Δεν με νοιάζει τι ομάδα είσαι. Δεν με νοιάζει ποιες ομάδες έπαιζαν. Δεν μ’ απασχολεί ο διαιτητής που έκανε λάθος, ο επόπτης που δεν είδε σωστά, το παιχνίδι που τέλειωσε 0-0 ή 1-0. Τελικά δεν με νοιάζει καν ποιος διάολος θα πάρει το πρωτάθλημα. Με νοιάζει μονάχα ότι χθες, ένας αγώνας έληξε με ντου, όπλα και ανακοινώσεις. Και ξέρω πως με όσα θα διαβάσεις παρακάτω, δεν ανακαλύπτω την Αμερική. Μα ίσως, στο τέλος – τέλος, αυτό να ‘ναι το πρόβλημα.
Δεν έχει σημασία λοιπόν, τι ομάδα είσαι. Υπάρχουν δύο τρόποι ν’ αντιδράσεις απέναντι στη Superleague. Ο πρώτος, είναι να σιχαθείς. Να οργιστείς, να βρίσεις, να μετανιώσεις γι’ ακόμα μια φορά που ασχολήθηκες με τη “μπάλα” στην Ελλάδα. Ο δεύτερος είναι το πραγματικό εθνικό μας σπορ: Χειροκροτάς, παθιάζεσαι και προσπαθείς να δικαιολογήσεις όσα κάποτε κορόιδευες. Είναι η ψυχασθένεια της εποχής μας. Είναι…
…Ελλάδα 2018: Το χείρον, βέλτιστον!
Στην πολιτική, μας μαστιγώνει για χρόνια η ίδια σαδιστική λογική: Το λιγότερο κακό. “Ψήφισε εμάς, όχι επειδή είμαστε καλοί, αλλά γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι”. Σε μια χώρα που βουλιάζει, μας καλούν συνεχώς να διαλέξουμε το λιγότερο ξεφούσκωτο σωσίβιο. Κι αφού αυτή την παλαβομάρα τη συνηθίσαμε, περνάμε πια με θαυμαστή άνεση στο επόμενο βήμα: ελληνικό ποδόσφαιρο – όσο χειρότερος γίνεσαι, τόσο το καλύτερο!
Όλο το ζουμί κρύβεται στη λέξη “συνηθίσαμε”. Όσοι δηλαδή δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που χαίρονται. Σ’ αυτούς που αλαλάζουν, που γουστάρουνε τη σιχαμένη εικόνα του ετοιμοθάνατου ελληνικού ποδοσφαίρου. Όσοι δεν είμαστε έτσι, δυστυχώς έχουμε βγάλει άλλου είδους άμυνες απέναντι σ’ όλο αυτό το αντιαθλητικό θέαμα. Γελάμε. Μια εικόνα με ρεβόλβερ στο χορτάρι της Τούμπας, γεμίζει meme, φοράει καουμπόικα καπέλα, ντύνεται με χιούμορ και βγαίνει παγανιά. Viral. Γέλια. Αστεία. Όμως, ρε αδέρφια…
…δεν είναι για να γελάει κανείς μ’ αυτά.
Καταλαβαίνω ότι το γέλιο είναι φάρμακο. Αν δεν γελάσεις, σ’ αυτήν την κωλοχώρα που κάθε μέρα κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην παράνοια, θα τρελαθείς. Όμως αν γελάσεις, αν το σκηνικό καταλήξει φάρσα, αν η εικόνα από τρομακτική φτάσει να είναι αστεία, τότε δυστυχώς το γεγονός θα χάσει την ουσία του. Η ντροπή κι ο παραλογισμός θα ξεθυμάνουν. Γι’ ακόμα μια φορά, θα ‘χουμε συνηθίσει. Κι όταν θα ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο, θα λέμε πια: “Ντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά”.
Το ξέρω, έτσι κι αλλιώς δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είμαι αρκετά μικρός για ν’ αγνοώ πως τέτοια πράγματα έχουν ξαναγίνει. Ούτε κι αρκετά αφελής είμαι για να πιστεύω ότι το χθεσινό ήταν το τελευταίο. Όσο δεν υπάρχει κάποιος να σταματήσει το θράσος, αυτό από μόνο του γιατί να σταματήσει; Κι αν μου επιτρέπεις να κάνω μια πρόβλεψη, δεν θα σταματήσει. Νόμος υπάρχει. Όμως αν η Ελλάδα δεν καταφέρνει να τιμωρήσει τα “ανώνυμα” αίσχη στις κερκίδες, πιστεύει κανείς ότι θα τιμωρήσει ποτέ της τον οποιονδήποτε επώνυμο;
Και γι’ άλλη μια φορά ποιος την πληρώνει; Το ποδόσφαιρο.
Σε τελική ανάλυση, το ποδόσφαιρο για μας είναι διασκέδαση. “Το πιο σημαντικό, ασήμαντο πράγμα στον κόσμο” διάβαζα κάπου. Το πρόβλημα όμως ξεκινάει απ’ το ότι, για κάποιους άλλους, το αγαπημένο μας ασήμαντο πράγμα είναι μια πολύ σημαντική μπίζνα. Οπότε, μπροστά στον υφυπουργό αθλητισμού, από χθες το βράδυ υπάρχει ένα σταυροδρόμι. Ή θα συνεχίσει να διαχειρίζεται αυτή τη σάπια κατηγορία που τα τελευταία χρόνια τη λέμε Superleague, ή θα πάρει μια θαρραλέα απόφαση. Με μεγάλη σιγουριά διαλέγω μεριά: Ρίξτε ποδοσφαιρικό Grexit, γκρεμίστε το πρωτάθλημα και πάμε να το φτιάξουμε ξανά απ’ την αρχή!
Υπερβάλλω; Όχι, δεν υπερβάλλω. Το παραμύθι των παικταράδων απ’ το εξωτερικό τελείωσε. Το ευρωπαϊκό όνειρο των Ελλήνων φιλάθλων κατέληξε εφιάλτης σε εγχώρια ντέρμπι. Αν δεν είσαι λοιπόν πολύ αφελής, βλέπεις την αλήθεια. Η Ελλάδα δεν είναι μια μέση ευρωπαϊκή χώρα, εδώ είναι Βαλκάνια – δεν είναι παίξε γέλασε! Οπότε, κάντε μας τη χάρη, επιστρέψτε το ποδόσφαιρο πίσω στον κόσμο που το αγαπάει κι αφήστε μας να βλέπουμε πιτσιρικάδες που παίζουν για την πλάκα και τη φανέλα τους. Ίσως η ποιότητα να ‘ναι κατώτερη, μα σίγουρα είναι προτιμότερο αυτό, από το να κοιτάς στην τηλεόραση ένα παιχνίδι που κινδυνεύει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να γίνει ροντέο, χωρίς εσύ να ‘χεις αλλάξει το κανάλι…
