Για κάθε άντρα σε αυτή τη χώρα, το 5×5 είναι κάτι πολύ παραπάνω από απλή άθληση. Έχει να κάνει με την τιμή, με την καύλα για τη νίκη, έχει να κάνει με τις μπύρες μετά το ματς. Με μία λέξη, το 5×5 είναι “μυσταγωγία”. Κάτι ιερό.
Εδώ στο Provocateur τηρούμε την συγκεκριμένη μυσταγωγία κατά γράμμα. Αφού λοιπόν φάγαμε με την κουτάλα τα γήπεδα και τα γηπεδάκια, αφού ματώσαμε γόνατα, αφού τσακωθήκαμε με διαιτητές κι αφού βάλαμε αμέτρητα γκολ και καλά, αναλύουμε έναν προς έναν τους 7 τύπους που συναντάς στα 5×5 όλης της χώρας.
Τσέκαρε και μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα.
Ο Πρήξας είναι συνήθως γύρω στα 33, φρεσκοπαντρεμένος και κομπλεξικός. Τσακώνεται με τον διαιτητή, τους αντιπάλους, τους συμπαίκτες, τον πάγκο, τα δίχτυα και τη βρύση στα αποδύτηρια, ενώ στο 99% των περιπτώσεων οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες είναι ισάξιες με αυτές που έχει ένα κοριτσάκι 4 ετών. Ο εν λόγω τύπος με νταβατζιλίκι εκτελεί όλα τα φάουλ και όλα τα πέναλτι και γενικά είναι ένας από τους πιο αντιπαθητικούς μαλάκες που θα συναντήσεις ποτέ στη ζωή σου. Ο Πρήξας τρώει τρελή παντόφλα από τη γυναίκα του και έρχεται στη μπάλα για να ξεσπάσει και να βγάλει όλο το κόμπλεξ που δεν τολμά να εκφράσει στην αγαπούλα του. Μη γίνεις σαν τον Πρήξα.
Το όνομά του βγαίνει από το “Χοντρούλης”. Για κάποιον παράξενο λόγο δεν θέλεις να έχεις αντίπαλο τον Ρούλη. Αυτός ο τύπος παρόλο που το σώμα του δεν τον βοηθάει, ξέρει πολλή μπάλα και δε διστάζει να το δείξει κάνοντας χαζούς τους αμυντικούς. Όταν τον δεις στο ζέσταμα θα χαμογελάσεις και θα νομίζεις ότι τον έχεις, αλλά μετά τη δεύτερη ποδιά θα το ξανασκεφτείς. Ο Ρούλης είναι τίμιος, παλεύει κάθε φάση, δε γκρινιάζει, ξέρει το ταβάνι του και παλεύει μέχρι τελευταίας ρανίδος. Ο Ρούλης πέρα από τα υπόλοιπα είναι και γαμώ τα παιδιά, αφού πάντα χαβαλεδιάζει μέσα στο παιχνίδι και κερνάει και μπυράκια έξω από αυτό. Ναι, σαν τον Ρούλη να γίνεις.
Αυτός νομίζει ότι είναι είναι κράμα Ρονάλντο και Μέσι πασαλισμένο με Μαραντονικό DNA. Όσοι τον βλέπουν γνωρίζουν ότι από μπάλα έχει φτάσει μέχρι το Pro. Η κάλτσα του μπαίνει ΠΑΝΤΑ πάνω από το γόνατο, φοράει κορδέλα ακόμη κι αν έχει κοντό μαλλί, κάνει 44 ανεπιτυχείς ντρίπλες σε κάθε φάση και ζητάει τα ρέστα από τους συμπαίκτες του επειδή αυτός δεν ξέρει να κάνει κοντρόλ. Συνήθως τα παπούτσια του είναι ροζ, φοράει γυαλιά χωρίς λόγο, φανέλα του Ρονάλντο και γενικώς κλαρινογμαπρίζει όσο δεν πάει. Είναι φραγκάτος, δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο, κλαψομουνιάζει τακτικά και σε κάθε διεκδίκηση ζητάει φάουλ. Ο Ποικιλίας είναι η χαρά του αμυντικού, αφού εκνευρίζεται εύκολα, πέφτει εύκολα, γκρινιάζει εύκολα και γενικά είναι εύκολος.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα είδος που συναντάται συχνά στα 5×5 όλης της χώρας, αφού η πραγματικότητα τον θέλει να υπάρχει σε αφθονία σε κάθε ομάδα της επικράτειας. Ο Κιμούλης είναι αυτός ο ελεεινός θεατρινός που όμως είναι και παιχταράς. Ενώ έχει την ικανότητα λοιπόν να κάνει πλάκα στους αντιπάλους του, αυτός επιλέγει να πέφτει σαν να τον πυροβολάνε κάθε φορά που του βάζουν σώμα και να τσαμπουκαλεύεται στους αμυντικούς ότι τον παίζουν δυνατά. Ο Κιμούλης είναι συνήθως ο πρώτος σκόρερ της ομάδας ενώ είναι ικανός να κάνει θέατρο ακόμα και στο ζέσταμα, προκαλώντας νεύρα στους συμπαίκτες του που τον κράζουν τακτικά. Ξέρει ότι κάνει θέατρο, αλλά δεν θα το παραδεχτεί ποτέ, ακόμα κι αν του ξεφύγει ένα μικρό γελάκι την ώρα που ο διαιτητής θα του κάνει νόημα να σηκωθεί.
Αυτός είναι ο αρχηγός, ο πιο γαμάτος τύπος της ομάδας. 99 στις 100 φορές είναι αμυντικός και πολύ καλό παιδί. Δεν τσακώνεται ποτέ, πιάνει κουβέντα με τους αντιπάλους, κράζει τους δικούς του όταν χρειάζεται ενώ πάντα δίνει το χέρι του όταν τελειώνει ο αγώνας ακόμη κι αν έχει χάσει 22-0. Ο Κάπτεν είναι ο πιο συγκροτημένος τύπος από όσους αγωνίζονται. Μπαίνει δυνατά στις φάσεις αλλά δεν θα σκοτωθεί κιόλας, προωθείται συχνά αν το ματσάκι του το επιτρέπει και συνήθως είναι και ο μοναδικός που έχει παίξει λίγο πιο σοβαρή μπάλα και αυτό φαίνεται από τις κινήσεις του. Ο Κάπτεν έχει πάντα τον σεβασμό όλων γιατί τον έχει κερδίσει με τη συμπεριφορά του.
Το Αμπαλόπουλο είναι ο κλασικός πιτσιρικάς που κάθε ομάδα επιβάλλεται να έχει στη σύνθεσή της. Όταν αρχίσει ο αγώνας πιστεύεις ότι θα βάλει 34 γκολ περπατώντας και ότι αυτό το μαλακισμένο ήρθε απλά για να σου χαλάσει τη Δευτέρα. Όταν ο ρέφερι σφυρίξει όμως, όλα έρχονται στη θέση τους. Το Αμπαλόπουλο δεν τη βρίσκει ούτε με αίτηση, δεν τρέχει, δεν περπατάει, απλά υπάρχει. Δεν ξέρει να κάνει τίποτα σωστά και ο μόνος λόγος που παίζει είναι γιατί προφανώς έχει συγγενική σχέση με κάποιον άλλον από την ομάδα ή απλά δεν ήθελαν να παίξουν με έναν λιγότερο. Πηδάει για κεφαλιά με κλειστά μάτια, κλωτσάει αέρα, ωστόσο για κάποιο λόγο δεν το βάζει κάτω και επιμένει να προσπαθεί.
Ο Μπάρμπας είναι ο τυπικός άντρας που βλέπει τους πάντες ανταγωνιστικά. Έχει φτάσει 96 χρονών αλλά δεν λέει να το καταλάβει και εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει την παρέα του εγγονού του. Κάποτε την πάλευε να παίζει, τώρα δεν. Παλιά ήταν σέντερ φορ αέρινο που έπαιζε στα τοπικά αλλά ένας τραυματισμός δεν τον άφησε να προχωρήσει ενώ τώρα έχει καταλήξει δεξί μπακ. Ο γιος του που παίζει αντίπαλος έχει δώσει εντολή να τον μαρκάρουν πιο χαλαρά και ο Μπάρμπας το εκμεταλλεύεται για να κάνει μαγκιές και να κερδίσει λίγη από τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Ο Μπάρμπας είναι ο αγαπημένος όλων, αφού φεύγοντας θα πληρώσει και το γήπεδο μόνος του γιατί “την επόμενη φορά εσείς”.
Εννοείται ότι έχουμε ξεχάσει περίπου 45 κλασικούς τύπους. Επίσης εννοείται ότι θα μας τους στείλεις στα σχόλια…
