Κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων στου Παπάγου, είχα την τύχη να συμπέσω με τα καλά χρόνια της τοπικής μπασκετικής ομάδας, τα χρόνια μάλιστα που η ελληνική Α1 ήταν από τα κορυφαία, αν όχι το κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Από την ομάδα είχαν περάσει πολύ καλοί ξένοι παίκτες, όπως Λούσιους Ντέιβις, Στεφάν Αριγκμπάμπου, Τόνι Γουάιτ, Γκρέγκ Φόστερ, Αλαά Αμπντελνάμπι και -φυσικά- ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ.
Στο σχολείο όλοι ξέραμε το πρόγραμμα της ομάδας και ήταν φιξαρισμένο ραντεβού όταν παίζαμε εντός έδρας, να βρισκόμαστε όλοι στη μπλε κερκίδα, το πέταλο του σαλούν για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα. Το εισιτήριο ξεκινούσε από 1.500 δρχ και μπορεί να έφτανε και ως τις 5 και 6.000, αναλόγως και τον αντίπαλο. Μας ζόριζε αρκετά το χαρτζιλίκι, αλλά τα καταφέρναμε.
Την περίοδο 96-97 που ο Φορντ ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό της ομάδας, άφησε το στίγμα του, βγαίνοντας μάλιστα πρώτος σκόρερ της Α1 και παράλληλα δείχνοντας τι θα ακολουθούσε. Η ομάδα μάλιστα έφτασε στην 7η θέση της βαθμολογίας της κανονικής περιόδου, εξασφαλίζοντας και την έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς.
Πηγή: wikipedia
Η γενιά μου είχε ήδη έντονες επιρροές από Νίκο Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη, όμως ο Φορντ έβαλε, ας πούμε, το κερασάκι στην τούρτα στη διαμόρφωση της μπασκετικής μου παιδείας, όπως και πολλών ακόμα σημερινών 35ρηδων που τον έζησαν από κοντά. Και όλα αυτά, παρόλο που πρόλαβε να παίξει μόλις ένα χρόνο στην ομάδα. Ήταν πραγματική απόλαυση να τον παρακολουθείς να αγωνίζεται.
Χάκετ: «Κλαίω ακόμη και σήμερα για τον Αλφόνσο»
Εκείνη την περίοδο η αδερφή μου είχε βρει ένα πανέμορφο αδέσποτο γατούλη αγκύρας, βρεγμένο και γεμάτο κόμπους στην τρίχα του, που αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε. Η τρέλα μου για τον Αμερικανό με έφτασε σε σημείο να τσακωθώ με την αδερφή μου για την ονομασία του γάτου. Επικράτησα και τον βαπτίσαμε Alphonso.
Πριν την έναρξη της σεζόν 97-98 είχαμε τη μεγάλη ανατροπή… Ο Αλφόνσο Φορντ διαγνώστηκε με λευχαιμία, κάτι που ανάγκασε τους ιθύνοντες του συλλόγου να διακόψουν το συμβόλαιό του. Αλλά αυτό δεν τον λύγισε και ύστερα από μια σεζόν που αφοσιώθηκε στον πρώτο μεγάλο του αγώνα κόντρα στην ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, έκανε τη μεγάλη επιστροφή του στην Α1 με τη φανέλα του Σπόρτινγκ. Ακολούθησε το Περιστέρι, ο Ολυμπιακός, η Σιένα και η Σκαβολίνι, για έναν άνθρωπο που η θέλησή του ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
Στην τελευταία του σεζόν με την Σκαβολίνι, είχε 22,2 πόντους μ.ό. και την οδήγησε στην 4η θέση του ιταλικού πρωταθλήματος και τον τελικό του κυπέλλου. Λίγο μετά την ανακοίνωση για την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, νικήθηκε από τη λευχαιμία, μόλις στα 32 του χρόνια.
Σήμερα θα γινόταν 46 χρόνων.
