Για να επιτευχθεί σωστά μια τίμια ανατροπή στον αθλητισμό τι χρειάζεται;;;
Σίγουρα χρειάζεται πάθος, πίστη, ικανότητα, ωστόσο, αρκετές φορές χρειάζεται και μια γερή δόση τύχης. Είμαστε κομπλέ μέχρι εδώ;
Αλλά μετά την ανατροπή ξέρεις τι ακολουθεί; Ε, η συγκίνηση, διάολε! Μια συγκίνηση που νιώθεις, όταν πετύχει τελικά αυτή η ρημάδα η ανατροπή και που ειλικρινά τώρα ΔΕΝ περιγράφεται με λόγια. Ή μάλλον όχι. Γράψε λάθος. Περιγράφεται με λόγια, αλλά και τα συναισθήματα παραμένουν το ίδιο έντονα.
Οι 5 Προβοκάτορες, που λες, βούρκωσαν, ταξίδεψαν στο παρελθόν τους και αποφάσισαν να γράψουν μερικές λεξούλες ο καθένας τους για την μεγαλύτερη αθλητική ανατροπή που ‘χουν ζήσει μέχρι σήμερα.
Λέγε, αντέχεις τις συγκινήσεις;
Ο Ηλίας Γεροντόπουλος και η Εθνική του ’07
Καλή η Γιουνάιτεντ του ’99, καλή κι η Λίβερπουλ του 2003, αλλά άμα ψάχνεις πραγματικές ανατροπές, ψάξε εκεί που το «πόδι» είναι παράβαση. Κι εκεί πια, δύο είναι οι δυνατές επιλογές σου: ή Ολυμπιακός του 2012, ή Εθνική του 2007. Κι επειδή ο άθλος του Ίβκοβιτς είναι ακόμα φρέσκος (κι η ΤΣΣΚΑ ακόμα σπαρταράει!), θα παίξω με Παπαλουκά κόντρα στη Σλοβενία. Ήταν η εθνική των θαυμάτων, μα είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει. Η Σλοβενία είχε ταλέντο, φιλοδοξίες, αλλά κυρίως είχε αβάτζο 16 πόντους, 6 λεπτά πριν το τραγούδι της χοντρής. Και ξάφνου, πήραμε μπρος. Οι Σλοβένοι είδαν τη μικρή τους φανέλα να μικραίνει επικίνδυνα, την ώρα που ο Γιαννάκης κοιτούσε τους παίκτες του με στυλ «ελάτε ρε, το ‘χουμε ξανακάνει!». Κι εγώ, άρρωστος με πυρετούς και πονοκέφαλους, έφτυσα το θερμόμετρο, πέταξα την κομπρέσα κι άκουσα τον πατέρα μου να με ρωτάει: «Γίνονται αυτά, ρε Λιάκο;». Έξι μπασκετικά λεπτά μετά, ο Θοδωρής κοιτούσε απ’ την οθόνη σαν να ‘λεγε: «Έγιναν!».
Ο Νίκος Ράπτης και το Βέρντερ Βρέμης – Ολυμπιακός
Για να σου ‘μαι ειλικρινής, ακόμα δεν λέει να μου φύγει το τρέμουλο από την ανατροπή στην Κωνσταντινούπολη στο ΤΣΣΚΑ – Ολυμπιακός. Ήταν βλέπεις και η χρονιά που έχασα κι επίσημα καμιά δεκαετία περίπου απ’ τη ζωή μου. Έπειτα, ήρθε και η ανατροπή στο Λονδίνο στο Ολυμπιακός – Ρεαλ και η καρδούλα μου δεν έλεγε να μπει στη θέση της, διάολε! Ωστόσο, επειδή είμαι λίγο πιο ‘μπασκετικός’ (ένα είναι το εθνικό μας άθλημα λέμε!) και όταν μιλάω γι’ αυτό το άθλημα δεν βάζω γλώσσα μέσα μου, σήμερα λέω να πρωτοτυπήσω και να σου μιλήσω ανοικτά για το ποδοσφαιρικό Βέρντερ – Ολυμπιακός (#κωλόγαυρος). Ουπς δεν το περίμενες αυτό.,,
Όλα έγιναν ένα βροχερό βράδυ του Οκτώβρη. Ένα βράδυ που ‘χαμε τον Τάκαρο για να μας κοουτσάρει (πάντα βάζω ‘ΜΑΣ’, γιατί όπως είχε πει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο «ένας οπαδός όταν μιλάει για την ομάδα του οφείλει να λέει πάντα ‘ΜΑΣ΄») και μια ενδεκάδα που όταν την νοσταλγώ μέχρι και σήμερα, ανατριχιάζω στα ονόματα των παικτών αυτών. Περιληπτικά και μπακαλίστικα, στο πρώτο ημίχρονο χάναμε 1-0, ενώ τους παίζαμε μονότερμα και μετά το ’73 τους ‘γλεντήσαμε’ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ και το πρώτο διπλό του Θρύλου στην Ευρώπη ήταν γεγονός. Έλα δες το βίντεο. Σταματάω. Γιατί με έπιασε πάλι αυτό το σφίξιμο στο στήθος.
Ο Τίμος Κουρεμένος και το Ελλάδα – Αμερική
1η Σεπτέμβρη 2006. Έχω μόλις φτάσει με το καράβι στην Κρήτη για να δείξω στον καθηγητή, ότι έχω κάνει με την πτυχιακή μου και να μου δώσει Feedback για αλλαγές και διορθώσεις που χρειάζεται να γίνουν πριν την παράδοση. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 7 το πρωί και ήδη στο κινητό που είχα τότε (ένα Ericsson K800 θυμάμαι ήταν) ερχόντουσαν τα μηνύματα για το που θα δούμε τον αγώνα 3 ώρες αργότερα.
“Ελλάδα εναντίον ΗΠΑ“. Μετά το Ευρωπαϊκό, που σαν χθες θυμάμαι το “Βάλ’ το αγόρι μου“ του Σκουντή στον Διαμαντίδη εναντίον της Γαλλίας, το Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας ήταν αυτό που περιμέναμε όλοι εκείνη τη χρονιά. Όλα πήγαιναν ωραία μέχρι που είδαμε μπροστά μας τον γίγαντα. Την ομάδα των ΗΠΑ ή αλλιώς Dream Team. Με ονόματα όπως Άντονι, Λεμπρόν, Χάουαρντ, Πολ, Ουέιντ που απλά τους χάζευες… Η Ελλάδα με τους κλασικούς (Διαμαντίδη, Σπανούλη, Ντικούδη, Κακιούζη κλ) της προηγούμενης χρονιάς + Μπιγκ Σοφό φάνηκε από την αρχή του παιχνιδιού να μην μασάει και πολύ. Ο Γιαννάκης το είχε πιστέψει, οι παίχτες το είχαν πιστέψει, όλοι εμείς που το βλέπαμε στην καφετέρια στο Ρέθυμνο και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε και όμως! Οι Έλληνες παίχτες παίζοντας κανονικό μπασκετάκι (όπως θα έπρεπε να παίζουν και τώρα) και χωρίς πολλούς ντιβισμούς και ατομικές προσπάθειες για να φανούν. Έκαναν το όνειρο πραγματικότητα! Μετά από αυτή την ιστορική νίκη, ωστόσο, απογοητευτήκαμε πολύ που πήραμε τη δεύτερη θέση στην Ιαπωνία και χάσαμε από την Ισπανία στον τελικό. Όμως όλοι οι Έλληνες και οι λάτρεις του μπάσκετ σε όλο τον κόσμο από αυτό το μουντομπάσκετ, θυμούνται τον γίγαντα Λεμπρόν και την ακριβοπληρωμένη παρέα του, να χάνουν από την παρέα του Διαμαντίδη.
Ο Νίκος Μπόβολος και το ΤΣΣΚΑ – Ολυμπιακός
Βρισκόμαστε στο 2012 και τα πιτσιρίκια του Ίβκοβιτς έχουν πάρει από το χεράκι τον μπαμπά Σπανούλη μαζί με τον παππού Ντούντα και έχουν βρεθεί στον τελικό της Ευρωλίγκας. Αντίπαλος η ΤΣΣΚΑ με το 10πλάσιο μπάτζετ και τους παιχταράδες. Μαζί με έναν φίλο Αεκτζή βλέπουμε τον αγώνα σε καφετέρια. Δεν πιστεύω ούτε λίγο ότι μπορούμε να κερδίσουμε. Λίγο πριν το τέλος της 3ης περιόδου, οι Ρώσοι είναι μπροστά με 19 πόντους. “Έλα καλά ήταν, φτάσαμε μέχρι τον τελικό. Πάμε να φάμε.” Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στο σουβλατζίδικο δίπλα. Η διαφορά έχει φτάσει στους 8. “Δε γυρνάει ρε”. Η διαφορά στον έναν και στις βολές ο πιο εύστοχος παίκτης της διοργάνωσης. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει τρόπος να κερδίσουμε. Χάνει και τις δύο. Δεν γίνεται να κερδίσουμε. Ο Σπανούλης την έχει στα χέρια και κατεβαίνει. Δεν γίνεται να κερδίσουμε. 4…3… Θα το κάνει μόνος του να γίνει ήρωας 2…1… δεν γίνεται να κερδίσουμε. Πρίντεζης. 0… Κερδίσαμε. Δεν γίνεται να κερδίσαμε. Ιπτάμενα τραπέζια στο σουβλατζίδικο, έχω πέσει κάτω και ουρλιάζω, ο σουβλατζής έχει έρθει από πάνω μου και ουρλιάζουμε μαζί. Δεν γίνεται να κερδίσαμε. Εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Δεν γινόταν να κοιμηθώ.
