Πικέ.
Αν και δεν σκαμπάζω και πολλά από ποδόσφαιρο, ο πρώτος μου ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν φίνος. Είχε πολλά γκολ (6-1 τελικό, λέμε…), πολλές απορίες όπως γιατί δεν έχει τσιρλίντερς στο ημίχρονο (δεν ρώτησα τι είναι το οφσάιντ, είπαμε…), και πάρα πολύ κρύο!
Το θέμα είναι ότι πλέον έχω βάλει πολύ υψηλά στάνταρ και ο επόμενος αγώνας δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να είναι.
Οι φίλοι μου, μετά από αυτό, μου λένε να πάω να… (ξέρετε τι), αλλά τι να κάνεις η τεχνολογία είναι παντού, οπότε η επόμενη πρόσκληση ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε πάει και από ποιον.
Αν βρεθείς κι εσύ στο Κάμπ Νου, αρχικά αν είναι χειμώνας πάρε μία κουβερτούλα μαζί, γιατί πραγματικά έχει πολύ κρύο. Φαγητό γύρω από το γήπεδο έχει από διάφορες καντίνες που πουλάνε hot dogs, πατατάκια, κάτι άλλα περίεργα ισπανικά σνακ τα οποία δεν κατάλαβα ποτέ τι ήταν. Οι τιμές είναι αρκετά τσουχτερές. Αν δεν πεινάς μην κάνεις το λάθος και πάρεις… Σαν το δικό μας το βρώμικο δεν έχει ΠΟΥΘΕΝΑ. Πολύ φλώρικα πράγματα…
Τέλος αν δεν καταφέρεις να πας σε αγώνα, το τουρ μέσα στο γήπεδο και το μουσείο της Μπαρτσελόνα είναι μαστ αν σου αρέσει το ποδόσφαιρο. Τόσα κύπελλα πουθενά!
