Πάρε έναν πιτσιρίκο που φοράει μια οποιαδήποτε φανέλα ποδοσφαίρου, που παίζει μπάλα σε μια αυλή ή ένα γηπεδάκι και ρώτα τον τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Η συντριπτική πλειοψηφία των πιτσιρικάδων θα σου έλεγε πως ονειρεύεται να γίνει ποδοσφαιριστής στην αγαπημένη του ομάδα. Κάτι τέτοιο πίστευε και ο μικρός Φραντσέσκο Τόττι, ο οποίος όμως είχε και εκείνο το άστρο που είχε αποφασίσει να του δώσει την ευκαιρία να κάνει πραγματικότητα το όνειρο εκείνου του μικρού παιδιού.
Πριν από μερικές ώρες το ποδόσφαιρο άλλαξε για πάντα. Ο μικρός Φραντσέσκο μεγάλωσε, ωρίμασε, έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης πόλης και πλέον έφτασε στη “θέωση” σε έναν αγώνα που έστειλε την Ρόμα στους ομίλους του Champions League, και τη μισή Ρώμη στα φαρμακεία για αντικαταθληπτικά.
Το ποδοσφαιρικό μέγεθος του Τόττι δεν είναι κάτι που χρειάζεται να συζητηθεί. Εξάλλου νομίζω αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να έρχεται στο μυαλό ενός ποδοσφαιρόφιλου, όταν ακούει αυτό το όνομα. Ο Τόττι στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα εξετάζεται ως άνθρωπος – κοινωνικό φαινόμενο. Είναι ο τελευταίος της γενιάς των πολύ μεγάλων. Ο τελευταίος της γενιάς των ποδοσφαιριστών που ήταν μπαλαδόροι και όχι αθλητές, γιατί καλοί οι “Ρονάλντοι” αυτού του κόσμου, αλλα ο απλός λαός αγάπησε το ποδόσφαιρο για παίκτες όπως ο Τόττι.
Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου έχει κάνει το ίδιο το άθλημα σαν μια μεγάλη μηχανή παραγωγής ρομπότ η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να βγάλει από το μυαλό των παικτών κάθε έννοια αυθορμητισμού μέσα στο παιχνίδι. Ο Φραντσέσκο Τόττι υπήρξε ο τελευταίος εκπρόσωπος εκείνου του παλιού ποδοσφαίρου, ακροβατούσε ανάμεσα σε ρεαλισμό και ποίηση. Και κάπως έτσι του τα έφερε η μοίρα να σταματήσει τη μπάλα.
Με την ομάδα του να σκοράρει στο 90′ και να πηγαίνει στο Champions League. Με τον κόσμο να τον αποθεώνει κλαίγοντας και να του τραγουδάει το πιο τιμητικό σύνθημα που μπορεί να ακούσει ένας ποδοσφαιριστής, ένα καλλιτέχνης, ένας άνθρωπος… «Είσαι το παραμύθι που λέμε στα παιδιά μας» τραγουδούσε όλο το γήπεδο με τον Φραντσέσκο να λυγίζει. Η οθόνη κατακλύζεται από δάκρια. Στην εξέδρα, στον πάγκο, στο πρόσωπο του Τόττι, στα πρόσωπα των συμπαικτών του. Είναι η φάση που ο ρεαλισμός κερδίζει για λίγο και η λύπη ανεβαίνει στην κορυφή των συναισθημάτων. Ο Τόττι δεν θα ξαναμπεί σε αυτό το γήπεδο (τουλάχιστον με αθλητική περιβολή), δεν θα ξαναπιπιλίσει το δάχτυλο μπροστά στο πέταλο, δεν θα ξαναμανουριάσει, δεν θα ξαναφάει προπονητή επειδή δεν τον γουστάρει.
Ο τελευταίος των μεγάλων είναι ίσως και ο τελευταίος που θα σταματήσει τη μπάλα και δεν θα έχει haters. Δεν μπορείς να μισήσεις τον Τόττι. Δεν το έκαναν ούτε οι οπαδοί της Λάτσιο (αιώνιας αντιπάλου της Ρόμα) οι οποίοι και του έστειλαν μια επιστολή που έκλεινε έτσι:
“…Σε κάθε περίπτωση, και ειδικά σε αυτούς τους καιρούς, πέτυχες κάτι που αξίζει σεβασμό. Τον σεβασμό που δεν σου έδειξαν ούτε οι οπαδοί σου, ούτε η διοίκηση σου και αυτό, στο λέμε με ειλικρίνεια, μας ενοχλεί. Εμείς δεν θα επιτρέπαμε ποτέ ένας ποδοσφαιριστής όπως εσύ να τύχει τέτοιας συμπεριφοράς. Δεν θα παρακολουθούσαμε ποτέ σιωπηλοί αυτό που σου κάνουν και σου έχουν κάνει. Σήμερα κανείς δεν σε υπερασπίζεται και εμείς, προφανώς, δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Καμία πίκρα για τα φανελάκια που μας έχεις αφιερώσει. Καλώς το έκανες. Είμαστε στη Ρώμη και έτσι γίνεται εδώ, έτσι πρέπει να γίνεται. Ποιος ξέρει τι επίλογο θα έχει αυτή η ιστορία… Αν θα επιφυλάξει κάποια έκπληξη και κάποιος δεν θα ξέρει πια ποιον να υποστηρίξει. Σε κάθε περίπτωση, μια χειραψία όπως αξίζει σε έναν αντίπαλο που -μετά από πολλά χρόνια- αφήνει το γήπεδο, από την πλευρά των καλύτερων εχθρών σου.”
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Τόττι θα μπορούσε να σταθεί σε μια ομάδα σαν τη Ρεάλ. Αλλά διάολε, έγινε ο μοναδικός που έφτυσε τη Ρεάλ των περισσότερων αστέρων, τη Ρεάλ των Γκαλάκτικος που έπαιρνε όποιον γούσταρε όποτε γούσταρε, για να μείνει στην ομάδα της καρδιάς του. Και το εξήγησε σαν να ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου:
Προτιμώ να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα εδώ, παρά δέκα συνεχόμενα αλλού.
Ευχαριστούμε ρε Καπιτάνο που μας θυμίζεις πως το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων κρύβεται κάπου μεσα στον καπιταλισμό του ποδοσφαιρού. Σε ευχαριστούμε που έγινες αυτός ο ένας που αντιστάθηκε.
Υγ. Η “τελετή” παράδοσης στον νεότερο αρχηγό των ακαδημιών της Ρόμα, είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει ποτέ στον αθλητισμό.
