Πριν ξεκινήσω να σου περιγράφω το ταξίδι μου με την Nivea Men στη Μαδρίτη και στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, οφείλω να σου εξομολογηθώ ότι για ακόμα μια φορά απέδειξα πόσο κάγκουρας Ελληναράς είμαι, αφού σε κάθε ταξί που έμπαινα, πρώτα ρωτούσα (όχι εγώ φυσικά, από Ισπανικά ξέρω μόνο το Gracias και το Campeones) τον ταξιτζή τι ομάδα είναι κι αν ξέρει τον Ολυμπιακό και μετά του έλεγα τον τελικό μας προορισμό.

Το ‘βγαλα από μέσα μου και συνεχίζουμε.

Μέρα 1η: Ρεαλ-Μάλαγα (κι ένας γαύρος να χτυπάει με μανία παλαμάκια στα ονόματα των Μίτσελ και Ρομπέρτο)
 
Το ξενοδοχείο που έμεινα, ήταν κάνα δεκάλεπτο -το πολύ- με τα πόδια από το γήπεδο. Ναι καλά κατάλαβες, στο Μπερναμπέου αναφέρομαι. 
 
*Μη βαράτε παίδες, έχει και τα τυχερά της αυτή η δουλειά.
 

Προτού πάρω το ‘μαγικό’ χαρτάκι για το Ρεάλ-Μάλαγα, που λες, θεώρησα απαραίτητο να φάω το απαραίτητο γηπεδικό βρώμικο (μόνο βρώμικο δεν το έλεγες) έξω από το γήπεδο και να πιω καμιά μπύρα με τα υπόλοιπα παιδιά της ελληνικής αποστολής που ‘χε κατασκηνώσει στη Μαδρίτη. 

Με τα πολλά, η ώρα πέρασε κι έπειτα από ένα γρήγορο πέρασμα από μπουτίκ, έπρεπε να μπούμε στο γήπεδο. Η ουρά δεν είχε τελειωμό. Κόσμος όλων των ηλικιών-εθνικοτήτων έσκαγε στο Μπερναμπέου από κάθε γωνιά, φορώντας μια φανέλα της ΡΕΑΛ και κρατώντας ένα σέλφιστικ μέχρι το μπόι τους. Ή και όχι.

 

 

Μέσα στο γήπεδο τώρα, η ατμόσφαιρα ήταν φαντασμαγορική. Λες και έβλεπες ένα καλογυρισμένο μιούζικαλ ένα πράγμα. Το βλέμμα μου πήγαινε αυτόματα στους οπαδούς της Μάλαγα, οι οποίοι περνούσαν -χωρίς να τους αγγίξει κανείς- από δίπλα μας με φανέλες της αγαπημένης τους ομάδας. Ο χαρακτηρισμός ‘Ποδοσφαιρικός πολιτισμός’ δεν είναι καθόλου κλισέ.
 
Με τούτα και μ’ εκείνα πέρασε το ημίχρονο, και όπως είναι λογικό οι μπύρες είχαν προλάβει να κάνουν την δουλειά τους. Μες στο γήπεδο με κοντομάνικο, στο δρόμο για την τουαλέτα κρύο. Αληθινό κρύο. Μάντεψε γιατί. ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΜΠΕΡΝΑΜΠΕΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΑΜΜΕΝΕΣ ΣΟΜΠΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ. Αν θες με πιστεύεις. Bέβαια, σαν σωστός επαγγελματίας δεν έβγαλα φωτό τις σόμπες, γιατί είχα χαμηλή μπαταρία, αλλά σου λέω αλήθεια, είχε σόμπες διάολε.
 

Στα του παιχνιδιού με μια μπακαλίστικη ανάλυση, η Μάλαγα έπαιξε ωραία μπαλίτσα με αντεπιθέσεις, δεν φοβήθηκε να ανοιχτεί, ωστόσο η Ρεαλ στάθηκε τυχερή και πήρε το αποτέλεσμα. Τελικό Σκορ 3-2. Ποιος να μου το ‘λεγε ότι το σύνολο του Μίτσελ θα την ‘πάλευε’ μέχρι το ’90 για το αποτέλεσμα. Χειροκρότημα και για τους μεν, αλλά και για τους ηρωϊκούς δε.
 

Πίσω στο ξενοδοχείο και πάλι, για τα απαραίτητα λούσα, ώστε το βράδυ να είμαστε σένιοι-κονιόρδοι για την βραδινή μας έξοδο στη στολισμένη Μαδρίτη. Πλακώσαμε ό,τι βρήκαμε σ’ ένα ψιλοκυριλέ εστιατόριο κι έπειτα φύγαμε για μπύρες και για σβήσιμο σ’ ένα μπαράκι της πόλης για να ακούσουμε λίγο τζαζ μουσική. Ναι, είχα και στο Πυργί τζαζ μουσική. Υπάρχει πρόβλημα;

Μέρα 2η: Σαν να την έχει μια ιστορία η Ρεαλ…
 
Τα ποτά της πρώτης μέρας γαργαλούσαν για τα καλά το στομάχι μας, όμως έπρεπε να φανούμε δυνατοί γιατί το πρόγραμμα είχε μουσείο και έπειτα ξενάγηση στο γήπεδο. 
 
Ό,τι ομάδα κι αν υποστηρίζεις, και όσο και Αντιρεάλ και να είσαι, είναι αδιανόητο να μη χαζέψεις με το στήσιμο που ‘χουν κάνει οι Μαδριλένοι στο μουσείο τους. Σ’ όποιο σημείο κι αν κοιτάξεις, βλέπεις κούπες (μερικές θυμίζουν και νταμιτζάνες). Χρυσά παπούτσια (Ζιντάν, Ρονάλντο, Ντι Στέφανο), φανέλες από τελικούς που έμειναν στην ιστορία του τσουλού και στιγμιότυπα από συνεντεύξεις σε τύπους όπως ο Ραούλ που όπως και να το κάνεις ήταν, είναι και θα είναι σημαίες για την ομάδα.

Ουσιαστικά, η βόλτα στο μουσείο είναι ένα ταξίδι από το παρελθόν στο παρών που μας οδηγεί στο μέλλον.
 


Χορτασμένοι από κούπες, κατεβήκαμε στα αποδυτήρια για να δούμε από κοντά, από πάρα πολύ κοντά, που χαλαρώνει πριν το παιχνίδι ο Ρονάλντο, ο Μπενζεμά και τα άλλα παιδιά. Μας έπεσε λίγο το σαγόνι με τα αποδυτήρια, γι’ αυτό και φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να κάτσουμε για λίγο στον πάγκο του Ζιζού και να αλληλοφωτογραφηθούμε γι’ αυτήν την ιστορική για όλους μας στιγμή.

Αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος με νιώθεις, αλλά και να μην είσαι και πάλι με νιώθεις. 


Και αφού ποζεριάσαμε όσο έπρεπε, φύγαμε από το Μπερναμπέου για ένα γρήγορο City Bus Tour σ’ όλη την Μαδρίτη. Η πόλη είναι τίγκα στις μεγάλες πλατείες και στα υπερκλασικά κτίρια. Κάθε στενό έχει μια ιδιαίτερη ιστορία και οι κάτοικοι δείχνουν να σέβονται για τα καλά το χώμα που πατούν.

Επιπλέον, δεν ακούγεται κόρνα αυτοκινήτου ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ. Προσωπικά, τρελή εντύπωση μου έκαναν και οι Ισπανικές σημαίες που ανέμιζαν σε κάθε μπαλκόνι, λόγω της πρόσφατης κόντρας τους με τους Καταλανούς λόγω ανεξαρτησίας.


Ένα ντουζάκι στο ξενοδοχείο τσακ-μπαμ, μπουκάραμε στο μετρό (αφού κάναμε κάνα τέταρτο για να βγάλουμε άκρη με το ηλεκτρονικό εισιτήριο) και χαλαρό περπάτημα στην πόλη. Μια πόλη που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο και για τον χορό. Αφού για κάθε ένα μαγαζί που έδειχνε μπάλα, υπήρχε κι ένα μπαράκι για χορό. Αλλά αληθινό χορό, όχι σαν τα δικά μας τα κλαμπς σε καμία περίπτωση.
 
Θα ‘λεγα και πόσο όμορφες είναι οι Ισπανίδες, αλλά έχω σχέση. Αυτά είναι για τους λέφτερους.
 
Και καθώς φάγαμε, χορέψαμε και γενικά περάσαμε φίνα, πάλι πίσω στο ξενοδοχείο μ’ έναν ταξιτζή, ο οποίος ήταν Ατλέτικο από τα μικράτα του, συμπαθούσε το στυλ παιχνιδιού του Βαλβέρδε, σιχαινόταν Πικέ και Σακίρα και φώναζε “Κοχόνες”, καθώς περνούσαμε έξω από το Μπερναμπέου. Εμπειρίες ζωής, από ανθρώπους που δεν παίζει να ξανασυναντήσεις στη ζωή σου.
 
Μέρα 3η: Πέρεθ ΘΕΕ, πάρε (και τη δική μας) την ΠΑΕ
 
Η τελευταία -σχεδόν μέρα- μας βρήκε στη συνέντευξη του προέδρου της Ρεαλ, Φλορεντίνο Πέρεθ, με αφορμή την 5ετή συμφωνία (μέχρι το 2022) με την Nivea Men. Αφού μίλησε ο πρόεδρος στα Ισπανικά και έπιασα μόνο το Gracias, τον λόγο είχε ο διευθύνων σύμβουλος της Beiersdorf, Stefan F. Heidenreich, ο οποίος στάθηκε κυρίως στον συνδυασμό του σύγχρονου ποδοσφαίρου με την αντρική περιποίηση (τσέκαρε εδώ τις δηλώσεις)
 
 
Η εκδήλωση έλαβε τέλος και χωρίς να περάσουμε από ξενοδοχείο, είπαμε να κάνουμε το τελευταίο σουλατσάρισμά μας στην πόλη. Περάσαμε από την ιστορική Plaza De Major, τσιμπήσαμε tapas στο Mercado De San miguel, αφού πρώτα προμηθευτήκαμε κάτι εξαιρετικά κοκτέιλ (4 βαθμοί έξω, αλλά εμείς το ζούσαμε) και αφού περπατήσαμε πολύ είπαμε να ξαποστάσουμε στο Βασιλικό Ανάκτορο της Μαδρίτης και να πιούμε τις ποτάρες μας. Ελληνάρες μέχρι το τέλος. 
 
Α, ξέχασα, προηγουμένως είχαμε κάνει και μια περατζάδα και απ’ το ατελείωτο πάρκο El Retiro, το οποίο το ζήλεψα από την αρχή μέχρι το τέλος.
 
 
Η βόλτα έκλεισε μ’ ένα δυνατό Μεξικάνικο (δεν θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού, σόρι) και η επιστροφή ήταν ζόρικη, καθώς κανείς δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η εμπειρία ζωής είχε λάβει τέλος.

 

Συνοψίζοντας, ακόμα αδυνατώ να πιστέψω αυτό που έζησα. Ότι δηλαδή, είχα σαν δεύτερό μου σπίτι το Μπερναμπέου (ακόμα κι αν κράτησε μόνο για ένα τριήμερο) και ταυτόχρονα βόλταρα σε μια -αν όχι η ομορφότερη- απ’ τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Η Nivea Men με φρόντισε -και μας φρόντισε- για τα καλά και κάπου εδώ πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό το ταξίδι.


Γκράθιας, αντίος και πορκέ. Ό,τι πρόλαβα να μάθω από Ισπανικά. wink