Έχω κάνει -και κάνω μέχρι σήμερα- παρέα με τύπους που υποστηρίζουν απ’ τα γεννοφάσκια τους (ωωωπ τη λέξη γεννοφάσκια δεν την περίμενες, έτσι;) φανατικά την ομάδα του δικτάτορα τη Ρεάλ. Κι έχω επίσης συνομιλήσει με άνθρωπο που έχει για wallpaper στο pc του τον Μπουφόν. Καλά μέχρι εδώ;
Και τώρα λέω από μέσα μου «όπως αυτοί μ’ αντέχουν όταν τους τα ζαλίζω συχνά πυκνά για την Λίβερπουλ, έτσι κι εγώ δεν οφείλω να τους υπομένω όταν μου λένε ότι ο αυριανός τελικός θα ‘ναι μια γιορτή για το ποδόσφαιρο;» Ε βέβαια, γιορτή γι’ αυτούς, βασανιστήριο για εμένα… αλλά και για όσους αγαπάνε αληθινά το ποδόσφαιρο!
*Μπινελίκια σε 3,2,1…
Το λοιπόν: το μίσος ξεκινάει κοντά στα τέλη του 2003. Η Γιουβέντους βρίσκει στη φάση των ομίλων τον Ολυμπιακό και του κοπανάει 7 μπαλάκια στο κεφάλι. Κι όμως ναι! Σε μια πεθαμένη ομάδα δεν ντρέπεται, δεν έχει καρδιά μες στα στήθια της και της ρίχνει 7 ολόκληρα μπαλάκια.
Ναι με πονάει ακόμα! Και ναι, κάθε γαύρος έχει κάποια ψυχολογικά μετά απ’ αυτό το παιχνίδι. Όπως έχω κι εγώ γαμωτοκερατομου.
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!
Οι περισσότερες ‘μεγάλες’ ομάδες συνηθίζουν στους θριάμβους και μετά τα 4 γκολ να βάζουν τους πιτσιρικάδες, ώστε να ρίχνουν λίγο τον ρυθμό του παιχνιδιού. Όμως η μισητή κυρία δεν το εφάρμοσε ΠΟΤΕ αυτό. Επέλεξε τον άλλο δρόμο της ‘τσατσιάς’, που ήταν το να σύρει και να παίξει με το κουφάρι του πεθαμένου, όπως έκανε ο Αχιλλέας με το σώμα του Έκτορα. Ή καλύτερα, όπως έκανε ο Ντελ Πιέρο και ο Τρεζεγκέ με τα πτώματα του Τάκαρου του Γκώνια, του Ελευθερόπουλου και του Καρεμπέ.
Αλλά στη ζωή γυρίζουν όλα μπούμερανγκ αδελφέ. Κι έτσι, λοιπόν, ο σύλλογος αυτός μετά από λίγα χρόνια έπεσε στη Β’. ΓΙΑ ΣΤΗΜΕΝΑ ΕΤΣΙ;;; OXI ΓΙΑ ΧΡΕΗ και τα λοιπά. Αλλά για ΣΤΗΜΕΝΑ παιχνίδια! Και κάπως έτσι επέστρεψε και η χαρά στα χείλη των -πονεμένων- γαύρων. Και του Τάκαρου του Γκώνια φυσικά.
Έλα όμως που οι ευχές για να παραμείνει γι’ άλλα 100 χρόνια στη Β’ Εθνική, ή έστω να διαλυθεί σαν σωματείο, δεν έπιασαν τόπο και αύριο θα παίξει για την κούπα του τσουλού;
Έλα όμως που δεν θέλω να φάει 7 μπαλάκια (και βάλε) και να τη διασύρουν, αφού η αντίπαλή της ομάδα ακούει στ’ όνομα ‘Ρεαλ’;
Την Ρεαλ του Ρονάλντο και του ΠΕΠΕ έτσι; (έλα φίλε της βασίλισσας, το ξέρω ότι μέσα σου είσαι ψυχούλα και ούτε εσύ τους συμπαθείς αυτούς τους τύπους)
Και τώρα το δεύτερο μίσος, που λες, ήταν και θα είναι ΠΑΝΤΑ ταξικό. Γιατί, μιλάμε ουσιαστικά για την ομάδα που ΠΑΝΤΑ έπαιρνε αυτό που ήθελε. Δεν πείνασε ποτέ σαν σύλλογος. Είχε ΠΑΝΤΑ φράγκα να πάρει τους καλύτερους ποδοσφαιριστάς (που λέει και ο κυρ Σάββας). Αλλά ακόμα κι αν το παιχνίδι δεν τσουλούσε και οι παίκτες ήταν σε κακή μέρα, η διαιτησία θόλωνε, δεν έβλεπε τα οφσάιντ, το σκληρό παιχνίδι και τα ψευτονταϊλίκια τύπου Ράμος και Μαρσέλο.
Αυτή η ομάδα θα κατέβει ΚΑΙ αύριο στο γήπεδο ΚΑΙ θα ‘χει για ακόμα μια φορά το μεγαλύτερο μπάτζετ. Α! Και θα ‘ναι για ενδέκατη φορά στην ιστορία της το φαβορί. Ο Ρονάλντο κλασικά θα βουτάει απ’ το πρώτο λεπτό (εκτός κι αν τον τιμήσει ο Κιελίνι με κάνα τάκλιν στην καρωτίδα ξέρω ‘γω) κι αν ο Πέπε πατήσει καμιά κλωτσιά σε κανένα καλάμι, ξέρεις τώρα: “έλα μωρέ αδελφέ τώρα, το ποδόσφαιρο τα ‘χει αυτά, είναι αντρικό άθλημα και δεν είναι για τιτίκες…“. Ιφ γιου νόου γουάτ άι μιν.
Τέλος πάντων. Τον πόνο μου είπα να μοιραστώ για τον αυριανό τελικό. Γιατί η καρδιά μου λέει Ρεάλ, η ψυχή μου Γιουβέντους, αλλά το μυαλό μου θα φωνάζει δυνατά «Τζίμι Τζαμπ, μπες μέσα και κάντα όλα ταναπού.»
