“Κοίτα να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου. 26 χρονών έχεις πάει. Να βρεις μια καλή κοπέλα να ανοίξεις σπίτι, εγώ στην ηλικία σου είχα δύο παιδιά!”
“Ρε συ πατέρα, κι εγώ έχω στην πλάτη μου δύο Ολυμπιάδες…”
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είχε ένας τυχαίος διάλογος στο σπίτι της οικογένειας Μιτάκη, αλλά δεν. Προφανώς γιατί ο 26χρονος Γιάννης Μιτάκης δεν είναι άτομο που θα κοκορευτόταν για το γεγονός ότι πριν ακόμη κλείσει τα 27 του χρόνια έχει αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, με τους αντίστοιχους του Ρίο να απλώνονται μπροστά του, αφετέρου διότι ο πατέρας του ως παλαίμαχος ιστιοπλόος και ως ο υπαίτιος που του μετέδωσε το μικρόβιο της θαλασσοπλοΐας, δύσκολα θα έβαζε τσίτες στο παλικαράκι του επειδή έχει πέσει με τα μούτρα στις θάλασσες και όχι στα συζυγικά καθήκοντα.
Ας αφήσουμε όμως τις υποθέσεις κι ας περάσουμε στα της πραγματικότητας.
Τον Γιάννη, που λέτε, τον γνώρισα στην κλασική ιστιοπλοϊκή Ρεγκάτα Σπετσών και τον συνάντησα σήμερα πρωί-πρωί στο Μικρολίμανο, στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος (αθλητής του γαρ). Με τον καφέ στο χέρι εγώ, με τη βαλίτσα στο χέρι αυτός. Κόσμος Γραφιά – Κόσμος Αθλητή, σημειώσατε διπλό από το “καλημέρα”. Βαλίτσα όχι ότι κι ότι, μάχιμη. Έτοιμη για να τον συνοδεύσει ως τη Βραζιλία και στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Εκεί θα “πεταχτούν” σήμερα αργά το απόγευμα οι δυο τους για να μπουν σε ρυθμούς Ολυμπιάδας.
Κι αέρα στα πανιά σου!
“Στα 26 σου, έχεις πάρει ήδη γεύση από συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες και είσαι ένα βήμα πριν από τη δεύτερη μπουκιά.Το συνειδητοποιείς ρε μεγάλε;”. Με την απάντησή του, όσο να ‘ναι μου δίνει στίγμα χαρακτήρα. “Η δεύτερή μου συμμετοχή σε Ολυμπιάδα, είναι μια προέκταση της καθημερινότητάς μου και ως τέτοια την αντιμετωπίζω. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος και συνειδητοποιημένος, δεν θέλω να το αντιμετωπίσω ως κάτι το διαφορετικό από τους αγώνες που συνηθίζω να δίνω.” Ό,τι πει το αφεντικό.
Γιατί περί αφεντικού πρόκειται όταν έχεις καταφέρει να γυρίσεις με το Χρυσό στην κατηγορία Finn από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2012, όταν έχεις συμμετάσχει στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα της κατηγορίας σου τόσο το 2013 όσο και το 2016. Τώρα που είπα Finn… Αυτή είναι μια ιστιοπλοϊκή υποκατηγορία, κάθε μία από τις οποίες παίρνει το όνομά της από τον τύπο του σκάφους που χρησιμοποιούν οι αθλητές. Ε, ο Γιάννης λύνει και δένει (κυριολεκτικά) σε αυτήν την κατηγορία, με πρωτιές στις ελληνικές και αξιόλογες συμμετοχές στις διεθνείς θάλασσες.
Λογική εξέλιξη, αν σκεφτείς πως μπήκε στον κόσμο των υδάτινων σπορ από τα 6 του χρόνια. Παραλίγο να τον κερδίσει η κολύμβηση βέβαια, αλλά τελικά βρήκε το δρόμο που θα τον οδηγούσε στον πρωταθλητισμό: αυτόν της ιστιοπλοΐας.
Πολλοί ενδεχομένως να απλοποιούν στο μυαλό τους το συγκεκριμένο αγώνισμα, ωστόσο ρίχνοντας μια ματιά στην επόμενη πρόταση του Γιάννη μάλλον θα αναθεωρήσουν: “Ιστιοπλοΐα δεν σημαίνει απλά μπαίνω στο νερό και πάω, είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο κι επίπονο από αυτό. Προσωπικά μιλώντας, κάθε πρωί που σηκώνομαι πηγαίνω γυμναστήριο για 1-2 ώρες, ξεκουράζομαι, βγαίνω στην συνέχεια στη θάλασσα με το σκάφος (ανέμου επιτρέποντος), ξεκουράζομαι και το απόγευμα επιστρέφω στο γυμναστήριο. Η προπονητική αυτή ρουτίνα, λαμβάνει χώρα έξι φορές την εβδομάδα. Μπορεί, λοιπόν, να νομίζεις ότι το Finn αφορά απλώς σε ένα πανί και στο χειρισμό του, ωστόσο αυτό το πανί έκτασης 10 τετραγωνικών μέτρων απαιτεί χειρισμό από σχετικά μεγαλόσωμους αθλητές.”
Σώμα υγιές, λοιπόν, ο Γιάννης, φροντίζει τα του νου στο Πολυτεχνείο. Στο οποίο – όπως λέει – σκοπεύει μετά την Ολυμπιάδα να αφοσιωθεί για να πάρει το πτυχίο του. Το καθυστέρησε κατά πως φαίνεται, αλλά αν είναι να γυρίσει τον Αύγουστο Ολυμπιονίκης, ας είναι. Ο ίδιος δεν θέλει να το παραδεχτεί, ωστόσο μου βγάζει μια κρυφή ελπίδα. “Είναι και θέμα ημέρας, πολλά μπορεί να τύχουν. Από την ένταση του ανέμου μέχρι μια αναποδιά. Η ιστιοπλοΐα δεν είναι ‘έτρεξα πιο γρήγορα και νίκησα’, σημασία εδώ έχει η προσαρμοστικότητα στο στίβο. Σε κάθε περίπτωση είμαι αισιόδοξος κι ελπίζω σε μια καλή μέρα.”
Το παλιό και το νέο
“Καλημέρα!”, μας διακόπτει ένας ηλικιωμένος που περνάει εκείνη την ώρα από δίπλα μας. “Καλημέρα κύριε Οδυσσέα!” απαντάει ο Γιάννης, που σηκώνεται όρθιος για να τον χαιρετήσει, αφήνοντας να ξεχυθεί ένας υπέρμετρος σεβασμός. “Που λες, αυτός είναι ο καπετάνιος Οδυσσέας Εσκιτζόγλου. Μαζί με τον τέως βασιλιά και τον Γιώργο Ζαΐμη είχαν κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, το 1960. Ό,τι είναι ο Γκάλης για το μπάσκετ, είναι για εμάς τους ιστιοπλόους ο κύριος Οδυσσέας.” Πάντως, ο άνθρωπος που έφερε το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τη χώρα στην ιστιοπλοΐα, μία και μόνο συμβουλή είχε να του δώσει πριν συνεχίσει το δρόμο του: “Να ‘σαι χαρούμενος και ψύχραιμος, αυτός που είσαι, είσαι! Σου εύχομαι να ‘σαι γερός και να τρέξεις με αγάπη!”
Γιατί προφανώς θέλει αγάπη για να κάνεις ένα άθλημα που πολλές φορές απαιτεί να βγάλεις χρήματα από την τσέπη σου για να συνεχίσεις σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Δεν θα γράψω για τις δεδομένες κρατικές ανεπάρκειες και την υποχρηματοδότηση ΚΑΙ αυτού του τομέα. Θα προτιμήσω να εστιάσω σε αυτό που μου είπε ο Γιάννης. Ότι το άθλημα που κάποτε θεωρούταν ελιτίστικο, πλέον έχει διευρύνει τη βάση του και πως ολοένα και περισσότερα πιτσιρίκια κατεβαίνουν στους ομίλους για να μυηθούν. Το μηνιαίο κόστος, άλλωστε, ανέρχεται μόλις στα 20-30 ευρώ και ο εξοπλισμός που παρέχεται στους επίδοξους… Μιτάκηδες είναι δωρεάν.
(Για κατηφορίστε προς Περαία και Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος σιγά-σιγά…)
[gallery-346]
Κι αν δεν είναι τα λεφτά το θέμα, ο Γιάννης μου δίνει το βασικότερο κίνητρο για έναν επίδοξο ιστιοπλόο: “Η ιστιοπλοΐα είναι από τα λίγα σπορ που δρα αγχολυτικά. Ό,τι προβλήματα και να ‘χεις ξεπερνιούνται με τη βοήθεια της θάλασσας και του αέρα. Ακόμη κι εγώ, μετά από τόσα χρόνια, πολλές φορές ξεχνιέμαι με το που βγω έξω και περάσουν τα πρώτα 5 λεπτά. Με έχω πιάσει να χαζεύω τον Σαρωνικό έχοντας βγει στα ανοιχτά του Μικρολίμανου για προπόνηση. Αν σκεφτείς πως είναι ένα άθλημα στο οποίο δεν έχει βρεθεί κανείς αθλητής ντοπέ, θα καταλάβεις και την ίδια τη φύση του αθλήματος.”
Είναι καλύτερα να τρέχεις μόνος; Τη διαχειρίζεσαι τη μοναξιά εκεί στα ανοιχτά; “Στα διθέσια σκάφη, η απόφαση είναι κοινή και ενδεχομένως να νιώθεις πιο σίγουρος. Όταν είσαι μόνος, δεν έχεις να κατηγορήσεις κανέναν, καρπώνεσαι την όποια επιτυχία, φορτώνεσαι την όποια αποτυχία. Είτε μόνος είτε με άλλον, η επιθυμία να κερδίσεις παραμένει η ίδια. Προτιμώ πάντως να τρέχω μόνος, για να απαντήσω και στην ερώτησή σου…”
Η εμπειρία του “Spetses Classic Yacht Regatta 2016”
Για να τα λέμε κι όλα, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, ο Γιάννης έκανε εκπτώσεις στην μοναξιά του καθώς συμμετείχε στο “Spetses Classic Yacht Regatta 2016” μαζί με πολυμελές πλήρωμα και πάνω σε ένα ιστορικό σκάφος. Κατασκευής 1947, παρακαλώ. “Είναι μια διοργάνωση που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο εδώ και μια πενταετία και στην οποία τρέχω τα τελευταία 3 χρόνια. Συμμετέχουν κλασικά σκάφη, καΐκια και λατίνια και η σύνδεση παρελθόντος παρόντος είναι πολύ έντονη. Μη ξεχνάς ότι έχουμε τέτοια ναυτική ιστορία και τόσα όμορφα παραδοσιακά σκαριά που η πρωτοβουλία αυτή είναι ό,τι καλύτερο για να τα γνωρίσουν τόσο ο κόσμος όσο και οι ίδιοι ιστιοπλόοι.”Τι κρατάει από την εμπειρία; “Χωρίς αμφιβολία, αυτό που σε καθηλώνει είναι η σκέψη για το πώς κατάφερναν να κουμαντάρουν ένα ξύλινο σκάφος με την τότε τεχνογνωσία. Σήμερα είναι όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας. Μόνο θαυμασμός και σεβασμός για τους παλιούς ιστιοπλόους από τους οποίους πήραμε τη σκυτάλη…”
Μία ανάσα, τώρα, με ξενάγηση στη σκαφάρα με την οποία συμμετείχε στη Ρεγκάτα:
[gallery-345]
Για την προστασία του Γιάννη από τον ήλιο φρόντισε η La Roche-Posay η οποία έβαλε το χεράκι της – για την ακρίβεια έβαλε αντηλιακή κρέμα Anthelios XL Fluid SPF50+ – για να τη βγάλουν καθαρή όλοι οι συμμετέχοντες.
Στον Γιάννη, για παράδειγμα, του έχει τύχει να παραμείνει εκτεθειμένος κάτω από τον καυτό ήλιο μέχρι και 11 ολόκληρες ώρες περιμένοντας τον άνεμο να του κάνει το χατίρι. Δεν θυμάται αν ο αγώνας αυτός ήταν στη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τις Βερμούδες, κάποιο νησί της Καραϊβικής, το Μαϊάμι, η Ισπανία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Εσθονία, η Φινλανδία, η Κροατία ή ένα τέλος πάντων από τα δεκάδες μέρη που έχει ταξιδέψει για να ιστιοπλοήσει. Αυτό που θυμάται – και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς – είναι το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η αντηλιακή προστασία στο άθλημα που επέλεξε και γουστάρει όσο δεν πάει και το Αnthelios προσφέρει σίγουρα την καλύτερη. Να, γιατί: Α. Έχει πολύ υψηλό δείκτη προστασίας από τις ακτίνες UVB & UVA , Β. Έχει πρακτική συσκευασία για να την έχει μαζί του, Γ. Έχει ανάλαφρη υφή και μπορεί να την εφαρμόσει πάρα πολύ γρήγορα, ακόμα και όταν αγωνίζεται και Δ. Είναι πολύ ανθεκτικό στο νερό. Τι άλλο να ζητήσουν;
Με αυτά και με εκείνα, λίγο πριν τον αφήσω στην ησυχία του (έφευγε σε 12 ώρες για Βραζιλία είπαμε) του ευχήθηκα να κάνει ό,τι είναι δυνατό έτσι ώστε στις 16 Αυγούστου, τη στιγμή που θα βρίσκομαι στο νησί να τον πετύχω σε κάποια ανοιχτή τηλεόραση πάνω σε ένα βάθρο στημένο (και) για πάρτη του. Πρέπει να το έκανε εικόνα. Τον είδα να χαμογελάει.
Μαζί σου Γιάνναρε!
Έλα να σε ξεπροβοδίσουμε…
