Για να σου ‘μαστε ειλικρινείς δεν έχουμε ξαναταυτιστεί ΠΟΤΕ τόσο πολύ με μια διαφήμιση, όσο ταυτιστήκαμε με αυτήν του Milko και του δικού μας Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μια πορεία που ξεκίνησε το 2014 με την καμπάνια #pistepseto, πάνω στις αξίες που μοιράζονται εδώ και χρόνια με τον πιο καλό τρόπο. Ξέρεις τώρα, όταν μέσα σε περίπου τρία λεπτά ακούμε μαζεμένες τις λέξεις: μπάσκετ, ανοικτό γήπεδο, ιδρώτας, μαντραπήδα, λυγισμένοι αστράγαλοι και μπασκέτες χωρίς διχτάκι, ε να μωρέ, νιώθω μια ιδιαίτερη ανατριχίλα να με διακατέχει!
Γιατί, ουσιαστικά, ο Γιάννης επιβεβαιώνει με τα λόγια του, ότι μπάσκετ δεν είναι μόνο το κομμάτι που βλέπουμε στα καλοφτιαγμένα παρκέ, εκεί όπου παρελαύνουν καλοπληρωμένοι αστέρες της πορτοκαλί θεάς. Μπάσκετ είναι όλα αυτά τα ανοιχτά στα οποία έχουμε ματώσει (στην κυριολεξία!) κι έχουμε μαλώσει ακόμα και με κολλητούς -ή τα αδέλφια- μας για ένα χαμένο ριμπάουντ. Γιάννη απ’ τα Σεπόλια μας νιώθεις, έτσι;;;
Ρε συ, μάθαμε να ρίχνουμε σουτάκια από το κέντρο -με την ελπίδα ότι η μπάλα θα χτυπήσει ταμπλό και μέσα- σε μισοδιαλυμένες μπασκέτες χωρίς διχτάκι και να παίζουμε ‘σκάει δύο’ ή ‘εικοσιμία’ και ρολόι από το δημοτικό μέχρι σήμερα… που μεγαλώσαμε λίγο!
Στο μπάσκετ που αγαπήσαμε, λοιπόν, δεν έχει να λέει αν είσαι καλός παίκτης ή όχι για να παίξεις. Το άθλημα αυτό, όσο το αγαπάει ο τύπος που βάζει 30 πόντους και παίζει 40 συνεχόμενα λεπτά, το ίδιο το αγαπάει και ο τύπος που δεν θα μπει δευτερόλεπτο μέσα και θα δει όλο το παιχνίδι απ’ τον πάγκο (ή ο τύπος που στο 3on3 θα ‘ναι πάντα ο 4ος και θα ρίχνει σουτ μόνος του στην απέναντι μπασκέτα!).
E, εντάξει, βάζουμε μέσα και τα αγνά μπινελίκια που θα κατεβάσεις στον συμπαίκτη σου για τις παραπάνω προσπάθειες που θα πάρει ή στον αντίπαλο που θα σε μαρκάρει απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο με τον αγκώνα.
Φωνές, ιδρωμένες φανέλες, μαχητικά μαρκαρίσματα που θα ζήλευαν ακόμα και αστέρες του αθλήματος και μπασκετικά παπούτσια που στερήθηκες να τα πάρεις, αλλά μόλις αγόρασες πήγες και τα έδειξες με καμάρι στους συμπαίκτες σου.
Ω, ναι, επίσης μπάσκετ είναι και το τρέξιμο για παγωμένο νερό στις βρύσες μετά το τέλος του παιχνιδιού και το λυτρωτικό σάντουιτς -ή κατεβάζοντας ένα ολόκληρο μιλκομπούκαλο- στο δρόμο μέχρι να φτάσεις στο σπίτι.
Ναι, διάολε, και αυτά τα καμικάζι που δεν ένιωθες το σώμα σου για τις επόμενες τρεις μέρες. Μια συνεχόμενη μάχη με τον εαυτό σου για το αν θα τα βγάλεις ή όχι! Που τελικά τα έβγαζες και όταν πήγαινες σπίτι αυτός ο ύπνος ήταν ο καλύτερος της ζωής σου (αν και πάλι τα ‘βλεπες στα όνειρά σου).
Και η μαντραπήδα, και η μαντραπήδα βεβαίως, βεβαίως! Τα σκισμένα σορτς για να μπεις στο γήπεδο και οι προβολείς που παρακαλούσαμε να παραμείνουν ανοιχτοί για να συνεχίσουμε ακάθεκτοι το μονό μέχρι τα μεσάνυχτα.
Αυτή η διαφήμιση του Milko σε συνεργασία με τον Γιάνναρο, που λες, μας έκανε να νιώσουμε κι άλλο καμάρι γι’ αυτό το άθλημα που τόσο αγαπάμε. Μας θύμησε τους λόγους που το καψουρευτήκαμε. Γιατί μπορεί στην Ελλάδα να αργήσαμε να το βάλουμε στις ζωές μας, ωστόσο, δεν έχουμε σταματήσει να δείχνουμε καθημερινά ότι το μπασκετάκι είναι το εθνικό μας άθλημα.
Έλα τώρα, τέρμα η φλυαρία, πάμε να κάνουμε μια μαντραπήδα τώρα για να παίξουμε ένα μονάκι…
