Όταν διαβάζεις στην ίδια πρόταση τις λέξεις “μπάσκετ” και “Ισπανία” το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι η τραγική συνειδητοποίηση ότι θα είμαστε για πάντα πελάτες τους. Ναι, είναι εκνευριστικοί, αλλά ναι, είναι και παιχταράδες και όπου μας βρουν μας γλεντάνε, οπότε πρέπει απλά να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε.
Στον υπόλοιπο κόσμο όμως, αυτές οι δύο λέξεις μαζί, δεν φέρνουν τέτοιους συνειρμούς στο μυαλό. Αν προσθέσεις και τη μαγική λέξη “αναπηρία” στο παζλ, τότε η ιστορία αρχίζει σιγά σιγά να σχηματίζεται.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι Ισπανοί έκαναν τη μεγαλύτερη λαμογιά που θα μπορούσε να σκεφτεί ανθρώπινος νους.
Σκέφτηκαν πως όσο περισσότερα μετάλλια φέρνουν στα αγωνίσματα των Παραολυμπιακών, τόσο μεγαλύτερη επιχορήγηση θα λαμβάνουν από το κράτος οπότε θέλησαν με κάποιο (δόλιο) τρόπο να το σιγουρέψουν. Έτσι, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, η Ισπανική Ομοσπονδία αποφάσισε ότι πρέπει να πάρει το χρυσό στο μπάσκετ (όχι με αμαξίδια, αλλά με νοητική υστέρηση) και αυτό πρέπει να το κάνει με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο.
Αυτός που επιλέχθηκε τελικά, ήταν ο πιο απλός και πιο ξεδιάντροπος. Επέλεξαν 10 ημιεπαγγελματίες μπασκετμπολίστες (χωρίς νοητική υστέρηση – που υποκρίθηκαν μαεστρικά σε όλες τις εξετάσεις) και με αυτούς κατέβηκαν να αγωνιστούν. Αυτό που δεν ήξεραν όμως είναι ότι ένας από τους 10 ήταν δημοσιογράφος που κατάφερε να χωθεί μέσα σε όλη αυτή τη μπίζνα και να βγάλει την ιστορία προς τα έξω, λίγο μετά την εύκολη κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.
Περισσότερα, στο μίνι ντοκιμαντέρ από πάνω…
